Άρθρο της Άννας Ζαναδική συγγραφέας – ποιήτρια
Τα πάθη μας, ο Γολγοθάς μας, τα μαρτύρια μας, δε νομίζετε , όταν μας δίνεται η ευκαιρία, θα πρέπει να αποστασιοποιούμαστε ενεργά και να λαμβάνει χώρα ,μια πολυπόθητη λύτρωση με κενά διαμαρτυρίας ψυχής καρδιάς και μυαλού?
Θα μου πείτε ίσως ακούγεται ρομαντικό, ακατόρθωτο, αδύνατο, αλλά και πιο πολύ ως ιδέα απ την πράξη, αρκετά μακρινή κι ίσως απραγματοποίητη. Κι όμως ,αν εμείς δε φροντίσουμε να αποκαθηλώσουμε και να απεγκλωβίσουμε τη δική μας αποδοχή, στάση και ιδιαίτερα νωχελική και βουβή, απόσπαση της δικής μας αλήθειας, εις χάριν μιας υπάρξεως που μπορεί να σήμαινε να σημαίνει ή και στο μέλλον να σημαίνει , όχι πολλά , αλλά τα απολύτως απαραίτητα, όσο αφορά τη δράση και τη συμμετοχή του , στη ζωή , όχι τη δική μας , αλλά άλλων μελών της οικογένειάς μας,τότε ποιος θα προβεί σε ένσταση αντίδραση και επιδίωξη?
Οι μέρες των Παθών, των λαθών μας, περνούν, μας αγγίζουν, μας προτρέπουν, αλλά πιο πολύ δε θέλουν να εφησυχάσουν τα δικά μας διαμαρτυρόμενα δευτερόλεπτα , ένορκης κατάθεσης του είναι μας, απέναντι σε ένα υπεροπτικό και εκφραστικού ανεκπλήρωτου προσφοράς , δικής μας, εγώ του άλλου.
Αναστάσιμες οι μέρες, προσδοκούμε και τη δική μας ανάταση και Ανάσταση ψυχής. Τα δικά μας μαρτύρια, μπορεί να μη σταυρώνουν και να μη θανατώνουν κορμιά, αλλά κυριεύουν και κυριαρχούν, λανθασμένα και προτροπής επιδιωκόμενα εγερτήρια , κάλυψης και συγκάλυψης, στρουθοκαμηλισμού και εθελοτυφλωτισμού.
Συγκεκριμένα, αφηρημένα, όλα τα τοποθετούμε σε χρονικές περιόδους, σε τακτά χρονικά διαστήματα, ολικών και μερικών επαναφορών, με πισωγυρίσματα, σκαμπανεβάσματα, αλλά πάλι εκείνος ο Σταυρός, μας βλέπει μας παρατηρεί και σίγουρα θα διερωτάται. Είναι δυνατόν,να καταφέρνει αυτός ο άνθρωπος να αντέχει ακόμα,να χει αποθέματα αγάπης, σύννεσης, καλοσύνης, ανθρωπιάς, καρτερίας, αλλά κυρίως ναι μεν ακριβείας το τι θέλει να κάνει τι επιθυμεί, αλλά συνάμα να χει μια κρυφή ελπίδα, για καλυτέρευση για εκπολιτισμό, εξαγριωμένων και ξεχυνόμενων συναισθημάτων φθοράς και καταστροφής του ψυχισμού του?
Κι όμως , αν δε συνέβαιναν όλα αυτά , δε θα είμασταν εμείς, οι ίδιοι , ο εαυτός μας. Γνωρίζοντάς το αυτό καλά, όμως ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ. Μα η αλήθεια φαντάζει μπροστά μας , με ικετευτική μορφή, την παραθέτω με μόνη προσμονή.
Η αναστάσιμη ευχή,ανάσταση ψυχής,τελματισμός ιθυνόντων και ιθυνόμενων κινήσεων, στη σταύρωση της ψυχής μας, της ζωής μας, του είναι μας.
Ας γίνει η αρχή για ενδυνάμωση και εμψύχωση της δικής μας ψυχής, αλήθειας αυτής.
