Της Άννας Ζανιδάκη (συγγραφέας-ποιήτρια)
Μην ξεχαστείς σε δρομάκια της χαράς. χωρίς να με ψάξεις, θα περιμένω να έρθεις ,να σε συναντήσω, δεν μπορώ να με σκεφτώ σε λεωφόρους του κέρδους ζωής. Χωρίς εσένα, χωρίς τον ίσκιο σε μνημεία που θα εορταστούν οι ανατάσεις της μα η ψυχή μας ,ας σε καλοσωρίζει ας σε αναζητά ,επίμονα ,σκόπιμα, αφιλοκερδή και γνώριμη, σε σένα στον εαυτό μου δε θα αργοπορήσω ,θα σε συναντώ, θα σε επικαλούμαι ,να σαι εκεί ,να με δεχτείς ,να με νοιώσεις και να αφουγκρασθείς χτύπους παλμούς, ποτέ ευκαιριακούς, αλλά μόνιμους συναισθηματικούς ελυγμούς, κραδασμούς του είναι μου, να με παρακολουθείς, μη λάχει και λοξοδρομήσω, αφεθώ στα σχέδια πλάνων, διεκδικήσεων λαθραίας συμμετοχής σε όργια που ξεπερνάει η λογική, η σκέψη συνειφασμένα πάντα με αποχή, αποστασία και καταναγκαστική υποταγή.
Σε θέλω δίπλα μου να με ικοιτάς κατάματα, μη μ αφήσεις λεπτό ίσως και να αποδειχθεί, μοιραίο κατρακύλισμα ,γραφης, απογραφής και διαγραφής μου ,από πίνακες, λίστες αξίωσης της γραφής μου χρόνων καιρών,μα δεν ωρίμασε μάλλον η θέση τόσο,όσο ο χρόνος η ουσία αυτών και ότι περικλύουν οι δικές μου διαμαρτυρίες, ίσως να μη φάνηκαν δυνατές και ισχυρές, αλλά αποδυνάμωσαν αίτια και σκοπούς αφάνειας και αποτροπής μου, εναντιώσεως κατά εμού, της αναπνοιάς μου, της δόσης εκείνης, που η θλίψη καιροφυλακτούσε ,έστηνε καραούλι, σε λημέρια απόγνωσης οικτρής, ακαταλάγιαστου θυμού, ανόθευτης εκδίκησης ,μίσους.
Αναμιγμένα με καλοσύνη, θέληση, δύναμη ,πίστη, χωρίς ίχνος, ψεγάδι αντίρρησης. αυταπάρνησης ανιδιοτελούς , ποτέ εφησυχασμού ορμής, ροπής και τάσης προς τα θέλω μου αυτά που τρέπουν, επιτρέπουν και διαπρέπουν αξιοπρεπώς το μοναδικό στίγμα και δείγμα γραφής και αναζητήσεως λεωφόρων, τεραστίων διαδρομών, ελαχίστων υποκύψεων φόβου, μα τίμιας συνδιαλλαγής με αξίες ιδανικά και οράματα. μούσα, πολυπράγμονη, αδιαπραγμάτευτη, οξυδερκής, αφημένη στα εσώψυχα που διανύουν πελάγη ευτυχίας ,ερμηνείας, αραξοβολιών των ψυχών μας, σε θησαυροφυλάκια αυτών, με δυνάμεις εσωτερικά κατάλληλες για επίτευγμα δικών σου διαλέξεων και ομιλιών μέσα μας, στο είναι και όχι για θεαθήναι.
