Η αγωνιστική συσπείρωση εκπαιδευτικών, ο συνδυασμός που στηρίζει το ΠΑΜΕ στον Διδασκαλικό σύλλογο Ξάνθης ζητά να σταματήσει επιτέλους η προσπάθεια επιβολής του «πιλοτικού» προγράμματος ΙΕΠ για να ανοίξουν τώρα τα 6 νηπιαγωγεία της Θράκης
Η ευθύνη για το γεγονός πως 2 βδομάδες 6 νηπιαγωγεία μείνανε κλειστά είναι αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και του κομματικού μηχανισμού της στην περιοχή που με απαράδεκτα αυταρχικό τρόπο προσπαθεί εδώ και καιρό να επιβάλει, στην κυριολεξία, ένα «πιλοτικό» πρόγραμμα σε νηπιαγωγεία της Θράκης. Ενώ η συνεργασία των εκπαιδευτικών είναι στοιχειωδώς αναγκαία σε οποιοδήποτε πιλοτικό πρόγραμμα προκειμένου να έχει επιτυχία, προβληματισμό τουλάχιστον προκαλεί το γεγονός της τόσο μεγάλης επιμονής της με τελείως αντιπαιδαγωγικό τρόπο, στο τέλος της χρονιάς, να θέλει να ξεκινήσει ένα πρόγραμμα στο οποίο αντιδρούν οι νηπιαγωγοί, οι τοπικοί σύλλογοι εκπαιδευτικών, ο κλάδος συνολικά. Δεν υπάρχει δηλαδή καν η απαραίτητη προϋπόθεση για να ξεκινήσει ένα πιλοτικό πρόγραμμα, η συμφωνία του συλλόγου διδασκόντων που θα υλοποιήσει το πρόγραμμα.
Η ομαλή λειτουργία των σχολικών μονάδων στην περιοχή, η παιδαγωγική ανάγκη τα παιδιά να βρεθούν επιτέλους μέσα στα νηπιαγωγεία τους, απαιτεί την ΑΜΕΣΗ απόσυρση του προγράμματος.
Οι λογικές του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές.
Έχει φτάσει σε τέτοιο προκλητικό σημείο ο αυταρχισμός τους ώστε σε πρόσφατη συνέντευξή του στο ραδιοσταθμό Κόκκινο της Καβάλας ο συντονιστής του ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης Γ. Χατζηθεοδώρου και μέλος του Διδασκαλικού Συλλόγου, αφού με απαράδεκτο τρόπο μίλησε απαξιωτικά για τις συναδέλφισσες νηπιαγωγούς στα 3 νηπιαγωγεία, έφτασε στο σημείο να πει «Νομίζω και η πολιτεία έχει και άλλα εργαλεία και άλλα μέτρα που πρέπει να λάβει». Ας εξηγήσει στην εκπαιδευτική κοινότητα της Ξάνθης τι εννοεί. Μετά τα ανοιγμένα κεφάλια εκπαιδευτικών στις 2 Μάρτη στο Υπουργείο Παιδείας σε ποιο άλλο αυταρχικό μέτρο θα καταφύγουν;
Είναι τουλάχιστον υποκριτικό να λένε πως ενδιαφέρονται από παιδαγωγική πλευρά. Αν ήταν έτσι θα είχαν ήδη θεσμοθετήσει ό,τι ζητάει το εκπαιδευτικό κίνημα όπως: Δίχρονη υποχρεωτική Προσχολική Αγωγή παντού και όχι α λα κάρτ, ώστε όλα τα προνήπια και νήπια και της μειονότητας να φοιτούν για 2 χρόνια στο Νηπιαγωγείο. Μείωση του αριθμού των νηπίων ανά νηπιαγωγό στο 1:15, πάγιο αίτημα για όλα τα Νηπιαγωγεία, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι τελείως απαραίτητο (για αυτό πέρσι «παιδαγωγικότατα» το νηπιαγωγείο της Πάχνης λειτουργούσε με 24 νήπια). Ολοήμερη λειτουργία του νηπιαγωγείου. Μαζικοί διορισμοί νηπιαγωγών. Σύγχρονες υποδομές Προσχολικής Αγωγής, που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες και όλα τα παιδιά της μειονότητας. Δημιουργία των αναγκαίων δομών Ειδικής Αγωγής για την κάλυψη των αναγκών των παιδιών της μειονότητας που έχουν ειδικές ανάγκες. Μέτρα για τη γενίκευση της φοίτησης. Οι εκπαιδευτικοί, στα πλαίσια της επιμόρφωσής τους, να αποκτούν στοιχειώδη γνώση της μητρικής γλώσσας των νηπίων. Ίδρυση κρατικών παιδικών σταθμών για τα παιδιά 1 – 4 ετών. Τα 500.000 ευρώ του προγράμματος θα μπορούσαν να συμβάλουν στην κάλυψη τέτοιων αναγκών.
Αν το ενδιαφέρον τους ήταν παιδαγωγικό τότε δεν θα προσπαθούσαν 2 φορές να ξεκινήσουν εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο τέλος της χρονιάς.
Άλλωστε το ενδιαφέρον τους «από παιδαγωγική πλευρά» το βιώσανε καλά και άλλα τμήματα της εκπαίδευσης το προηγούμενο διάστημα, όπως αυτό της ειδικής αγωγής με τις πρόσφατες αλλαγές ή με την «παιδαγωγικότατη» τοποθέτηση πως το μοίρασμα μιας παράλληλης στήριξης σε 2 ως και 5 (!) μαθητές βοηθάει στην αυτονόμηση του μαθητή που έχει ανάγκη από την παράλληλη στήριξη.
Μιλάνε υποκριτικά για τη σημασία της εκμάθησης της μητρικής γλώσσας ώστε το παιδί να καταχτήσει καλύτερα την ελληνική γλώσσα. Αν ήταν αυτό που τους ενδιέφερε τότε θα παίρνανε μέτρα ώστε τα αλλόγλωσσα παιδιά σε όλο το σχολείο – και σε γυμνάσιο – λύκειο – να μάθαιναν σε βάθος τη μητρική τους γλώσσα.
Στο νηπιαγωγείο, ωστόσο, που έχει διακριτό ρόλο γιατί απευθύνεται σε παιδιά 4 – 6 ετών, τα αλλόγλωσσα νήπια έχουν ίσως το μοναδικό χρονικό διάστημα μέσα στη μέρα τους που έρχονται σε επαφή με την ελληνική γλώσσα και μέσα από τη σχέση που αναπτύσσουν με την παιδαγωγό – νηπιαγωγό αρχίζουν σιγά σιγά να κατανοούν αρχικά και σε επόμενο στάδιο να μιλάνε τα ελληνικά.
Η υποκρισία τους ξεχειλίζει όμως όταν μιλάνε για το ποια είναι η μητρική γλώσσα και εκεί οι ΣΥΡΙΖΑιοι, ανάλογα με το πού απευθύνονται λένε και άλλα. Από τη μια στη συνέντευξη στο Κόκκινο ο συντονιστής του ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι μητρική εννοεί και τα πομάκικα και τα ρομανί (στην έκτακτη Γενική Συνέλευση έφτασε μάλιστα να ζητάει από τις νηπιαγωγούς να μετατραπούν σε καταδότες και να αναφέρουν στην αξιολόγησή τους αν η νηπιαγωγός από τη μειονότητα χρησιμοποιήσει τούρκικα). Από την άλλη ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ζ. Χουσεϊν σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ 3 τις ίδιες μέρες συνέδεσε το «πιλοτικό» πρόγραμμα με το μειονοτικό σχολείο που είναι τουρκόγλωσσο και ελληνόγλωσσο.
Τέλος, ιδιαίτερη σημασία έχει πως μέσα σε δημόσια σχολεία για εκπαιδευτικούς εισάγεται για πρώτη φορά και ο θεσμός του εργαζόμενου με μπλοκάκι παροχής υπηρεσιών, όπως προσλήφθηκαν οι 6 συναδέλφισσες νηπιαγωγοί από τη μειονότητα.
Ας σταματήσουν να παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια στις πλάτες των εργαζομένων πλειονότητας και μειονότητας στην περιοχή.
Οι εργαζόμενοι πλειονότητας και μειονότητας στην περιοχή έχουμε κοινό εχθρό. Την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και των κυβερνήσεων που προηγηθήκανε που στο βωμό της καπιταλιστικής κρίσης τότε και τώρα της «δίκαιης» ανάπτυξης θυσιάζουν κάθε εργασιακό – ασφαλιστικό – κοινωνικό δικαίωμα που καταχτήθηκε το προηγούμενο διάστημα. Την επικίνδυνη πολιτική της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της αστικής τάξης της χώρας με τη μετατροπή της κυβέρνησης σε σημαιοφόρο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή που μας μπλέκει όλο και περισσότερο στο κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών.
Καλούμε τους εργαζόμενους να δυναμώσουν τον αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική. Είναι ο μόνος δρόμος για τη βελτίωση των όρων ζωής μας, για μια καλύτερη εκπαίδευση και για τα παιδιά της μειονότητας.
15/4/2018
Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει ξεκάθαρη θέση από θέση αρχών για το ζήτημα της εκπαίδευσης της μειονότητας και την κατέθεσε με παρέμβαση στην πρόσφατη διημερίδα της ΔΟΕ:
«Ο προβληματισμός πάνω στο θέμα της διημερίδας δεν μπορεί να μην παίρνει υπόψη του τα εξής ζητήματα
- Την προσπάθεια των ιμπεριαλιστικών οργανισμών να αξιοποιήσουν υπαρκτά και ανύπαρκτα μειονοτικά ζητήματα για το ξαναχάραγμα συνόρων, ιδιαίτερα σε περιοχές που βρίσκονται ενεργειακές πηγές, δρόμοι μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων. Η εμπειρία της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας είναι πρόσφατη στην περιοχή μας, αντίστοιχα και η Ουκρανία. Γιατί η καπιταλιστική κρίση, πέρα από την κάθετη πτώση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, έχει επιφέρει και ανακατατάξεις στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική πυραμίδα ξαναμοίρασμα αγορών, προσπάθεια να βρουν διέξοδο συσσωρευμένα κεφάλαια μέσα και από πολεμικές συγκρούσεις. Σε αυτά τα πλαίσια, όποιος με όποια αφορμή ανοίγει παραθυράκια σε σχέση με τη Συνθήκη της Λοζάνης, ρίχνει νερό στον μύλο τέτοιων σχεδιασμών. Η τοποθέτηση χτεσινού εισηγητή με βάση το αντιδραστικό Συμβούλιο της Ευρώπης μας προβληματίζει.
- Πως η πραγματική βελτίωση του μορφωτικού επίπεδου της μειονότητας τα τελευταία χρόνια δεν έχει να κάνει μόνο με τη βελτίωση του τρόπου διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας μέσα από διάφορα προγράμματα – που έχει να κάνει και με αυτό και δεν αμφισβητούμε τη συμβολή τους – αλλά αντικειμενικά με την ένταξη της μειονότητας στην κοινωνικοοικονομική ζωή, μέσα από την άρση διακρίσεων και της καταπίεσης που βίωνε στο πετσί της η μειονότητα για δεκαετίες από το ελληνικό αστικό κράτος (βλ. μπάρες, περιορισμούς σε αγοραπωλησίες κ.τ.λ). Η ένταξη στην οικονομική ζωή, η ανάγκη που δημιουργείται για καλύτερη γνώση της ελληνικής γλώσσας παίζει καθοριστικό ρόλο στη βελτίωση του μορφωτικού επιπέδου και στην τάση αύξησης του αριθμού των μαθητών της μειονότητας στα δημόσια σχολεία. Είναι η οικονομία που καθορίζει την εκπαίδευση και όχι η εκπαίδευση την οικονομία.
- Πως η μειονότητα, όπως και η πλειονότητα, δεν είναι ενιαία ταξικά. Άλλες δυνατότητες μόρφωσης έχει το παιδί του Μεμέτ, που πάει για μεροκάματο στα ναυπηγεία της Γερμανίας, λιγοστεύοντας τη ζωή του μέσα στις καρκινογόνες ουσίες για να επιβιώσει η οικογένειά του και άλλες το παιδί του Αμέτ, που έχει το εργολαβικό γραφείο που ελέγχει τη ζωή εκατοντάδων Μεμέτ. Όπως άλλες δυνατότητες έχει το παιδί της Μαρίας, που πάει για δουλειά σε μια από τις μεγάλες επιχειρήσεις της Ξάνθης και άλλες το παιδί του ιδιοκτήτη της επιχείρησης.
- Τις λογικές διαίρεσης των εργαζομένων για την οποία και το εκπαιδευτικό συνδικαλιστικό κίνημα της περιοχής είχε ευθύνες. Δεν πρέπει να μας προβληματίσει, συνάδελφοι, που το καταστατικό του Διδασκαλικού Συλλόγου Ξάνθης προβλέπει με άρθρο του αποκλεισμό των συναδέλφων αποφοίτων της ΕΠΑΘ ή η ονομασία του Συλλόγου της Ροδόπης, που είναι «Τρεις Ιεράρχες», σε ένα νομό με πλειοψηφία τον αλλόθρησκο πληθυσμό και πολλούς αλλόθρησκους εκπαιδευτικούς;
- Πως το σχολείο των σύγχρονων λαϊκών αναγκών δεν μπορεί να είναι άλλο από το Ενιαίο 12χρονο Βασικό σχολείο Γενικής Παιδείας, που η διαφορά του σε σχέση με ό,τι βιώνουμε σήμερα δεν είναι μόνο η επέκταση της υποχρεωτικότητας μέχρι τα 18 χρόνια αλλά το ίδιο το περιεχόμενό του. Η ενιαία γενική μόρφωση για όλα τα παιδιά είναι η βάση για την ανύψωση της πολιτιστικής στάθμης του λαού. Μέσα από το πρόγραμμά του το σχολειό να φτιάχνει ολοκληρωμένες προσωπικότητες, που θα γνωρίζουν τους νόμους με τους οποίους κινείται η φύση και η κοινωνία. Σε ένα τέτοιο σχολειό να υπάρχει το μάθημα της μητρικής γλώσσας των αλλόγλωσσων μαθητών και να διδάσκεται σε όλες τις βαθμίδες και να μπορεί να παρακολουθείται και από τους υπόλοιπους μαθητές. Σε ένα τέτοιο σχολείο, απόρροια της ανάγκης πλήρους διαχωρισμού κράτους κι εκκλησίας, πρέπει να μην έχει θέση η κατήχηση καμιάς θρησκείας.
- Πως η πραγματική (και όχι αλά καρτ) 2ετης Προσχολική Αγωγή με ίδρυση νηπιαγωγείων παντού, με αναλογία μέγιστο 1:15, η ύπαρξη παιδικών σταθμών με ευθύνη του κράτους παντού, μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στη βελτίωση του μορφωτικού επιπέδου αλλόγλωσσων πληθυσμών. Η εξοικείωση από μικρότερη ηλικία με την ελληνική γλώσσα, ιδιαίτερα σε περιοχές που μένουν αμιγείς αλλόγλωσσοι πληθυσμοί, μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στην ελληνομάθεια. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε τη σημαντική προσπάθεια συλλογικής αντίστασης απέναντι στο πιλοτικό πρόγραμμα του ΙΕΠ που έχει οδηγήσει στο πάγωμά του.
- Πως η άθλια κατάσταση με τα πολυπληθή τμήματα, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, με 1 στους 6 εκπαιδευτικούς να είναι αναπληρωτής, η ελλιπέστατη υλικοτεχνική υποδομή, η ανύπαρκτη επιμόρφωση, αν στην υπόλοιπη χώρα έχουν αποτέλεσμα ένα, στην περιοχή μας έχουν δέκα. Η διεκδίκηση της μείωσης των μαθητών ανά τμήμα σε μειονοτικά και δημόσια σχολεία, της πλήρους σταθερής εργασίας, με μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών όλων των ειδικοτήτων, της κάλυψης των σύγχρονων αναγκών σε υλικοτεχνική υποδομή στα δημόσια και μειονοτικά σχολεία της περιοχής, της ουσιαστικής περιοδικής επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών, με απαλλαγή από τα διδακτικά καθήκοντα, πρέπει να είναι ψηλά στις σημαίες της διεκδίκησης».
