Δεν περνάμε και τόσο καλά στην καθημερινότητά μας. Και είναι πολύ χάλια η ζωή μας, δεν συμφωνείτε; Ομολογώ ότι είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι τέτοια ματαιότητα να με περιβάλλει. Είναι και ότι πέρασαν τα χρόνια, άσπρισαν τα μαλλιά μου, μού συνέβησαν και κάποια δυσάρεστα θέματα υγείας, βλέπω την εξέλιξη εφαρμογής της πολιτικής της κυβέρνησης από ενάμισυ κόμμα που δε ψήφισα αλλά δεν θα ήθελα ποτέ να φτάσει σε τέτοια απαξίωση, δουλειές δεν υπάρχουν, λεφτά δεν υπάρχουν, επιχειρήσεις ισοπεδώνονται, η κοινωνική αδικία έχει «χτυπήσει κόκκινο», η νέα γενιά φεύγει στο εξωτερικό γα να επιβιώσει κι όταν τα λέω σε συζητήσεις, εισπράττω την αφελή απάντηση « Καλά κι΄ εσύ τι ανάγκη έχεις;»
Δεν απαντώ. Δεν χρωστάω, μου χρωστάνε. Μου χρωστάνε δουλειές, χάρες , εξυπηρετήσεις, το χρόνο μου, σεβασμό και αναγνώριση, αξιοκρατική αντιμετώπιση, δικαιοσύνη, πολλά λεφτά και ενδιαφέρον. Δεν χρωστάω σε κανέναν. Κι όταν με μειώνουν και με προσπερνάνε γιατί με θεωρούν «μεγάλο», «ακριβό», «παράξενο», «δύσκολο» , «γκρινιάρη» και «στραβό κεφάλι», δεν τους λέω ότι όλα αυτά είναι «προτερήματα» σήμερα αλλά γυρνάω το κεφάλι απ΄ την άλλη πλευρά και γράφω, βλέπω ποδόσφαιρο, μπάσκετ και στίβο στην τηλεόραση απ΄ όπου επίσης εισπράττω απογοήτευση.
Δεν λέω κουβέντα για τα κόμματα. Ούτε για τα ΜΜΕ που ήταν το «σπίτι» μου επί σαράντα χρόνια. Προσπαθώ να απολαύσω τους αγώνες στίβου ,το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Στον στίβο διαπιστώνω ότι η μόνη αξιόλογη εκπροσώπησή μας γίνεται από μιαν αθλήτρια που ζει και προπονείται στην Αμερική, στο ποδόσφαιρο ότι οι ομάδες μας έχουν από 6 ως 7 ξένους παίκτες στην ενδεκάδα τους και οι ιδιοκτήτες τους απλώς «πουλάνε και αγοράζουν» ό,τι βρουν και στο μπάσκετ, η Εθνική Ομάδα μισο-διασύρθηκε στο Eurobasket γιατί ο εξαιρετικός Γιάννης Αντετοκούμπο που παίζει στο NBA μας «δούλευε» επί ενάμιση μήνα ότι θα κάνει ότι μπορεί να ξεπεράσει τον τραυματισμό του γιατί «ήθελε σαν τρελός» να παίξει για την Ελλάδα ενώ ήξερε ότι η αμερικάνικη ομάδα του τού το είχε απαγορεύσει. Και φυσικά δεν έπαιξε. ΤΙΠΟΤΕ δεν προσφέρει κάποιο ίχνος ικανοποίησης. Όλοι μάς κοροιδεύουν στα μούτρα μας. Κι όλοι λένε ότι θα δουλέψουν, θα προσφέρουν, θα διοικήσουν, μέχρι και θα κυβερνήσουν « με τους καλύτερους».
Τα τελευταία 3-4 χρόνια δεν τους έχουν βρει. Πουλάνε και αγοράζουν, πουλιούνται και αγοράζονται για την τσέπη τους. Πώς να πάει η χώρα μπροστά; Πώς να προκόψει; Και πώς να βρούμε κάποια, μικρή έστω, ικανοποίηση στην καθημερινότητά μας;
Διάβασα τις προάλλες για μια νέα βράβευση του Γιάννη Αντετοκούμπο. Μπράβο του. Εμένα τι με νοιάζει; Με “δούλεψε” δυο μήνες; Τη “δούλεψε” την Εθνική; Τους δούλεψε τους φιλάθλους; Δεν τον αδικώ. Την τσέπη του κοιτάζει, οικογένεια έχει, προβλήματα λύνει. Καλά κάνει. Αλλά δεν μπορεί να τα έχει ΟΛΑ. Και μην ψάχνετε να τού βρείτε δικαιολογίες. Έξω από την Εθνική; Έξω. Να κλάψω αποκλείεται. Απλώς δεν θα ξανασχοληθώ.
Διάβασα επίσης ότι «Δυσαρέσκεια απλώς νοιώθει ο Μαρινάκης », ο ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού. Δυσαρέσκεια νοιώθω εγώ ως απλός φίλαθλος του Ολυμπιακού και φίλος του ποδοσφαίρου μ αυτά τα κακουργήματα και τα τραγικά που βλέπω και με κάνουν να κλείνω την τηλεόραση. Ο πρόεδρος καλό θα ήταν να νοιώθει οργή. Και να τη δείξει αμέσως και έμπρακτα. Ποιοι τον κορόιδεψαν; Ποιοι τον εξαπάτησαν; Διότι αποκλείεται να ήταν ο ίδιος ο Μαρινάκης που επέλεξε τον Χάσι και τα …συστήματά του και τους άχρηστους που “ψώνισε” απ΄ το …..καλάθι το “επιτελείο”. Και μη μου πει κανείς ότι είναι νωρίς και η ομάδα θα “δεθεί” !!! Αυτό που είδα με την Ξάνθη, με τη Σπόρτινγκ και με τον Αστέρα είναι χειρότερο από την “ομάδα” του Ζίκο. Κι όσο για τη συντήρηση και την αποκατάσταση και το …ροτέισιον…τύφλα νάχει ο Αστέρας Ραχούλας. στα .
Μα η ίδια κατάσταση επικρατεί παντού. Στην πολιτική, στις επιχειρήσεις , στον αθλητισμό, στα ΜΜΕ, στην καθημερινότητά μας. ΕΓΩ είμαι ο γκρινιάρης;
