Γράφει η Άννα Ζανιδάκη συγγραφέας – ποιήτρια
Στα δικά μας χρόνια, δεν υπήρχαν τα μέσα μαζικής μεν δικτύωσης, αλλά δε έλειπαν και τα παρατράγουδα στις σχέσεις των ανθρώπων, όπως υφίστανται και στα τωρινά τα χρόνια. Μάθαμε να λέμε, πως για όλα φταίει ,αυτή η οθόνη, που έγινε τα μάτια μας και το πληκτρολόγιο, τα χέρια , που κάποτε άγγιζαν σώματα και ψυχές.
Κι όμως ποτέ δε θα υπερασπίσω αυτή την άποψη. Μάλιστα θα θέτω πάντα παραδείγματα και στάσεις ζωής, ώστε να δούμε και να καταλάβουμε, πως τον υπολογιστή, τον χειρίζεται ανθρώπινος νους και υπόσταση. Αν εμείς οι ίδιοι, άντρες και γυναίκες, δε φροντίσουμε να αφήσουμε τις χαραμάδες της ψυχής μας, της καρδιάς μας, διάτρητες, τότε κανένας δε θα είναι ικανός, να εισχωρήσει και να κάνει ακόμα και πάρτυ ελευθερίας, απελεύθερωσης, ιδεών, στάσεων και θέσεων ζωής. Το ίδιο πάντα θα ενίσταμαι και για την άμεση εμπλοκή και συμμετοχή, ενός τρίτου προσώπου, σε μια σχέση, σε ένα γάμο ακόμα, πιο παρατραβηγμένο.
Αίτιοι και υπαίτιοι, θα είμαστε πρώτα εμείς οι ίδιοι και μετά θα ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους, στις άλλες. Δε φταίνε εκείνοι, αν δε δούν το πράσινο φως, που ανάβει ο καθένας μας, για να καταλάβουν και να αποθέσουν τα δικά τους θέλω, όνειρα, σχέδια, στις ψυχές και στις καρδιές, αυτών, που θα τις καλέσουν και θα τις προσκαλέσουν. Πάντα θα γίνεται όλο αυτό το παιχνίδι, όλο αυτό το μιλητό, συννενοήσιμο παιχνίδι, της ανυπαρξίας με την ήδη υπαρκτή και υποσχόμενη, λύτρωση, καλυτέρευση ,ακόμα και ολοτελή, αναγέννηση και αναζωογόνηση της ίδιας μας της ζωής. Εύκολο ,πανεύκολο, να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους, παρά να τις επωμιζόμαστε οι ίδιοι. Κάποτε θα πρέπει να δούμε μέσα μας, καθαρά, αληθινά και να μην προσποιούμαστε
