Μία σκληρή Κυριακή μακράς αγωνίας γιά το μέλλον τού Ελληνισμού – ίσως και γιά το μέλλον ολόκληρου τού πλανήτη μας – έλαβε, ευτυχώς, αίσιο τέλος μετά την ανάδειξη των δύο περικλεών μονομάχων τού «τελικού γύρου» γιά την διεκδίκηση τής ηγεσίας τής Κεντροαριστεράς. Κάθιδρη και άγρυπνη, τρεμάμενη και κάτωχρη η ανθρωπότητα θα ασκηθεί αρκούντως στην υπομονή επί μία ακόμη εβδομάδα, μέχρι να επέλθει η πολυπόθητη λύτρωσή της με την ανάδειξη ενός ακόμη φέρελπι ηγέτη και σωτήρα της. Υπομονή, λοιπόν, αδέλφια! Υπομονή!
Και ενώ σύσσωμος ο δημοκρατικός κόσμος δίνει την ηρωική ιδεολογική μάχη του – καταβάλλοντας και το «κατιτίς» του γιά τα μικροέξοδα – στις κάλπες, και όχι «στις κάλτσες», όπως κάποτε ισχυρίζονταν μερικοί, η πόλη μας κινδυνεύει να χάσει ακόμη μία τεράστια ευκαιρία, η οποία δικαίως θα την αναδείκνυε και ως πρωτοπόρα τής σύγχρονης πολιτικής επιστήμης και πραγματικότητας, και ως επιφανές υπόδειγμα τού πλέον προοδευτικού πολιτικού σχεδιασμού: την χρυσή ευκαιρία τής ίδρυσης τής Αριστεροδεξιάς!
Η πόλη μας, χάρη στην βαθύτατη προσήλωση των ανθρώπων της στις αιώνιες και ακατάβλητες ιδεολογικές αρχές και τής Δεξιάς και τής Αριστεράς – συγχρόνως, ταυτοχρόνως και ομού – εξέλεξε μία τοπική αυτοδιοίκηση «δεξιάς αποχρώσεως» και λίγο αργότερα, με ύψιστο συναίσθημα ευθύνης, άλλος «γιά την φουκαριάρα την μάνα του», άλλος «γιά τα κακόμοιρα τα παιδάκια του», έστειλε στο Κοινοβούλιο τρεις στους τρεις αντιπροσώπους της «αριστερών προδιαγραφών». Και ενώ κάποιοι κακοήθεις έσπευσαν τότε να μας κατηγορήσουν γιά «πολιτική σχιζοφρένεια», ή έστω γιά «ευτελή καιροσκοπισμό», έρχεται τώρα η ίδια η Ιστορία γιά να δικαιώσει την πολιτική οξυδέρκειά μας και να καταστήσει πασιφανή την μοναδική γιά τα ελλαδικά – μήπως και γιά τα παγκόσμια; – δεδομένα δημοκρατική διορατικότητά μας! Είμαστε πολύ μπροστά, αδέλφια! Εγκαίρως αντιληφθήκαμε και, κάνοντας το πρώτο, αποφασιστικό βήμα, καλύψαμε κατά το δυνατόν το μοναδικό «ιδεολογικό» κενό τού πολιτικού κόσμου: το κενό τής Αριστεροδεξιάς! Μέχρι εκείνη την στιγμή αναγνωρίζαμε την Ακροδεξιά, την Δεξιά, την Ελαφροδεξιά, την Κεντροδεξιά, το Κέντρο, την Κεντροαριστερά, την Ελαφροαριστερά, την Αριστερά και την Ακροαριστερά. Σε εμάς, όμως, έλαχε ο ιερός κλήρος να κλείσουμε τον κύκλο και να αναδείξουμε επιτέλους και την Αριστεροδεξιά!
Και τι απομένει πλέον; Η ταχεία κατοχύρωση τής περίλαμπρης πρωτοπορίας μας μέσω τής άμεσης διοργάνωσης πανελλαδικών εκλογών – με επίκεντρο την πόλη μας – γιά την ανάδειξη τού ηγέτη τής Αριστεροδεξιάς, κατά την πεπατημένη οδό που μόλις προ ολίγων ωρών είχαμε την ανέλπιστη τύχη να διδαχθούμε από την Κεντροαριστερά: πρώτα θα εκλέξουμε ωραία-ωραία τον ηγέτη και έπειτα, εάν μας έρθουν βολικά τα πράγματα και δούμε ότι μας συμφέρει, ίσως ιδρύσουμε και το κόμμα. Τι μας κωλύει; Ποιός μας εμποδίζει; Μήπως ντρεπόμαστε; Αυτό δεν θέλω ούτε να το φαντάζομαι… Εμπρός, λοιπόν!
«Και μην έχοντας πιό κάτου άλλο σκαλί να κατρακυλήσεις πιό βαθιά στου Κακού τη σκάλα, γιά τ’ ανέβασμα ξανά, που σε καλεί, θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν – ω, χαρά! – τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!» (Κωστής Παλαμάς, «Ο Δωδεκάλογος τού Γύφτου»).
Αθανάσιος Τσακνάκης
14/11/2017
