Άρθρο της Άννας Ζανιδάκη (συγγραφέας- ποιήτρια)
Κλείσανε…τα σύνορα της λογικής, με δείγματα παραλογισμού και αφάνειας, συννειδητότητας και πορείας διαμαρτυρίας, άρχισαν να ανοίγουν.
Διά παντός κλείσανε ερμητικά και ασφαλή, εκείνα τα πεδία, δράσης και αντίδρασης, παραδειγματισμού και αποφυγής, εν καιρώ ειρηνικό και ποτέ πολέμου.
Σε πολεμικές ιαχές και διατριβές έντιμης προσπάθειας αποφυγής και απομακρύνσεως των τειχών της εφήμερης μόνιμης αποτροπής, δεν έγινε δυνατόν να αποκτήσουν σάρκα και οστά οι φωνές παρέμειναν να θυμίζουν και να αποτροπιάζουν τις ψυχές μας, τα πιστεύω μας και εκείνο το καταταλαιπωρημένο είναι μας. Αυτό το είναι που δοκιμάζει και αποδοκιμάζει τρόπους, μεθόδους και εναλλακτικές λύσεις και επιλύσεις διδαχών, που ποτέ δεν αντάμοιψαν τις δικές μας πραγματικές ανάγκες και αλήθειες μας. Κραυγές σιωπής κατάφεραν να αποστομώσουν και να διαλαλήσουν σαν τον τελάλη την πραγμάτεια τους, που δεινοπαθώντας παρέμεινε με στόχο και σκοπό, να ζήσει και να επιζήσει, να βιώσει και να συμβιώσει το αίνιγμα της αντοχής με παραδειγματισμό της αποχής.
Από διάφορα πολυπαθή συναισθήματα ,που κατατρομαγμένα έτρεξαν να κρυφτούν και να διώξουν από πάνω τους, κάθε δυνατό ή απαλλακτικό βούλευμα, ενοχής, τύψης, αχαριστίας.
Ανοίγουνε πια διάπλατα, ορίζοντες, πελάγη, ευτυχίας, προσδοκίας, αναμονής, ανατροπής, μα κυρίως ανοίχτηκαν, όχι δρόμοι ,αλλά λεωφόροι του πάθους, γραφής, συννειδητής ενασχόλησης και ιδιαίτερα σημαντικής απολαβής, του ονείρου. Ενός ονείρου που ο καθένας πρέπει να τιμήσει, να εκτιμήσει και να παραδώσει στη δική του ψυχική ηρεμία και ησυχία, όχι ως λάφυρο νίκης και κατάκτησης, παρά ως ένα δείγμα υπέρβασης του εαυτού του, των σειρήνων που κινούνταν δίπλα του, αλλά με αξία, έδειξε ότι έπρεπε και επιβαλλόταν να το κυνηγήσει. Κλείσανε τα αυτιά και τα στόματα.
Άλλοι θέλησαν να πούνε το δήθεν καλό ή κακό τους λόγο, μα το στήριγμα και το θάρρος στη ζωή, στο δίνουν ,αν όχι οι δικοί σου ,που προσμένεις και περιμένεις με λαχτάρα και άμεση βεβαιότητα, αλλά και οι άλλοι ,φύλακες, που είναι ανά πάσα ώρα και στιγμή δίπλα σου, oι άγγελοι, προσωποποιημένοι και ενδεδυμένοι, το πρόσωπο, κι όχι το προσωπείο, της καλοσύνης, της αλήθειας και της μοναδικής λεβεντιάς του χαρακτήρα τους.
Χαρακτήρες που σπανίζουν στις μέρες μας κι όταν τους συναντήσεις, απορείς, προβληματίζεσαι και διαπραγματεύεσαι με τον ίδιο σου τον εαυτό ,αν αυτό που ζεις, είναι όνειρο ή αλήθεια, αν συμβαίνει ή όχι.
Κι όμως είναι μια ολοζώντανη απόδειξη ύπαρξης, που δε θέλει να σε ευννουχήσει ,να σε μεταλλάξει, παρά σε δέχεται όπως είσαι, χωρίς να θέλει να κάνει έντονη και δραστική παρέμβαση αλλαγής, συνηθειών, τρόπων λήψεων αποφάσεων.
