1η Ορεινή Διάσχιση Νομού Ξάνθης.
Μήκος διαδρομής: 137,5 χιλιόμετρα.
Διάρκεια: 7 ημέρες.
Ανάβαση: 7.318 μέτρα. Κατάβαση: 6.055 μέτρα.
Χαρακτηρισμός διαδρομής: Διάσχιση – Διαδρομή για έμπειρους πεζοπόρους. Προτείνεται: Σε μέλη όλων των Ορειβατικών Συλλόγων της χώρας, με μεγάλη εμπειρία στα βουνά.
Στις 22 – 28 Ιουλίου 2017 πραγματοποιήθηκε η πρώτη ορεινή διάσχιση όλου του Νομού Ξάνθης, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ιστορική, καθότι συνέβαινε για πρώτη φορά, στα χρονικά. Από την στιγμή της σύλληψης ως ιδέα μέχρι την αρχή της υλοποίησης πέρασαν αρκετά χρόνια ενώ από την αρχή της υλοποίησης μέχρι την πραγματοποίηση πέρασαν 7 πυρετώδεις μήνες τρεξίματος και οργάνωσης, οι οποίοι απέδωσαν τα καλύτερα αποτελέσματα, ώστε να έχει μείνει στο μυαλό μας ως μια γλυκιά ανάμνηση την οποία θέλουμε να επαναλάβουμε. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:
Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2016, όταν αποφασίσαμε ως μέλη του Δ.Σ. της Ορειβατικής Λέσχης Ξάνθης ότι ήρθε το “πλήρωμα του χρόνου”, για να πραγματοποιήσουμε ένα όνειρο που τριβέλιζε το μυαλό μας, αρκετά χρόνια τώρα. Επειδή σαν πρώτο μέλημά μας είναι η προβολή του Νομού μας, αποφασίσαμε ότι έπρεπε να καλέσουμε μέλη συλλόγων άλλων πόλεων που θα ήταν πρόθυμα να κάνουν μια τέτοια διάσχιση και θα διαφήμιζαν όχι μόνο τη διάσχιση αλλά και τη Φύση της περιοχής μας στους δικούς τους ανθρώπους. Βλέπετε το ότι είμαστε στην άλλη άκρη της Ελλάδος καθώς και η έλλειψη κορυφών με μεγάλο υψόμετρο που θα δημιουργούσε την ανάγκη σε κάποιον να επισκέπτεται τα μέρη μας κάθε χρόνο (όπως γίνεται με τον Όλυμπο και άλλα μεγάλα βουνά της χώρας μας) μας έκανε να σκεφτούμε ότι θα πρέπει να βρούμε κάποιον άλλον τρόπο για να προσελκύσουμε κόσμο στην περιοχή μας. Ο μόνος τρόπος για να κάνουμε κάτι τέτοιο ήταν φυσικά η παρατήρηση μέσα από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Η παρατήρηση αυτή έφερε άμεσα αποτελέσματα και η ατομική πρόσκληση στον καθένα ξεχωριστά δεν άργησε να γίνει. Μεγάλη εντύπωση μας προκάλεσε η άμεση θετική απάντηση όλων των προσκεκλημένων. Με το πέρασμα των μηνών μάλιστα είχαμε φτάσει κάποια στιγμή να είμαστε 16 άτομα.
Αφού πήραμε το οκ λοιπόν από όλους τους προσκεκλημένους ξεκινήσαμε αμέσως την οργάνωση και τον έλεγχο της διαδρομής. Το μέλος του Δ.Σ. της Λέσχης μας Πορφυλλίδου Ιωάννα ως Δασoπόνος και Συνοδός Βουνού ανέλαβε την Διοικητική μέριμνα, ενώ ο Πρόεδρος Γεωργιάδης Βασίλης το να κάνει τον τελικό σχεδιασμό και έλεγχό της, λίγο πριν πραγματοποιηθεί η πολυπόθητη διάσχιση.
Όνειρο μας ήταν ότι έπρεπε να αναδείξουμε περιοχές και μέρη αγαπημένα όπως ο Νέστος, ο Λειβαδίτης, το Γυφτόκαστρο, τα πομακοχώρια και τα Θρακικά Μετέωρα λίγο πιο πάνω από τον οικισμό του Ιάσμου στον Νομό Ροδόπης, μια περιοχή που ενώ είναι πανέμορφη λόγω της δύσκολης προσβασιμότητάς της, δεν έχει αποκτήσει την ανάδειξη που θα της άρμοζε. Ο σχεδιασμός λοιπόν είχε γίνει και διαπιστώσαμε (αφού την περπατήσαμε όλη την διαδρομή) ότι αυτή θα έβγαινε κοντά στα 162 χιλιόμετρα με 8.500 χιλιάδες περίπου υψομετρικά και ο ημερήσιος καταμερισμός θα ήταν ο εξής:
Ημέρα 1η:
Ξεκίνημα από την Γαλάνη (Νέστο ποταμό) πέρασμα από τις κορυφές Μέλτη και Μαύρο Ίσωμα και κατάληξη στον οικισμό της Χρύσας, όπου θα κάναμε και την πρώτη μας διανυκτέρευση.
Ημέρα 2η:
Ανάβαση στις κορυφές Τρύφαινα, Στ. Τσακίρης (γνωστή και ως Αυγό), Φινέας, πέρασμα από τον οικισμό του Μακάριου και ανέβασμα στις κορυφές Άγιος Γεώργιος (γνωστή ως Τσαλ) και Γαλήνη με κατάληξη στον οικισμό του Λυκοδρομίου, όπου θα κάναμε την δεύτερή μας διανυκτέρευση.
Ημέρα 3η:
Πέρασμα από τους οικισμούς Καλλιθέας, Μαργαριτίου και ανάβαση στις κορυφές Καρασακαλίδης Χαράλαμπος και Βράχια του Αμπάρ Καγιά (γνωστή και ως Ερμάριο) με κατάληξη στον οικισμό του Λειβαδίτη, όπου θα γινόταν και η τρίτη μας διανυκτέρευση.
Ημέρα 4η:
Ημέρα ξεκούρασης με παραμονή στον οικισμό του Λειβαδίτη.
Ημέρα 5η:
Πέρασμα από τον καταρράκτη του Λειβαδίτη και τις κορυφές Αντάλοφος, Μαύρη Πέτρα και Μαλλιά, από την συνοριακή πυραμίδα 66 και διανυκτέρευση, 1 χιλιόμετρο κάτω από τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα.
Ημέρα 6η:
Ανάβαση στις κορυφές Γυφτόκαστρο, Θερμό, Κούλα, Γεράνεια και άφιξη στον οικισμό της Πάχνης όπου λεωφορείο θα μας περίμενε, για να μας μεταβιβάσει στον οικισμό Σάτρες, όπου θα κάναμε και την τελευταία μας διανυκτέρευση.
Ημέρα 7η:
Πέρασμα από τον οικισμό του Πολύαρνου και μιας ακόμη κορυφής (χωρίς ονομασία) και μετάβασή μας στα Θρακικά Μετέωρα μετά τη διάσχιση των οποίων καταλήγουμε στην γέφυρα για τον οικισμό του Ταγγαίου δίπλα στον Κομψάτο ποταμό, όπου θα πραγματοποιηθεί και η λήξη της διάσχισης.
Όσο πιο πολύ πλησίαζε ο καιρός, τόσο πιο πολύ έσφιγγαν τα πράγματα και έπρεπε να βρεθούν χορηγοί και ομάδες ή άλλοι σύλλογοι που θα τους άρεζε η ιδέα και θα ήθελαν να βοηθήσουν σε αυτό το εγχείρημα. Χαρακτηριστική και πρέπει να αναφερθεί, ήταν η προθυμία όλων των ελεύθερων επαγγελματιών που τους ζητήσαμε την βοήθειά τους, προκειμένου να στεφθεί με επιτυχία το συγκεκριμένο εγχείρημα. Βλέπετε στο μυαλό μας υπήρχε και η εσωτερική οργάνωση. Όχι μόνο πόσα χιλιόμετρα θα περπατάμε την ημέρα και ποιά θα είναι η διαδρομή ή από που θα περνάμε αλλά έπρεπε να κάνουμε και ένα πρόγραμμα το οποίο θα ακολουθούσαμε από το πρωί που θα ξυπνούσαμε μέχρι την ώρα που θα κοιμόμασταν το βράδυ. Έπρεπε λοιπόν να βρούμε τι πρωινό θα είχαμε, τι φαγητό θα κουβαλούσαμε μαζί μας για δεκατιανό, μεσημεριανό, τα φρούτα που θα μας έδιναν δύναμη, τα δεύτερα σακίδιά μας πως θα μεταφερόταν από τον ένα χώρο διανυκτέρευσης στον άλλον, ακόμη και το νερό ήταν πρόβλημα, διότι στα μέσα του καλοκαιριού που κάναμε την διάσχιση οι περισσότερες πηγές είναι φυσικό να μην τρέχουν λόγω της έλλειψης βροχών και της υπερβολικής ζέστης.
Στην επίλυση όλων αυτών των θεμάτων λοιπόν, μας βοήθησαν Κ Α Ι Τ Ο Υ Σ Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Μ Ε Θ Ε Ρ Μ Ο Τ Α Τ Α Γ Ι Α Υ Τ Ο οι εξής:
– Τον διοικητή του Δ΄ Σώματος Στρατού, Καμπά Γεώργιο και τον Συνταγματάρχη Αραμπατζή Νικόλαο που πίστεψαν σε αυτό που θέλαμε να κάνουμε και μας βοήθησαν με όποιον τρόπο μπορούσαν προς αυτήν την κατεύθυνση.
– Όλους τους οδηγούς και συνοδηγούς (αξιωματικούς και υπαξιωματικούς του στρατού) που ήταν πιστοί στο καθημερινό ραντεβού μας και έπαιρναν τα σακίδιά μας και τα πήγαιναν από τον ένα χώρο διανυκτέρευσης στον επόμενο.
– Τον Δήμαρχο Τοπείρου Μίχογλου Θωμά και τον Μακρίδη Κώστα για την χορηγία σε ύπνο και φαγητό πριν και μετά την διάσχιση.
– Τον Μπάμπη Λεπτοκαρύδη και τον ξενώνα Νεφέλες του Νέστου για την φιλοξενία που μας προσέφερε στον ξενώνα του.
– Την Ελληνική Ομάδα Διάσωσης Ξάνθης που ήταν σε επιφυλακή καθ’ όλη την διάρκεια της διάσχισης μήπως και έπρεπε να επέμβουν αν κάπου χρειαζόταν.
– Την εταιρία ” TuVunu A.E. ” για την χορηγία σε τσάι του βουνού και σε σόδες.
– Τον ” UTOS TOURS ” για την μεταφορά μας με λεωφορείο στον οικισμό των Σατρών.
– Την Λέσχη 4χ4 του νομού μας (Νίκο Βογιατζή, Γιώργο Καρέλη, Βασίλη Λιανίδη, Παναγιώτη Σαλβανά παιδιά θα τα ξαναπούμε σύντομα) για την μεταφορά των σακιδίων μας στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα την Τετάρτη το απόγευμα 26 Ιουλίου 2017.
– Το παραδοσιακό παντοπωλείο « ΚΡΕ.ΤΥ.Α. » για την χορηγία σε αλλαντικά και κασέρι για τα πρωινά μας.
– Τον παραδοσιακό ξυλόφουρνο του Κώστα Τσατσούλη για την χορηγία των ψωμιών.
– Τον μελισσοπαραγωγό Καψιμάλη Δημήτριο για την χορηγία 4 κιλών μελιού.
– Τον παραγωγό ταχινίου (δεν επιθυμεί να αναφέρουμε περισσότερα στοιχεία του) για την χορηγία 5 κιλών ταχινίου.
– Το οπωροπωλείο του Αργύριου Τζεμπραιλίδη και τον συμμαθητή μου Στεφανίδη Μάριο για την χορηγία σε φρούτα (μπανάνες και ροδάκινα).
– Τους Σαλή και Ικμέτ Χιντ από τις Σάτρες για την φιλοξενία τους.
– Τον ιδιοκτήτη του ” Bicycle Shop Xanthis ” για την χορηγία του σε ενεργειακά ζελεδάκια.
– Τον προπονητή μεγάλων αποστάσεων Κασίμη Δημήτρη για τις συμβουλές του, ειδικά το τελευταίο τρίμηνο
– Το εστιατόριο “Αρνεμούσι” στον Ίασμο για το τραπέζι λήξης της διάσχισης.
– Το Super Market « Φθηνή Αγορά » για την χορηγία του σε είδη απαραίτητα καθημερινής χρήσης.
– Το Super Market «Σκλαβενίτης» κατάστημα Μεσολογγίου για την χορηγία του σε είδη απαραίτητα καθημερινής χρήσης.
– Το Δασαρχείο Ξάνθης “για την άψογη συνεργασία του”.
Τέλος πρέπει να αναφέρουμε ότι τα γεύματά μας, τα ετοίμαζαν:
– Π.Α.ΚΕ.ΘΡΑ. (1η ημέρα)
– Πολιτιστικός Σύλλογος “Λυκοδρομίου” (2η ημέρα)
– Πολιτιστικός Σύλλογος “Οι Κατασκηνωτές” (3η ημέρα)
– Ταβέρνα «Ο Καππαδόκας» (δύο γεύματα) (4η και 5η ημέρα)
– Ταβέρνα “Το Βαρέλι”. (6η ημέρα).
Ας περάσουμε όμως στη δράση που τόσο περιμένουμε όλοι… Όσο πλησίαζε ο καιρός είχαμε κάποια τηλεφωνήματα και κάποια μηνύματα από ανθρώπους που ενώ είχαν στην αρχή δηλώσει ότι θα ερχόταν, τελικά κάτι παρουσιάστηκε και δεν τους επέτρεψε να έρθουν. Τελικά η ομάδα συρρικνώθηκε αρκετά (κάτι που στην πορεία φάνηκε ως θετική εξέλιξη) και καταλήξαμε στον αριθμό των 6 ατόμων, οι οποίοι ήμασταν οι εξής:
- Καραβασίλης Βασίλης από την Πάτρα, εκπρόσωπος του Σ.Ε.Ο. Πάτρας “Ωλενός”
- Βλάχος Ευρυπίδης από την Αγριά Βόλου, εκπρόσωπος του Φυσιολατρικού Ομίλου Βόλου “Ο Παν”
- Πατσιαλίδης Δήμος από τον Βόλο, εκπρόσωπος του Φυσιολατρικού Ομίλου Βόλου “Ο Παν”
- Παράσχου Άγγελος από την Κομοτηνή
- Ελαφρός Μιχάλης από την Ξάνθη και
6 Γεωργιάδης Βασίλης από την Ξάνθη και εκπρόσωπος της Ορειβατικής Λέσχης Ξάνθης .
Παράλληλα όπως μας είχαν ενημερώσει από την ομάδα Olympus Mountain Activities άλλα τρία άτομα θα ερχόταν από Κατερίνη την Τρίτη 25 Ιουλίου 2017 και θα μας συναντούσαν στον Λειβαδίτη, για να ακολουθήσουν το πρόγραμμα της επόμενης μέρας (26ης Ιουλίου 2017) που θα μας οδηγούσε στα Ελληνοβουλγαρικά Σύνορα και ήταν:
- Τεκιρίδης Θεόδωρος
- Τζέγκας Νίκος
- Σκουλαρίκης Δημήτρης
Τι έγινε παιδιά; Έφτασαν οι μέρες, είναι όλα έτοιμα, είναι στον δρόμο και οι συμμετέχοντες; Δηλαδή ένα όνειρο που πρωτοειπώθηκε ως σκέψη για πρώτη φορά στον Προφήτη Ηλία στον Όλυμπο πριν από 7 χρόνια (το καλοκαίρι του 2010) θα γίνει πολύ σύντομα πραγματικότητα; Ε δεν το πιστεύω…δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Ε ΚΑΙ ΟΜΩΣ, ΑΝ ΚΑΤΙ ΤΟ ΘΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ…ΓΙΝΕΤΑΙ!!!
ΠΕΜΠΤΗ 20 ΙΟΥΛΙΟΥ 2017 (Μία και σήμερα πριν την έναρξη, η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει):
Από το πρωί τρέχουμε με μέλη της Λέσχης για να τακτοποιήσουμε τις τελευταίες εκρεμότητες με τους χορηγούς και τους συλλόγους. Μεγάλο άγχος. Το απόγευμα κατά τις 19.00 έρχεται ο Βασίλης από την Πάτρα, τον παραλαμβάνουμε από το ΚΤΕΛ και κατευθείαν στον Νέστο στην καντίνα για καφέ. Εκεί συναντάμε και τον Μακρίδη τον Κώστα που έχει βοηθήσει και αυτός με τον τρόπο του στην διάσχιση και έτσι γρήγορα ο καφές γίνεται τσιπουράκι και επιτέλους έρχεται και η πολυπόθητη χαλάρωση και η συνειδητοποίηση ότι “εντάξει επιτέλους όλα πήραν τον δρόμο τους ή είναι στη θέση τους”.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21 ΙΟΥΛΙΟΥ 2017 (Τελευταία μέρα πριν την έναρξη).
Από το πρωί κάνουμε βόλτες με τον Βασίλη στην Ξάνθη, ενώ κατά τις τρεις το μεσημεράκι εμφανίζονται και ο Ευρυπίδης με τον Δήμο από τον Βόλο. Πάμε στους Τοξότες, για να βολευτούν στον ξενώνα Νεφέλες του Νέστου του Λεπτοκαρύδη Μπάμπη. Μετά από την ενημερωτική επιστολή που έστειλα στον Δήμαρχο Τοπείρου Μίχογλου Θωμά με την βοήθεια του Κώστα του Μακρίδη, μας εξασφάλισε την διαμονή μας στον οικισμό των Τοξοτών και στον συγκεκριμένο ξενώνα ως επιβράβευση αυτού που πάμε να κάνουμε, διότι βλέπει ότι είναι κάτι που προβάλλει την περιοχή του δήμου. Το απογευματάκι κατά τις 20.00 μαζευόμαστε όλοι, έρχονται και ο Άγγελος από την Κομοτηνή αλλά και ο Μιχάλης από την Ξάνθη και έτσι το team ολοκληρώθηκε. Γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας, πέφτουν τα πρώτα γέλια και αστεία και όλα δείχνουν ότι τα χνώτα μας ταιριάζουν…είναι έτσι άραγε όμως; Θα φανεί στην πορεία… Εν τω μεταξύ φεύγουμε για το χωριό Γαλάνη και την ταβέρνα Τα Τέμπη του Νέστου όπου ο Δήμαρχος μας κάνει το τραπέζι. Μετά το γεύμα πάμε όλοι για ύπνο στον ξενώνα με ανάμεικτα συναισθήματα. Το πρωί πλησιάζει. Η περιπέτεια ξεκινάει.
1η ΗΜΕΡΑ ΔΙΑΣΧΙΣΗΣ – ΣΑΒΒΑΤΟ 22 ΙΟΥΛΙΟΥ 2017 (Η μεγάλη ανατριχίλα).
Στις 5.00 η ώρα, χτυπάει το ξυπνητήρι. Το ξυπνητήρι έναρξης. Όλοι με το χαμόγελο και με ψυχολογία στα ύψη γι αυτό που πάμε να κάνουμε. Ετοιμαζόμαστε και ο Δήμος μας πάει με το αυτοκίνητό του (σε δύο δόσεις) στο parking της Γαλάνης, εκεί όπου ξεκινάει το μονοπάτι των Στενών του Νέστου. Στις 06.40 έχουμε ξεκινήσει και μαζεύουμε χιλιόμετρα. 6 μέρες και 161 χιλιόμετρα, 6 μέρες και 160 χιλιόμετρα…
Μετά από 3 ώρες περπατήματος, καταλήγουμε στον οικισμό του Κρωμνικού. Ένα ζαρκαδάκι και ένα κοπάδι άγρια άλογα που συναντήσαμε, τα βλέπουμε ως σημάδια ότι τουλάχιστον την συγκεκριμένη ημέρα, όλα θα παν καλά. Πρώτη στάση λοιπόν στον οικισμό του Κρωμνικού για ανασύνταξη δυνάμεων και για πρώτες εντυπώσεις. Στην συνέχεια μετά από 3 ώρες και 30 λεπτά από το μονοπάτι που οδηγεί στην αχλάδα ανηφορήσαμε μέχρι που βρήκαμε πηγή λίγο πιο κάτω από την κορυφή του Μαύρου Ισώματος, όπου κάναμε και την επόμενη στάση μας, ενώ μετά από άλλες 2 ώρες και 30 λεπτά έχουμε φτάσει στην κορυφή του Μαύρου Ισώματος με υψόμετρο 1.093 μ. Την πρώτη κορυφή της πρώτης ημέρας.
Η ζέστη είναι ήδη έντονη και μας δημιουργεί πρόβλημα σε οποιαδήποτε παραπάνω κίνηση θέλουμε να κάνουμε. Όμως δεν το βάζουμε κάτω και μετά από άλλη 1 ώρα είμαστε στη δεύτερη κορυφή αυτήν της Μέλτης με υψόμετρο 973 μέτρα.
Η θέα από πάνω φοβερή, φαίνεται όλη η Ξάνθη όπως επίσης και η διαδρομή που απομένει να περπατήσουμε και είναι κοντά στις άλλες 2 ώρες, για να φτάσουμε στον οικισμό της Χρύσας. Η κούραση πλέον έντονη αλλά η θέληση μεγάλη. Εξάλλου μόλις φτάσουμε στη Χρύσα αρχίζει η ξεκούρασή μας. Το σχέδιο αρχικά έλεγε ότι έπρεπε να πάρουμε τα δεύτερα σακίδιά μας από την εκκλησία της συνοικίας και να πάμε να κάνουμε την κατασκήνωσή μας αρκετά πιο πάνω σε ένα δασάκι, για να μην ενοχλούμε, όμως αφού κοιταχτήκαμε και αφού συννενοηθήκαμε με τον Παπά Θωμά τον υπεύθυνο της εκκλησίας και πήραμε την άδειά του, κοιμηθήκαμε στον πίσω χώρο έξω στο προαύλιο, μόνο μέσα στους υπνόσακούς μας. Συνολικά την πρώτη μέρα έχουμε περπατήσει 28 χιλιόμετρα με 1.625 υψομετρικά σε 12 ώρες. Εν τω μεταξύ έχει έρθει και η Γιάννα, η οποία μας έχει φέρει το γεύμα της ημέρας, το οποίο είναι προσφορά από το Π.Α.ΚΕ.ΘΡΑ. καθώς και τα πρωινά μας και τα φρούτα που θα πρέπει να έχουμε αύριο μαζί μας κατά τη διάρκεια της διαδρομής.
Η μέρα έκλεισε με την χαρακτηριστική ατάκα του Παπά.. “Κανονικά θα έπρεπε να σας κρατήσω στην λειτουργία να ψάλλετε και μετά να σας αφήσω να φύγετε” κάτι που ευτυχώς δεν πραγματοποίησε…χα χα χα!!!
2η ΗΜΕΡΑ ΔΙΑΣΧΙΣΗΣ – ΚΥΡΙΑΚΗ 23 ΙΟΥΛΙΟΥ 2017 (Ημέρα ιδρώτα και μεγάλης τιμής).
Το εγερτήριο τη σημερινή μέρα δύσκολο. Πάλι την ίδια ώρα με την προηγούμενη ημέρα μόνο που η διαδρομή είναι αυτή που μας προβληματίζει από πολύ νωρίς. Όχι τόσο για τα χιλιόμετρα που δεν είναι πολλά αλλά κυρίως για το ότι η διαδρομή όλη είναι “γυμνή” εκτός από λίγα σημεία, δεν είναι πουθενά δασωμένη. Σκεπτόμενοι επομένως ότι η θερμοκρασία θα έφτανε τους 35 βαθμούς κελσίου καθώς και το ότι έπρεπε να ανέβουμε τον “γίγαντα” που λέγεται Τσαλ, μόνο μια λέξη ερχόταν στο μυαλό μας, για να χαρακτηρίσουμε την σημερινή μέρα…”Λ Ι Ω Σ Ι Μ Ο”!!!
Πρώτος στόχος για σήμερα η κορυφή της Τρύφαινας με υψόμετρο 648 μ.. Έχουμε ξεκινήσει το περπάτημα από τις 06.40 και αυτό που φοβόμασταν από χθες το αισθανόμαστε ήδη. Ο ήλιος έχει ήδη “σηκωθεί” και η ζέστη έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτή από νωρίς. Μετά από 1 ώρα και 15 λεπτά φτάνουμε στην κορυφή και κάνουμε μια μικρή πρώτη στάση.
Αμέσως ξεκινάμε για την κορυφή Στ. Τσακίρης με υψόμετρο 665 μ. (γνωστή ως Αυγό στους συντοπίτες μας), όπου φτάνουμε ύστερα από άλλη 1 ώρα και 15 λεπτά. Ό,τι είχε συμβεί χθες, συμβαίνει και σήμερα. Η ζέστη δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια άλλων επιλογών πάνω στη διαδρομή. Φτάνουμε στην κορυφή, αφού περνάμε μέρος των τειχών της Βυζαντινής Ξάνθειας, ξεκουραζόμαστε λίγο αγναντεύοντας τη διαδρομή που είχαμε κάνει χθες αλλά και το υπόλοιπο της σημερινής.
Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο ξεκινάμε για την κορυφή Φινέας με υψόμετρο 701 μ. όπου φτάνουμε ύστερα από 50 λεπτά.
Με το που φεύγουμε από την κορυφή, μετά από 15 λεπτά περνάμε από τον εγκαταλελειμμένο οικισμό του Μακάριου και ακολουθούμε το μονοπάτι, που μας οδηγεί στην ποτίστρα, από την οποία ξεκινάει η τελική μεγάλη ανηφόρα για την κορυφή του Αγίου Γεωργίου (γνωστή ως Τσαλ) με υψόμετρο 1.402 μ. Ελπίζουμε στην ποτίστρα να τρέχει νερό, διότι στην υπόλοιπη διαδρομή δεν συναντάμε καμία πηγή, έτσι ώστε να ξαναγεμίσουμε τα μπουκάλια μας. Είναι 11.30 το πρωί και ξεκινάμε την πιο δύσκολη διαδρομή του νομού μας. Μόνο κάτι θάμνους συναντάμε κατά τη διάρκεια της ανάβασής μας, οι οποίοι κανονίζουν και τις στάσεις μας, καθότι ψάχνουμε να βρούμε έστω και λίγη σκιά, για να πάρουμε μια ανάσα. Πάντως ας μην είμαστε υπερβολικοί, έχουμε και μια δόση τύχης, καθότι έχει αρχίσει και φυσάει ένα ελαφρύ αεράκι, που κάνει τα πράγματα λίγο πιο ευχάριστα από αυτά που είχαμε στο μυαλό μας ότι θα αντιμετωπίσουμε. Τελικά στις 14.00 ακριβώς καταφέρνουμε και φτάνουμε στην κορυφή, αφού έχουμε περπατήσει μέχρι εδώ 12,7 χιλιόμετρα σε 7 ώρες και 20 λεπτά. Ε από δω και πέρα τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Το πιο δύσκολο μέρος της διαδρομής το έχουμε περπατήσει. Απλά μένει να κατέβουμε το βουνό και να βγούμε στον οικισμό του Λυκοδρομίου.
Από την πίσω πλευρά (αυτήν που θα ακολουθήσουμε για να καταλήξουμε στον οικισμό του Λυκοδρομίου) η διαδρομή είναι περισσότερο δασωμένη, οπότε ξεκουραζόμαστε λίγο και φεύγουμε για να πάμε να βρούμε ένα σκιερό – δασωμένο μέρος για μια καλή στάση. Κατά τις 16.00 φτάνουμε στην τελευταία κορυφή για σήμερα, αυτήν της Γαλήνης με υψόμετρο 1.145 μ.
Επιτέλους κατά τις 18.30 φτάνουμε στον πολυπόθητο οικισμό του Λυκοδρομίου που είναι και ο τελικός προορισμός για την σημερινή μέρα. Συναισθήματα ορειβατικής ικανοποίησης και πραγματοποίησης δύσκολου στόχου μας πλημμυρίζουν κατευθείαν και καθώς πλησιάζουμε την πόρτα της εκκλησίας του χωριού σκεφτόμαστε ότι καταφέραμε και περπατήσαμε 21 χιλιόμετρα με 1.738 υψομετρικά σε αυτές τις 12 ώρες. Τα συναισθήματα όμως αυτά γρήγορα δίνουν την θέση τους στην έκπληξη και στον θαυμασμό ταυτόχρονα, καθώς μπαίνοντας στην αυλή της εκκλησίας, βλέπουμε όλο το χωριό να μας χειροκροτεί και να μας υποδέχεται με τον πιο ωραίο και ανέλπιστο τρόπο που θα μπορούσαμε ποτέ να σκεφτούμε. Ο πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού, Άνθιμος Κυρλίδης έρχεται να μας χαιρετήσει, ενώ στη συνέχεια τον λόγο παίρνει ο εκδότης Σπανίδης Μιχάλης που με τη μορφή διαλόγου με τον συνταξιούχο Παπά Θόδωρο (ετών 91 παρακαλώ), μας κάνουν μια παρουσίαση της ιστορίας του Λυκοδρομίου. Τον λόγο παίρνει ξανά ο πρόεδρος Άνθιμος δίνοντας μας ως δώρο ένα βιβλίο με την ιστορία του χωριού που περιέχει και ένα μαντήλι από Μπαφραίικο γάμο του οποίου αναπαράσταση κάνουν κάθε χρόνο. Η βραδιά για μας κλείνει με το γεύμα που έχει αναλάβει να μας προσφέρει ο “Πολιτιστικός Σύλλογος Λυκοδρομίου”, ενώ ενδιάμεσα έχει έρθει και η Γιάννα φέρνοντάς μας τα πρωινά, τα νερά και τα φρούτα που θα έχουμε μαζί μας την επόμενη ημέρα. Δεν υπάρχουν λόγια με τα οποία θα μπορούσαμε να ευχαριστήσουμε όλον αυτόν τον κόσμο που παραβρέθηκε εκείνο το απόγευμα στο Λυκοδρόμιο. Τους ευχαριστούμε θερμότατα και πιστεύουμε ότι από δω και πέρα το χωριό τους θα αποτελεί έναν από τους αγαπημένους προορισμούς για όλους όσοι πήραμε μέρος στην συγκεκριμένη διάσχιση και ζήσαμε τις αξέχαστες στιγμές εκείνου του απογεύματος.
Περασμένες 23.00 ηρεμήσαμε κάπως και πέσαμε να κοιμηθούμε. Η αυριανή μέρα είναι η ημέρα με τα πιο πολλά ημερήσια χιλιόμετρα, οπότε καλό είναι να ξεκουραστούμε όσο γίνεται πιο πολύ και να ξυπνήσουμε όσο γίνεται πιο νωρίς και μέχρι τις 06.00 το αργότερο να έχουμε ξεκινήσει… Έτσι λέγαμε!!!
3η ΗΜΕΡΑ ΔΙΑΣΧΙΣΗΣ – ΔΕΥΤΕΡΑ 24 ΙΟΥΛΙΟΥ 2017 (Ημέρα οικισμών και υψομέτρου).
Τελικά η κούραση των δύο πρώτων ημερών είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της, και έτσι αντί για 6 το πρωί ξεκινήσαμε το περπάτημα στις 07.15. Πρώτος στόχος της σημερινής μέρας ήταν ο ορεινός οικισμός της Καλλιθέας. Χαρακτηριστικό της διαδρομής μέχρι τον συγκεκριμένο οικισμό είναι το εκκλησάκι της Παναγίας, από το οποίο περάσαμε και κάναμε την πρώτη μας στάση.
Κατά τις 12.00 μετά από 13 χιλιόμετρα πορείας φτάσαμε στην Καλλιθέα και αμέσως αναχωρήσαμε για τον επόμενο οικισμό αυτόν του Μαργαριτίου, στον οποίο φτάσαμε μετά από άλλα 6 χιλιόμετρα κατά τις 15.00 και κάναμε μια καλή στάση για ξεκούραση.
Σε αυτό το χωριό υπήρχε μέχρι και τον Ιανουάριο του 2017 ένας μόνιμος κάτοικος, ο τελευταίος, με το όνομα Χαράλαμπος Καρασακαλίδης πιο γνωστός με το όνομα Χάμπος, ο οποίος δυστυχώς πλέον δεν είναι μαζί μας. Ο άνθρωπος αυτός μας είχε βοηθήσει πριν ένα χρόνο να βρούμε ένα παλιό μονοπάτι, το οποίο το περπατήσαμε και στη διάσχιση και ήταν σημαντικό, για να ενώσουμε τους οικισμούς του Μαργαριτίου και του Λειβαδίτη. Την προσφορά του δεν μπορούμε να την ξεχάσουμε και έτσι αποφασίσαμε την κορυφή που έχει ένα χιλιόμετρο πιο πάνω από το χωριό και σύμφωνα με την Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού (Γ.Υ.Σ.) δεν έχει όνομα, να την ονοματοδοτήσουμε με αυτού του ανθρώπου. Μάλιστα έχουμε καταθέσει και σχετικό αίτημα προς την Γ.Υ.Σ. για να ονομαστεί αυτή η κορυφή που βρίσκεται σε υψόμετρο 845 μέτρων, Καρασακαλίδης Χαράλαμπος.
Τελευταία στάση πριν το φινάλε της σημερινής μέρας ήταν η κορυφή Βράχια του Αμπάρ Καγιά ή αλλιώς Ερμάριο με υψόμετρο 1.441 μέτρα, στην οποία για να φτάσουμε, χρειάστηκε να περπατήσουμε άλλα 8 χιλιόμετρα και στην οποία φτάσαμε κατά τις 20.00.
Στις 21.30 ακριβώς φτάναμε στον ορεινό οικισμό του Λειβαδίτη ακολουθώντας το μονοπάτι του “Μηνά”, μετά από μια 14ωρη κοπιαστική πορεία 32 χιλιομέτρων με άλλα 1.560 υψομετρικά που είχε και πολλά καλά, όπως βουτιά σε βάθρα, συνάντηση με δύο ζαρκαδάκια (τα οποία μάλιστα μας κοιτούσαν και από πολύ κοντά, καθότι τη διαδρομή από την οποία πηγαίναμε δεν την περπατάει και πολύ συχνά κόσμος) και πολύ και άφθονο γέλιο. Ξέραμε ότι όταν θα φτάναμε στον Λειβαδίτη καταρχήν θα ήμασταν στα μισά της διαδρομής και όντως είχαμε περπατήσει ακριβώς 81 χιλιόμετρα με 5.100 υψομετρικά. Επίσης η αυριανή μέρα θα ήταν μια μέρα ξεκούρασης και ανάκτησης δυνάμεων και επιπλέον θα κάναμε και μπάνιο μετά από τρεις ολόκληρες μέρες περπατήματος, σκόνης και ιδρώτα που ήταν τα δώρα που μας πρόσφερε η Φύση σε αυτήν την τριήμερη μέχρι στιγμής διάσχιση. Το σημερινό γεύμα που ήταν μια προσφορά του Πολιτιστικού Συλλόγου ” Οι Κατασκηνωτές ” έλιωνε στο στόμα. Η κούραση, η δροσιά, το ντουζάκι που προηγήθηκε και κυρίως η καλή παρέα που έχουμε αρχίσει να γινόμαστε μας οδήγησαν στο να απολαύσουμε ένα από τα πιο ωραία γεύματα της ζωής μας.
4η ΗΜΕΡΑ ΔΙΑΣΧΙΣΗΣ – ΤΡΙΤΗ 25 ΙΟΥΛΙΟΥ 2017 (Ημέρα ξεκούρασης).
Η σημερινή μέρα είναι μέρα αναπόλησης στιγμών, κατορθωμάτων, αστείων και μιας μικρής επισκόπησης που κάνει ο καθένας από μόνος του μέσα του, σχετικά με αυτό το τριήμερο. Από το πρωί στην αυλή της ταβέρνας του “Καππαδόκα” τα πρωινά και οι καφέδες δίνουν και παίρνουν, άτομα συνέχεια αλλάζουν στο τραπέζι και ωραίες ιδέες πέφτουν σχετικά με το υπόλοιπο της διάσχισης. Αργότερα την ίδια μέρα (Τρίτη 25 Ιουλίου 2017) ήρθαν και οι άλλοι 3 συνορειβάτες από την Κατερίνη ο Θόδωρος, ο Νίκος και ο Δημήτρης. Αφού γνωρίστηκαν και με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, πήγαμε όλοι μαζί και επισκεφθήκαμε τη φάρμα του Δημόκριτου και της Εύας που βρίσκεται λίγο πιο πάνω από το χωριό, για να πιούμε ένα τσάι. Τέλος το κλείσιμο της ημέρας μας βρήκε στη γνωστή ταβέρνα του Καππαδόκα στον Λειβαδίτη να τρώμε και να πίνουμε (το γεύμα την σημερινή μέρα είναι μια προσφορά της ταβέρνας του Καππαδόκα) όλοι μαζί και να κάνουμε σχέδια και ενημέρωση σχετικά με το τι έχουμε να συναντήσουμε την επόμενη ημέρα κατά την διάρκεια της πεζοπορίας μας.
5η ΗΜΕΡΑ ΔΙΑΣΧΙΣΗΣ – ΤΕΤΑΡΤΗ 26 ΙΟΥΛΙΟΥ 2017 (Ημέρα μεγάλου υψομέτρου και θαυμασμού).
Έχει ξημερώσει η 4η μέρα της πεζοπορίας μας (5η συνολικά) και ήδη μετράμε ανάποδα. 2 μέρες και 80 χιλιόμετρα, 2 μέρες και 79 χιλιόμετρα και τσουπ να και ο καταρράκτης. Ξεκινήσαμε στις 06.30 και μετά από 1 ώρα και 40 λεπτά φτάσαμε στην πρώτη στάση μας για σήμερα. Όλοι ενθουσιασμένοι με τη διαδρομή. Συνεχίζουμε δυνατά.
Στην συνέχεια αναχωρούμε για την πρώτη κορυφή της ημέρας που είναι η Μαύρη Πέτρα. Κανονικά ήταν ο Αντάλοφος αλλά μετά από συζήτηση αποφασίσαμε να την παραλείψουμε λόγω του ότι θα καθυστερούσαμε σίγουρα άλλο ένα δίωρο και θα ταλαιπωρούμασταν ακόμη περισσότερο. Έτσι αποφασίσαμε να φύγουμε κατευθείαν για Μαύρη Πέτρα. Κάτι που κάναμε και έτσι μετά από 6 ώρες και 30 λεπτά αρχίσαμε να πλησιάζουμε το σκαμμένο και διαλυμένο ορόσημο της συγκεκριμένης κορυφής, η οποία βρίσκεται σε υψόμετρο 1.588 μέτρων.
Το μεγάλο υψόμετρο στο οποίο βρισκόμαστε, μας χαρίζει απλόχερα όλη τη δροσιά που μπορεί και ευτυχώς κάνει το περπάτημά μας ευχάριστο. Έχουμε ήδη ξεκινήσει για την επόμενη κορυφή που είναι αυτή των “Μαλλιών” σε υψόμετρο 1.699 μέτρα. Σε ένα σημείο λίγο πριν φτάσουμε στην κορυφή κοιτάμε πίσω μας και ξαφνικά διακρίνουμε την κορυφή “Καρπούζι” που είναι λίγο πιο πάνω από τους Τοξότες, τον οικισμό στον οποίο κοιμηθήκαμε, πριν ξεκινήσουμε αυτήν την υπέροχη διάσχιση. Μας έπιασε ρίγος και ανατριχίλα βλέποντας πόσο μακριά φτάσαμε και πόσο πολύ περπατήσαμε αυτές τις μέρες και αναλογιζόμενοι, πως αν αγαπάει κάποιος πραγματικά αυτό που κάνει και θέλει, μπορεί να κάνει τεράστια πράγματα. Μετά από αυτή τη μικρή στάση συνεχίσαμε και καταλήξαμε στην κορυφή μετά από 1 ώρα και 45 λεπτά, αφού φύγαμε από την Μαύρη Πέτρα.
Έχει πάει ήδη 17.00 και συνεχίζουμε ακάθεκτοι την πορεία μας. Είμαστε έτοιμοι σε λίγο να αλλάξουμε χώρα, καθότι πλησιάζουμε στα ΕλληνοΒουλγαρικά σύνορα. Μας πήρε άλλη 1 ώρα για να φτάσουμε στην πυραμίδα 66 που επιβεβαίωνε ότι είμαστε στο όριο με τους γείτονές μας σε υψόμετρο 1.680 μέτρων.
Μετά από 1 ώρα και 30 λεπτά φτάνουμε στον πολυπόθητο χώρο της κατασκήνωσης για το σημερινό βράδυ. Έχουμε περπατήσει άλλα 32 χιλιόμετρα σήμερα με 1.619 υψομετρικά σε άλλες 12 ώρες και 25 λεπτά κάνοντας συνολικά μέχρι την συγκεκριμένη ημέρα 113 χιλιόμετρα με 6.542 υψομετρικά. Ο χώρος που κατασκηνώσαμε ήταν ακριβώς δίπλα στις παράγκες των υλοτόμων Χουσείν και Χασάν από τον οικισμό του “Ωραίου”, που μόλις είχαν έρθει για να μείνουν διότι την επόμενη ημέρα θα ξεκινούσαν να κόβουν ξύλα για λογαριασμό του Δασαρχείου Ξάνθης. Τους κάναμε και μας έκαναν παρέα, λέγοντάς μας ατελείωτες ιστορίες από την ζωή τους στα βουνά.
Όμως για σταθείτε…τι έγιναν τα σακίδιά μας σήμερα και το γεύμα που είναι πάλι προσφορά της ταβέρνας του “Καππαδόκα”…τα πρωινά μας και τα δεκατιανά μας για την αυριανή πορεία δεν θα έρθουν…ωχ τι είναι αυτό που ακούγεται…βλέπω 2 γνωστά τζιπάκια με ένα τρέηλορ…βρε λες να μας έρθουν έτσι τα σακίδια σήμερα; Α να και η Γιάννα…ε ναι βρε παιδί μου τώρα κατάλαβα. Έρχεται η Λέσχη 4χ4 Ξάνθης και μας φέρνει τα πράγματά μας… βλέπω τον Νίκο, τον Γιώργο, τον Βασίλη, τον Παναγιώτη, κάποια από τα καλά παιδιά της Λέσχης. Μας έφεραν τα σακίδια, μας έφεραν και το βραδινό μας, μας έκαναν και παρέα μέχρι που νύχτωσε για τα καλά. Σε αυτήν την διάσχιση νομίζουμε ότι μέχρις στιγμής όλα καλά πάνε…φτου φτου μην το ματιάξουμε. Σε ευχαριστούμε Ανδρέα Δανιήλ που μας έφερες σε επαφή με αυτήν την ωραία παρέα.
6η ΗΜΕΡΑ ΔΙΑΣΧΙΣΗΣ – ΠΕΜΠΤΗ 27 ΙΟΥΛΙΟΥ 2017 (Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες).
Τι θέλαμε και κάναμε αυτές τις σκέψεις, ότι όλα παν καλά δηλαδή; Την Πέμπτη το πρωί ξυπνήσαμε νωρίς νωρίς. Σήμερα θα είναι μια μέρα δύσκολη (χωρίς πολλά χιλιόμετρα, αλλά θα περνούσαμε από μέρη που κατά 90% είχαμε πιθανότητες να δούμε αρκούδα, καθότι η σημερινή πορεία περνούσε μέσα από τη “φωλιά” της Αρκούδας). Το πρωί κατά τις 06.00 όλα έδειχναν ότι θα είχαμε άλλη μια υπέροχη μέρα. Μέχρι όμως να ξυπνήσουμε, να μαζέψουμε αντίσκηνα, να καλημερίσουμε τους υλοτόμους είχε ήδη συννεφιάσει και κατά τις 07.15 που ξεκινήσαμε είχε ήδη αρχίσει να ψιχαλίζει. Παρόλα αυτά ξεκινήσαμε και συνεχίσαμε την πορεία μας για κανένα 20 λεπτο ακόμη, μέχρι που ξαφνικά αριστερά και δεξιά μας άρχισαν να πέφτουν αστραπόβροντα, γεγονός που μας ανησύχησε και μας έκανε να σταματήσουμε και να γυρίσουμε πίσω στις εγκαταστάσεις των υλοτόμων.
Έτσι λοιπόν αφού φτάσαμε πίσω στα σπιτάκια των υλοτόμων έπρεπε να πάρουμε στα γρήγορα μια απόφαση για το εξής δίλημμα που δημιουργήθηκε: Να συνεχίσουμε το πρόγραμμα κανονικά αναβάλλοντας την πεζοπορία της σημερινής μέρας διατηρώντας έτσι και το πρόγραμμα ως είχε…ή να περιμένουμε στα σπιτάκια όλη την ημέρα και να μεταθέσουμε το πρόγραμμα κατά 1 ημέρα τερματίζοντας το Σάββατο 29 Ιουλίου, μόνο που σε αυτήν την περίπτωση θα είχαμε πρόβλημα με την μεταφορά των σακιδίων από τα οχήματα του στρατού, όπως επίσης και των γευμάτων. Έτσι ενώ η καρδιά και η ψυχή μας ήθελε να ακολουθήσουμε την δεύτερη λύση, τελικά επικράτησε η λογική και ακολουθήσαμε την πρώτη πρόταση αναβάλλοντας απλά το πρόγραμμα της συγκεκριμένης μέρας.
Έτσι μετά από λίγο που εμφανίστηκε το όχημα του στρατού για να πάρει τα σακίδιά μας, πήρε και εμάς μαζί, για να μας κατεβάσει κάτω στην Ξάνθη και πιο συγκεκριμένα στο τουριστικό γραφείο Utos Tours. Βλέπετε υπήρχε πιο μπροστά συννενόηση με τον ιδιοκτήτη του συγκεκριμένου γραφείου να μας πάρει με ένα από τα λεωφορεία του, το απόγευμα της ίδιας μέρας από τον οικισμό της Πάχνης (ήταν ο οικισμός στον οποίο θα καταλήγαμε αν μας έβγαινε το πρόγραμμα κανονικά) και θα μας πήγαινε στις Σάτρες, όπου θα κάναμε και την τελευταία διανυκτέρευση της διάσχισής μας. Έτσι λοιπόν ξαφνιάστηκε, όταν μας είδε μπροστά του και αφού του εξηγήσαμε τι συνέβη ορίσαμε το ραντεβού μας στις 17.00 το απόγευμα, απλά για να μας ανεβάσει στον οικισμό των Σατρών. Όσο για μας, αρχίσαμε τις δύσκολες κορυφές της περιοχής, όπως κορυφή “Μπουγάτσα με τυρί” στην Άνοιξη…
Δεύτερη κορυφή, για καφέ στο Foret του Μακρίδη Γιώργου
Τρίτη κορυφή στο “Σπίτι της Σκιάς” του Βαίτση Τριαντάφυλλου.
Ενώ η τέταρτη και πιο δύσκολη κορυφή για σήμερα, ήταν το τσίπουρο στην ταβέρνα το “Βαρέλι” που ήταν και ο χορηγός της συγκεκριμένης ημέρας στο γεύμα.
Τέλος ήρθε η ώρα κάποια στιγμή και ο οδηγός μας ο”Ρούλης” μας ανέβασε στις Σάτρες. Εκεί σταματήσαμε στο καφενείο του παλιού προέδρου του χωριού του Σαλή και ήπιαμε καφέ μαζί του και με τους υπόλοιπους θαμώνες του συγκεκριμένου μαγαζιού.
Όσο περνούσε η ώρα και μιλούσαμε, τόσο πιο πολύ φιλόξενοι μας φαίνονταν οι άνθρωποι της περιοχής. Το αποκορύφωμα ήταν ότι το βράδυ ο ιδιοκτήτης του καφενείου μαζί με τον γιό του (Σαλή και Ικμέτ) μας παραχώρησε τον δεύτερο όροφο του σπιτιού του, για να διανυκτερεύσουμε αντί να στήνουμε αντίσκηνα, και δεν μας άφησαν να πληρώσουμε ούτε όταν το βράδυ πήγαμε να τσιμπήσουμε κάτι για να τους στηρίξουμε όσο μπορούσαμε οικονομικά.
Έτσι λοιπόν τελείωσε και η σημερινή μέρα με πολλά και ανάμεικτα συναισθήματα. Ξεκίνησε με απογοήτευση στην αρχή, ακολούθησε η σωστή απόφαση την κατάλληλη ώρα και τέλος η αποζημίωση στο χωριό των Σατρών όπου η φιλοξενία αυτών των ανθρώπων μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν ακόμη Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Ι ! ! !. Τελευταίο βράδυ πλέον, τελευταίες ώρες με αυτήν την απίθανη παρέα, τελευταίες σκέψεις…ξημερώνει και η τελευταία μέρα, έχουμε ακόμη εκπλήξεις μπροστά μας, αυτή η διάσχιση τα έχει όλα τελικά!!!
7η ΗΜΕΡΑ – ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28 ΙΟΥΛΙΟΥ 2017 (Ημέρα θαυμασμού και ανατριχίλας).
Ήταν στις 05.20 το πρωί, όταν ο Ιμάμης του χωριού σήμανε την έναρξη της τελευταίας μέρας της διάσχισής μας. Η κούραση στα πόδια και στο κορμί όλων μας έντονη και η ψυχολογία με αρκετά σκαμπανεβάσματα λόγω του ότι βρισκόμασταν στην τελευταία ημέρα αυτού του υπέροχου ταξιδιού – οδοιπορικού. Δεν ξέραμε τι έπρεπε να νιώσουμε. Το μόνο που ήταν σίγουρο προς το παρόν ήταν ότι έπρεπε να έχουμε αρκετές δυνάμεις. Στις 07.20 το αυτοκίνητο του στρατού ήρθε στο χωριό και φορτώσαμε τα πράγματά μας για τελευταία φορά. Ό,τι και αν κάναμε είχε ξεχωριστή σημασία πλέον διότι, όπως προείπα, ήταν η τελευταία φορά. Αυτή η εβδομάδα μας είχε ενώσει με όλη αυτήν την παρέα. Πλέον ξέραμε τα χνώτα και τα πατήματα των συντρόφων μας, ακόμη και το πότε θα “χτυπούσε” ο Δήμος με ανέκδοτο. Δύσκολα μπορεί να περιγραφεί αυτή η κατάσταση. Πρέπει να την ζήσει κάποιος από κοντά για να νιώσει και αυτός τα ίδια συναισθήματα.
Και με κείνα και με τούτα (οπώς λένε και στα παραμύθια)…φτάσαμε και στην πρώτη κορυφή για την σημερινή ημέρα, λίγο πριν το Πολύαρνο. Χρειάστηκε να περπατήσουμε 10,5 χιλιόμετρα σε 3 ώρες, για να φτάσουμε στη συγκεκριμένη κορυφή με υψόμετρο 760 μέτρα, αλλά χωρίς όνομα σύμφωνα με την Γ.Υ.Σ. (Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού).
Μετά από 1 ώρα και 4 χιλιόμετρα περπατήματος ζουουουουπππ να και ο οικισμός του Πολύαρνου με το ωραίο καταφύγιο του Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού του Ιάσμου σε υψόμετρο 535 μέτρα.
Από δω και πέρα ξεκινάει η ωραία διαδρομή μέσα στα Θρακικά Μετέωρα. Ο λόγος, όπως είπα και νωρίτερα, που δεν είναι γνωστή αυτή η πανέμορφη περιοχή είναι η δυσκολία που αντιμετωπίζει κάποιος, για να έρθει ειδικά κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Πολλές φορές αυτά τα 19 χιλιόμετρα που χρειάζεται κανείς να διανύσει έστω και με το αυτοκίνητο του φαίνονται ατελείωτα, ακόμη και το καλοκαίρι, πόσο μάλλον τον χειμώνα. Οι βράχινοι σχηματισμοί πάντως είναι φοβεροί, πολλές φορές δείχνουν να μοιάζουν και σε ανθρώπινες μορφές.
Περίπου 6 χιλιόμετρα μετά τον οικισμό του Πολύαρνου, τα οποία διανύσαμε σε 1 ώρα και 40 λεπτά, συναντάμε και την τελευταία κορυφή, αυτή των Θρακικών Μετεώρων σε υψόμετρο 500 μέτρων, ενώ όπως και την πρώτη μέρα έτσι και την τελευταία ένα κοπάδι άγριων αλόγων μας αποχαιρετάει δείχνοντάς μας ότι όλα πήγαν καλά και ότι ακόμη και η Φύση είναι ικανοποιημένη από το διάβα μας και το πόσο αόρατοι και σιωπηλοί ήμασταν καθ όλη τη πορεία μας.
Απομένουν μόλις 4 χιλιόμετρα ακόμη, για να τελειώσει αυτό το υπέροχο όνειρο. Χρειαζόμαστε περίπου 1 ώρα και 20 λεπτά, για να ολοκληρώσουμε την διαδρομή. Τη σημερινή μέρα έχουμε περπατήσει 24,5 χιλιόμετρα σε 9 ώρες με 776 υψομετρικά. Στις 16.15 πλέον γίνονται τα τελευταία μας βήματα. Ένα όνειρο μόλις έχει πραγματοποιηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Η λήξη πραγματοποιήθηκε στη γέφυρα για το χωριό Ταγγαίο δίπλα στον ποταμό “Κομψάτο”. Η ώρα που απέμενε μέχρι να έρθει ένα φορτηγάκι να μας πάρει από το χωριό του Ιάσμου ήταν ώρα περισυλλογής. Συνολικά 137,5 χιλιόμετρα με 7.318 υψομετρικά σε 7 ημέρες στις οποίες ανεβήκαμε σε 13 κορυφές και περάσαμε από 10 οικισμούς. Βγήκαμε λίγο από το πρόγραμμα αλλά δεν το λες και άσχημο αυτό που κάναμε. Με τον καιρό δεν μπορείς να τα βάλεις, όπως και να έχει.
Καλύτερο φινάλε δεν μπορούσε να υπάρξει. Ο απολογισμός όλου αυτού του υπέροχου ταξιδιού έγινε στο πιο όμορφο μαγαζί του Ιάσμου, στο Αρνεμούσι πίνοντας μπύρες και ακούγοντας τα τελευταία ανέκδοτα από τον Δήμο. Με την ευκαιρία να ευχαριστήσουμε και τους ιδιοκτήτες για το τραπέζι που μας έκαναν.
Αυτή ήταν λοιπόν η μικρή μας περιπέτεια που εκτυλίχθηκε στα δάση και τα βουνά των Νομών Ξάνθης και Ροδόπης από τις 22 εως τις 28 Ιουλίου 2017. Θα θέλαμε από τη δική μας πλευρά να δώσουμε συγχαρητήρια και να ευχαριστήσουμε για άλλη μια φορά όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες που μας βοήθησαν στο να πραγματοποιηθεί με απόλυτη επιτυχία αυτή εδώ η διάσχιση. Το παρήγορο είναι πως είδαν ότι κάτι ωραίο προσπαθούμε να κάνουμε για την περιοχή μας και ελπίζουμε να τους έχουμε δίπλα μας και την επόμενη χρονιά, όπως επίσης και όλους τους συλλόγους και τα άτομα που βοήθησαν ο καθένας με τον δικό του τρόπο στην 1η Ορεινή Διάσχιση του Νομού Ξάνθης. Το επόμενο χρονικό διάστημα θα ακολουθήσει και video της διάσχισης με υπεύθυνο παραγωγής τον Σταύρου Λουκά.
Όσο για σας που είστε ακόμη εδώ και διαβάσατε μέχρι το τέλος την περιγραφή αυτής της ωραίας περιπέτειας, έχετε μπροστά σας 9 μήνες, για να προετοιμαστείτε από άποψη φυσικής κατάστασης έτσι ώστε να πάρετε μέρος στην 2η Ορεινή Διάσχιση του Ν. Ξάνθης που πρόκειται να πραγματοποιηθεί τον Ιούνιο αυτή τη φορά του 2018.
