Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον η περίοδος που ζούμε. Πολιτικά. Και κοινωνικά. Και είμαι κυριολεκτικά ευτυχής που μπορώ να παρακολουθώ τις εξελίξεις, τις κινήσεις, τις δηλώσεις και το παρασκήνιο από κάποιαν απόσταση. Είμαι – και αισθάνομαι- ελεύθερος, δεν έχω δεσμεύσεις, δεν «χρωστάω» τίποτα και σε κανέναν και μπορώ να στέκομαι ακριβώς «στη μέση», να βλέπω, να διαπιστώνω και όταν με ρωτάνε τη γνώμη μου – οι απλοί άνθρωποι στο δρόμο, στο καφενείο, στην εκκλησία ή στο τρόλει- να τη λέω χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Αυτό δεν σημαίνει ότι απέχω. Αντιθέτως. Τώρα είμαι πολύ πιο ισχυρός από τότε που είχα ενεργό συμμετοχή στις πολιτικές/κομματικές εξελίξεις διότι τώρα, ουδείς πρόκειται να μου κουνήσει το δάχτυλο. Έτσι κι αλλιώς, από τα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά ΜΜΕ , οι καλοί συνάδελφοι με έχουν «κόψει» προ πολλού για τους δικούς τους λόγους, το κόμμα με το οποίο εκλέχτηκα μια φορά στη Βουλή ( 2004), μια φορά στην Υπερνομαρχία( 2002) και δυο φορές στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας (2010 και 2014) με έχει θέσει σε «αυτεπάγγελτη αποστρατεία» και τα πολυποίκιλα εκδοτικά «συμφέροντα» στα ΜΜΕ ούτε δουλειά βοηθού κλητήρα δεν μου προσφέρει.
Γι αυτό μπορώ να πω με σιγουριά ότι η περίοδος που ζούμε, με μιαν απερχόμενη και μιαν εισερχόμενη κυβέρνηση που αντιμάχονται η μια την άλλη με τους γνωστούς τρόπους του σημερινού πολιτικού μάρκετινγκ, προσφέρεται για πιο εποικοδομητική σκέψη και δράση. Και ολοκληρώνοντας αυτή την αυθόρμητη «παρέμβαση» που κάνω από το όποιο «μετερίζι» έχω στη διάθεσή μου, θέλω να εκφράσω την απόλυτη ικανοποίησή μου που ο κορυφαίος «μέσος νους» της κοινωνίας μας, ο μέσος ταξιτζής που με παίρνει καθημερινά «κούρσα» λέει πράγματα με τα οποία συμφωνώ απόλυτα. Και για τον Αλέξη Τσίπρα και το επιτελείο του και για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το δικό του επιτελείο και τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς και για τα «κανάλια» και για τα πάσης φύσεως εκδοτικά συμφέροντα και για τα χάλια του κράτους και της δημόσιας διοίκησης και τα νοσοκομεία και τις εφορίες και τις τράπεζες και για τα χάλια του επαγγελματικού αθλητισμού….
Πρώτη φορά στη ζωή μου συμφωνώ τόσο πολύ με τόσους πολλούς ανθρώπους. Τα τελευταία χρόνια, με τα διαφορετικά «επεισόδια» στην πορεία της υγείας μου, είδα πολλούς γιατρούς.
Μήπως μου χρειάζεται άλλος ένας;
Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
