Συνέχεια αναμασάμε και στριφογυρίζουμε τη γλώσσα μας, είδες τι έπαθα, τι πάθαμε, ήταν τώρα τέτοια ώρα να μας βρει αυτό το κακό? Ποτέ δε σταματούμε ,να μονολογούμε και να μη δείχνουμε το παραμικρό ίχνος αχαριστίας και κυρίως έπαρσης και ποτέ ομολογούμενης, της μετανοίας και της αφέσεως των αμαρτιών μας.
Τα πάντα τα θεωρούμε, δεδομένα, εφικτά, χωρίς καν να μπαίνουμε στη διαδικασία να δούμε και να εντρυφήσουμε, στα αδέκαστα γιατί, ίσως, διότι, που τείνουν και συγκλίνουν, στις δικές μας διαμαρτυρίες, μα η κώφωση και η τύφλωση, των παθών μας των λαθών μας, υπερισχύουν και ανταποδίδουν τα εύσημα και οδυνηρά, καθέκαστα και μεγαλεπίβολες αιτιολογίες, στο γιατί, σε αναπάντητα ερωτήματα.
Τα πάθη του Χριστού μας, ωχριούν, μπροστά στο Μεγαλείο της Πίστης και της Αφοσίωσής του, στον Πατέρα του, που μόνο την ύστατη στιγμή, πριν παραδώσει το Άγιό του Πνεύμα, εφανερώθη, εκείνη η ανθρώπινη αδυναμία, εκείνη η λιποψυχία, θα λέγαμε, σε ελάχιστο μερίδιο, όπου είχε ζήσει και είχε αποδώσει σ όλους εμάς, τη δική του Δύναμη, Αλήθεια και αδιαμαρτύρητη ροή των γεγονότων εκείνων, που ουδείς, δύνατο να υποστεί και να φέρει εις πέρας, εκείνη την αποστολή, η οποία του είχε ανατέθη.
Τι να πούμε και τι να εκφράσουμε εμείς, οι θνητοί επί γης, όταν το κορύφωμα του Θείου Δράματος, στέλνει ηχηρό και διόλου αναπάντεχο το μήνυμα, της καρτερίας, της υπομονής, της έλευσης του Αναστάσιμου μετέπειτα γεγονότος και μηνύματος αυτής! Η Σταύρωσή του, εκείνη η εν γέννει και αδιαμαρτύρητη προσμονή του, ικεσία, παράκληση και κυρίως υπομονή στα χλευαστικά και κακοήθη σχόλια, των επικριτών του, των ατόμων εκείνων, που μετέπειτα ,επίσθησαν για τη δύναμή του, για τα λεγόμενά του, αλλά πλέον αδύναμα και άβουλα, πλημμυρισμένα με κακία και αδιαντροπιά, βάλθηκαν εναντίον του, με συκοφαντίες και αθέμιτα τέτοια μέσα, επιβολής ποινής, άδικης και απάνθρωπης. Μα παρόλου τον πόνο, δε λύγισε, μα παρόλου τα μαρτύρια και τους εξευτελισμούς που δέχθηκε, αδιαμαρτύρητα και αναντίρρητα, τους άφησε να του φερθούν σαν έναν ποταπό και οικτρό εν δυνάμει, ληστή, με αλητεία στην ψυχή και στο μυαλό.
Κι όμως, εκείνους πήρε στο τέλος δίπλα του, εφόσον ζήτησαν να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους, εφόσον πίστεψαν στον ίδιο και στη μοναδικότητα της ύλης και της υπόστασής του. Εκείνοι που ο όχλος τους φώναζε και τους σταύρωνε, εκείνους ο Χριστός μας, όπως έκανε πάντα ,θέλησε με το τρανό αυτό παράδειγμα, να δείξει το μέγιστο νόημα ,αξία και σημασία, της έννοιας και της καθαυτού, ομολογουμένης, μετανοίας και αφέσεως τοιούτων των αμαρτιών.
Άννα Ζανιδάκη Συγγραφέας Ποιήτρια
