Γράφει Άννα Ζανιδάκη συγγραφέας- ποιήτρια
Συνείδηση λέγεται και θέλει να διώκει και να μας καταδιώκει.
Τα πάντα τριγυρίζουν και θέτουν αυτήν εις επαγρύπνησιν, αλλά επιτρέπονται και άλλα εγκλήματα να διαπράττονται και να συγχέονται με αυτήν. Ότι είδους κι αν είναι το έγκλημα, είτε ψυχής, είτε σωματικό, πρέπει να διέπει και να καθοδηγεί τις πράξεις και τις κινήσεις, αυτή και μόνο αυτή. Θα μου πείτε να υπήρχε, δε θα χρειαζόταν να προβούν, να παραβούν και να πράξουν το κάθε είδος εγκλήματος. Μα πώς να γυρέψουμε να αντιστραφεί όλη αυτή η πορεία και αδιαμαρτύρητα να εισβάλλει και να εισχωρήσει στις ψυχές και στα μυαλά των άλλων;
Από χρόνια τώρα έχω μάθει, πως ή την έχεις ή δεν την έχεις.. Δεν αποτελεί ένα επίκτητο καλλωπισμό της ψυχής μας και του εγκεφάλου μας. Χωρίς συνείδηση και σκέτη, άδεια ψυχή, κενή από τα χιλιάδες συναισθήματα, αποτελεί ένα κιτίο παραπόνων, που μόνο καταγράφονται, αλλά με την απουσία της, τίποτα και κανείς δεν είναι δυνατόν, να συμμετέχει και να συνδράμει στο έργο ,στην τέλεσή του, παρά στην εκτέλεση και την οργάνωση αποτρόπαιων πράξεων και ακαταλόγιστων συνειρμών αυτών.
Ανάλαφρη και καθάρια θα είναι όταν μπορεί κάποιος ,να περηφανεύεται και να το γνωρίζει, σίγουρα και πάντα ειλικρινή, καθώς δεν έχει προσβάλλει κανένα, δεν έχει υποπέσει στο λάθος της επίκρισης, δεν τέλεσε ή δεν εκτέλεσε διάφορα ποινικά αδικήματα αλλά και αδικήματα ψυχής και καταγραφής αυτών, καθώς δεν υπάγονται σε κώδικες νομικής δεοντολογίας, εφόσον δεν υπόκεινται και σε δηλωθείσες παρουσίες, εντός της αιθούσης του δικαστηρίου.
Ποινές και αδικήματα που διαπράττονται και πάντα επικαλούνται ομολογουμένων διαφόρων στημένων, καταστάσεων, ώστε να τελεστεί η απαλλαγή τους, ακόμα και ο εγκλεισμός αυτών σε φυλακές ,αλλά με την πια ελαφριά των ποινών, σε κατάταξη και κατηγορία αυτού, του εγκλήματος.
Συνείδηση, μια λέξη με απέραντη ουσία και ένα μεγαλείο, σύμπραξης και σύνταξης, τόσο της αλήθειας μας, όσο και της παραδοχής μας, σ αυτήν. Είναι άραγε τόσο δύσκολο να δείξουμε και να επιδείξουμε, ώστε να λιγοστέψουν τα εγκλήματα ,ώστε να γίνουμε άνθρωποι, αλλά περισσότερο στο να διαγράψουμε εμείς τις πορείες εκείνες, που ο φθόνος, η κακία και ο ανεκπλήρωτος, αχόρταγος πόνος, να στοιχειώνουν τα όνειρά μας κι όχι τις ζωές μας;
Μάλλον η έμπρακτη απόδειξη και ανάδειξη της ανθρωπιάς, που μόνο ζητούμε και δεν κάνουμε την παραμικρή προσπάθεια ,στο να την κατακτήσουμε και να την ανακηρύξουμε νικήτρια και επιθυμητή ύπαρξη στη ζωή μας, είναι στο να καταφεύγουμε να κρίνουμε, να επικρίνουμε, να παίρνουμε με ελαφρά την καρδία, την αποκατάσταση αλήθειας, της δικής μας, αφού οι άλλες, οι δική τους ή των άλλων, περισσεύει και φτάνει μόνο και μόνο η δική μας, εγωιστική και αποκλειστική.
