Αστάθεια παντού… τη βρίσκουμε, τη συναντούμε, αλλά μάλλον πλέον δε μας κάνει και ιδιαίτερη εντύπωση. Ασταθή τα γεγονότα, απρόβλεπτα, που τα δεχόμαστε μερικά αδιαμαρτύρητα,σαν να ήταν το πιο ομαλό και αποδεκτό πράγμα, που θα έπρεπε να μας συμβεί, να ζήσουμε. Αστάθεια σε παράγοντες, επιβεβλημένους ή μή, εναρμονισμένους ή μη, αποδεκτούς ή όχι, θα πρέπει να είμαστε σε τέτοια απόλυτη συνύπαρξη των θέλω και των πρέπει μας, των πρέπει τους, ώστε να διεξαχθεί η οποιαδήποτε διαμάχη, σε επιτρεπτά όρια και πλαίσια.
Αστάθεια στις ψυχές μας, στα πιστεύω μας, στις διαμαρτυρίες που δονούν μεν τα σωθικά μας, αλλά έχουν καταχωνιαστεί για τα καλά και δε λέν να εξεγερθούν και να αποστατήσουν, απ τα βολέματα και τα καλοπεράσματα ,συνθηκών και καταστάσεων. Τι να πει κανείς ,όσο αφορά και τα παραστρατήματα των πολιτικών, πολιτικάντηδων, όπως συνηθίζει να τους αποκαλεί, πολύ σωστά και εύλογα ,ένας πολύ καλός μου φίλος.
Από πού να αρχίσω και πού να το τελειώσω ,δε θα το έλεγα, αλλά κυρίως, να το ακουμπήσω κάπου, να το θέσω το ζήτημα ,σε λογική βάση, μα σε ένα κλίμα απόλυτου παραλογισμού και απάνθρωπης μεταχείρισης. Ατόμων που δώσαν αγώνες, μούσκεψαν τις φανέλες της εργατιάς και όχι του μεγάλου κεφαλαίου, που συνηθίζουν λες και μόνοι τους εκλεχθήκαν, το διαίρει και βασίλευε.
Όχι ,δεν είναι σωστό και δεν πρέπει κανείς μας να νοιώσει, την αυταπάτη και την επιβεβλημένη τους κυριαρχία, φεουδαρχία, με φέουδα τις δικές μας ψυχές και καταλήψεις, λες και αναβιώνει ένας παμπάλαιος πολιτισμός. Που όμως απ ότι φαίνεται, άρχισε και εδραιώνεται και εδώ στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια. Καννιβαλισμός, η επιβίωση, η ένδειξη η αρρωστημένη και η προσφερόμενη, με λανθάνουσες κατευθύνσεις και αψυχολόγητες παρεμβάσεις, εκτρώματα ψυχής και νου, αδικαιολόγητα και πάντα επικριτικά. Στα παλιά χρόνια, δε δίσταζαν να τρώνε ο ένας τις σάρκες του άλλου. Τώρα το βλέπουμε αυτό το φαινόμενο, το ζούμε ,σε νοσηροήυς εγκεφάλους, που κάποιοι δε φρόντισαν σωστά να αναπτύξουν, εκείνο το κομμάτι του εαυτού τους, που διαμαρτύρεται, για την προσοχή και την ενασχόληση μαζί τους.
Παραμελλημένα κομμάτια του εαυτού τους, κάναν την ανταρσία τους ,αρρωστημένα και τόσο παροχυμένα, που η έννοια ,η αξία της ζωής του ατόμου, ωχριά, μπροστά στο μένος και την κακόβουλη πρόθεσή τους, για επιβολή μιας ποινής, που ξενίζει, απωθεί και γίνεται μισητή ως το πιο ειδεχθές έγκλημα, κατά ζωής, κατά ανθρώπινης υπόστασης. Αστάθεια ,αστάθεια, παντού και πάντα τη συναντούσαμε και θα τη συναντούμε. Ακόμα και ο καιρός ,τα μετεωρολογικά φαινόμενα, τραμπαλίζουν στα σύννεφα, στις καταιγίδες, Τα πάντα αιωρούνται και είναι τις πιο πολλές φορές, απρόσμενοι και απρόσκλητοι επισκέπτες, αφού και σ αυτόν τον τομέα ,ο άνθρωπος φρόντισε να καννιβαλίσει και να επιβάλλει ανορθόδοξους τρόπους, επιβολής της δύναμής του. Αλλά ας μην ξεχνούμε πως παλιά θέλησε να φτάσει στον ουρανό, μα τιμωρήθηκε. Δεν κάνει κακό λίγη μετριοφροσύνη, μετριοπάθεια, μα κυρίως ,η σύννεση και η απόλυτη συννειδητοποίηση, ότι εμείς φταίμε για ότι ζούμε. Ανθρώπινοι δάκτυλοι επηρεάζουν και απομακρύνουν το ομαλό απ τα παρεμβατικά σχέδια ,απασχολούμενοι με το να καταστήσουν τον εαυτό τους, δυνατότερο και επιβλητικότερο. Μα η φύση εκδικείται. Ο ίδιος ο Θεός, κάποια στιγμή να ζητήσει τις δικές μας μαρτυρίες ,για το ότι κάναμε, επιφέραμε ή επιδιώξαμε. Πόνοι, δάκρυα, σκέψεις, αποφάσεις, με όσες αστάθειες κι αν μας παρουσιάστηκαν ,κάποια στιγμή στη ζωή μας, τώρα πια θα πρέπει να αντιληφθούμε πως είναι ότι καλύτερο, το να σκύψουμε το κεφάλι και να δούμε λίγο μέσα μας, τον εαυτό μας. Αργότερα με μια ικετευτική ματιά ,να σηκώσουμε το βλέμμα μας και να παρακαλέσουμε, να ικετέψουμε, για μια ανάταση ψυχής, ηθικού και ότι συμπεριλαμβάνει αυτό. Τότε πια θα μιλάμε για μια σταθερότητα, μια και μοναδική. Τη σταθερότητα πρόβλεψης ,για καλυτέρευσή μας ,ατομική, επαγγελματική, ψυχική. Τότε και μόνο τότε ,όλοι εκείνοι οι αστάθμητοι παράγοντες, που επιδίωξαν, επιδιώκουν και θα επιδιώκουν τα δικά μας πισωγυρίσματα, θα σταθεροποιηθούν και θα αποδώσουν στο στέφανον, όχι το εξ ακανθών, αλλά του φωτός της ψυχής μας, το δικό μας φωτοστέφανο.
Άννα Ζανιδάκη συγγραφέας – ποιήτρια
