Γράφει η Άννα Ζανιδάκη Συγγραφέας Ποιήτρια
Καιρό τώρα, μας έχουν μάθει, πως ναι μεν απειλούμαστε, ανά πάσα ώρα και στιγμή, απ τους γείτονες και φίλους ..Τούρκους αλλά πρέπει να κρατούμε μια στάση, ουδέποτε προκλήσεως έναντι αυτών.
Χρόνια τώρα οδηγούμαστε και καθοδηγούμαστε σε αποκλιμακώσεις, εντεινόμενων εκ μέρους τους, παραβιάσεων, τόσο των χωρικών εδαφών, όσο και των εναέριων παρενοχλήσεών μας. Λαός που δε σέβεται τα κεκτημένα άλλων, όχι μόνο των λαών, του παγκόσμιου βεληνεκούς, αλλά κυρίως, δικαιώματα, που καταπατούνται βάρβαρα και βάναυσα, όπως το αναφαίρετο αίσθημα και συναίσθημα της ελευθερίας, τόσο σε θέμα λόγου, όσο και σε ζητήματα, γεγονότα επιβολής σκληρής και αμετάκλητης προδιάθεσής τους, για κινήσεις, δρώμενα, που καταπατούν τα δικαιώματα του ανθρώπου.
Με τέτοια μυαλά, με τέτοιες θεμελιακές και βάσιμες συγκρούσεις με τους άλλους Ευρωπαίους, ξέρουν πολύ καλά, πως η θέση τους, θα είναι και θα συνεχίζεται να είναι, εκτός από αυτήν.
Τα σημεία και τα σημάδια ενός πολιτισμού, ενός λαού, κρίνονται και κατακρίνονται, απ τις βίαιες συμπεριφορές τους, απ τις ανήθικες κατά τα άλλα, κρούσεις και συγκρούσεις, συμφερόντων, προσωπικών, αναδείξεων, πάγιων και τακτικών συγκρούσεων, με δημοκρατικά καθεστώτα, που συγκαταλέγονται και συμπεριλαμβάνονται, σε κύκλους και κώδικες επαφής και συνδιαλλαγής μ αυτά .
Τα παιδιά μας, τα αδέρφια μας, είναι εκεί, κρατούνται όπως ξέρουμε, χωρίς διαφανείς διαδικασίες κράτησής τους, παρά ομηρίας τους και κατοχής τους, σε ξένα, αφιλόξενα μέρη και χώρους, όπως έχουμε δει, χρόνια τώρα, υπό συνθήκες, ας μην τις σκεφτόμαστε μάλιστα καλύτερα .
Ένα είναι το ζητούμενο, το ποθητό και το άμεσα διεκδικούμενο και επιθυμούμενο. Να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα τους, κι αφού έχει διαλευκανθεί, κατά τα δικά τους λεγόμενα πάντα, πως δεν υφίσταται καθεστώς, εμπλοκής τους σε τυχόν, κατασκοπεία να τους αφήσουν επιτέλους ελεύθερους, να γευτούν το γλυκό ποτήρι της ελευθερίας τους, παρά εκείνο με το όξος και το ξύδι, που τους το προσφέρουν απλόχερα και απάνθρωπα. Πάντα στο μυαλό μας, κατέχουν τη θέση, όχι του φόβου θα έλεγα, αλλά εκείνου του έντρομου και πάντα τρομοκρατούμενου συναισθήματος, της επιβολής, της κατοχής και της ενδεδειγμένης, πλαστής ή ακόμα και αναπόφευκτης, μαρτυρίας τους υπέρ του δόλιου και πάγιου ζητήματος τους, των γκρίζων δήθεν ζωνών, που υφίστανται στο δήθεν τάχα δικό τους χώρο, θαλάσσιο ιδιαιτέρως .
Μα δεν ξέρουν πως με το να αναμειγνύονται ολοένα και περισσότερο, σε ζητήματα και να προκαλούν ιδιαίτερα το αίσθημα της υφαρπαγής, της λεηλασίας και κυρίως της άνομης και παράνομης κατοχής τους, σε τμήματα γεωγραφικών πλατών και μηκών της γης, πως επιφέρουν την οργή, την πάλη και κυρίως την αναντίρρητη καμιά φορά, διεκδίκηση, εκείνης της αλήθειας, που αναπόφευκτα, πια, πρέπει να προασπίσει τα συμφέροντά μας και να καταστρατηγήσεις σχέδια και πλάνα, ύπαρξής μας, σεβασμού μας αλλά κυρίως ενδείξεων και αποδείξεων, των δικών μας δυνάμεων, νου, καρδιάς και ήθους.
Ο Πατριωτισμός του καθενός λαού, συγκαταλέγεται σε εκείνες τις αδιαμαρτύρητα επιτρεπτές και επιβαλλόμενες αξίες του, όταν κληθεί να προασπίσει τα συμφέροντα του χώρου που γεννήθηκε , που ανάστησε γενιές και γενιές και θέλουν να του κατασπαράξουν όχι μόνο τα δικαιώματά του, αλλά τον αντιμετωπίζουν, ως εκείνο το χρόνιο επί έτη…ραγιά, μα ο ραγιάς, ξύπνησε, ανδρώθηκε και πάντα θα πρέπει να αποτελεί εκείνη την απειλή, την άμεσα και έμεσσα ,σχετιζόμενη με τα πάτρια εδάφη, που τείνουν και προκαλούν,να του επιβάλλουν άλλους χωροταξικούς και χαρτογραφημένους χάρτες, με αλλαγή συνόρων, με αλλοίωση των ήδη δεδομένων και καταθημένων, συνθηκών ή μη, μα με πάγια και εφαρμόσιμη τακτική και θέληση, βούληση, για το
ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΣ ΚΙ ΟΧΙ ΥΠΕΡ ΠΑΡΤΙΣ
