Ο γάμος θέλει, απαιτεί ,αναζητεί, προσπαθεί, καταβάλλει…
Ζει την από κοινού σύσταση, υπόσταση, ρύθμιση, διαιώνιση ίσως όχι του ανθρωπίνου είδους, λάθος οικτρό και ανασφαλές, ποτέ, μόνο υγιές συναίσθημα, όχι συμπλήρωσης, παρά ταύτισης ,απόψεων, δε θα έλεγα, αλλά κυρίως εναπόθεσης και αναπόσπαστης ευθύνης, διέλευσης, μιας οδού, γαμηλίας και όχι προς εις γάμου μη επικοινωνίας.
Δύσκολα, στιβαρά τα μπράτσα, που θα πρεπε να ανατεθούν, οι ευθύνες ,τα όρια ,τα περιθώρια, οι ανατροπές, οι προτροπές, με δύσβατα και κακοτράχαλα μονοπάτια, αγεφύρωτα μεράκια, σαράκια να τρώνε και να κατατρώνε τις σάρκες μας ,αλλά εμείς εκεί. Δε θέλουμε να δούμε, να αποδεχθούμε, να παραδεχθούμε, να αλλάξουμε παρά να μεταλλάξουμε, να μεταποιήσουμε ράμματα της γούνας μας, που ίσως ή και σίγουρα, να έχουμε κι εμείς γι αυτούς και ναχουν κι οι άλλοι για μας.
Παρθενοραφές, δεν υφίστανται, στα σωματικά κακοποιημένα κορμιά, ως ένδειξη και απόδειξη, διατήρησης και αποποιήσεως, άλλων ανεύθυνων παρευρισκομένων, ατόμων, ψυχών, πού ποτέ δεν ήθελα να αναλάβουν και να παραλάβουν τα δικά τους γραμμάτια ,τα δικά τους στερεότυπα, σε συνειρμό και ειρμό, σκέψεων και αποφάσεων ,διαδεδομένου του ηχητικού εκείνου μηνύματος, πού κανείς δε θα ήθελε ποτέ να ακούσει.
Τα σήματα μόρς, της καρδιάς τους, τους ηχητικούς εκείνους παλμούς, τα ηχητικά σήμαντρα και διατυμπανίζοντας, τις σιωπές μας ,αφουγκραζόμενοι τους φόβους εκείνους, που αν μιλούσαμε, αν συζητούσαμε, αν θέλαμε σίγουρα, θα μπορούσαμε να χαμε προλάβει και να αναλάβει τα δικά μας μερίδια … Στο άκουσμα και μόνο, ίσως να κηρύσσεσαι, εις δεσμά ,δεσμώτης, όχι Προμηθέας κάποια στιγμή, αλλά παραμυθέας, εκτεθειμένος σε εκείνα τα όρναια, τα κοράκια, που θέλουν, αναζητούν, τρέφονται και εκτρέφονται με τα δικά μας σαρκικά αποτυπώματα, τα καρδιακά, ανέγγιχτα, κάποια στιγμή, αιματώματα, κρανιοεγκεφαλικών κακώσεως, προσκεκλημένων και προκαλούμενων, εν γνώσει, συνειδητά και αποδεικτικά.
Όχι στην κυριολεξία, αλλά τα της μεταφορικής σημασίας, χείριστα και αιμορραγούν μια ζωή, μια συνεχή πορεία ,αργού, σημαντικότατου ,θανάτου, εν ζωή, με σύνεση και χωρίς εγκράτεια, με θέληση προς εξαφάνισης, εκτοπισμό και παραγκωνισμό.
Ένας γάμος ,ένα όνειρο ,ένα παραμύθι, που όλοι ονειρευτήκαμε ,το ζήσαμε ,το απολαύσαμε, αλλά μάλλον ,σίγουρα τα κεφάλαια τελείωσανε, οι γραφές εναπομείναντα στοιχεία ,δεδομένα, αποωθημένα και ζητούμενα, που πλέον ζουν, αναπνέουν και απλά μας νικούν.
Άννα Ζανιδάκη Συγγραφέας Ποιήτρια
