Μικρός λαός και πολεμά
δίχως σπαθιά και βόλια
για όλου του κόσμου το ψωμί
το φως και το τραγούδι.
Κάτω απ τη γλώσσα του κρατεί
τους βόγγους και τα ζήτω
κι αν κάνει πως τα τραγουδεί
ραγίζουν τα λιθάρια.
Με το ποίημα ΄΄ ΛΑΟΣ ΄΄ του ποιητή της Ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσου ξεκινώ το 2017.
Γράφτηκε το 1974 για το λαό μας. Θα είναι επίκαιρο για πάντα. Το έφερα
στο νου παρατηρόντας την αναβίωση των ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΩΝ εθίμων του ΝΟΝΟΥ
και της ΜΠΑΜΠΩΣ απο τους Πολιτιστικούς Συλλόγους των Πηγαδιών και της
Νέας Κεσσάνης αντίστοιχα. Μέσα στα πλείστα όσα δεινά της οικονομικής
εξαθλίωσης που έχουμε περιέλθει, των likes με τα οποία μας επέβαλαν να
μετράμε ό,τι ωραίο, μεγάλο και αληθινό έχουμε μέσα μας, οι
συμπατριώτες – ισσές μας στα Δημοτικά Διαμερίσματα βρίσκουν τον δρόμο,
τον τρόπο να μεγαλουργούν, να γράφουν Ιστορία.
Χωρίς επιχορηγήσεις, χωρίς μεγαλοστομίες, με γνώμονα μοναχά την
προσήλωση στα ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΑ ήθη και έθιμα, όσοι έμαθαν να
μεγαλουργούν, συνεχίζουν απτόητοι.
Γιατί, αυτός είναι ο δρόμος.
Γιατί, αυτός είναι ο τρόπος.
Γιατί, αυτή είναι η ζωή μας.
Γιατί, αυτά είναι που μας κράτησαν, μας διαιωνίζουν.
Γιατί, πρέπει να τα πάρουν οι νέοι, να τα δώσουν κι αυτοί σε κείνους
που θα ακολουθήσουν.
(( Στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις, ας εδιδάχθητε είτε δια λόγου –
προφορικώς – είτε δι επιστολής – γραπτώς – ημών )) αφήνει Ιερή
παρακαταθήκη ο Απόστολος Παύλος ( Β΄ Θεσσαλονικείς β΄15 ) .
Η λαμπρότητα της Ορθόδοξης Πίστης, δίνει διαστάσεις μοναδικής αίγλης,
μεγαλείου, στην αναβίωση των εθίμων όπου και απο όποιους επιχειρείται.
Το μεγαλειωδέστερο όλων. Ο αυθορμητισμός, η πηγαία, αστείρευτη έκφραση
όσων σπεύδουν να τα κρατήσουν ζωντανά. Ο Διαμαντής, η Βασιλική, η
Δήμητρα, ο Κωνσταντίνος, ο Νικόλαος, η Δέσποινα, η Χρυσούλα, η
Αρχοντούλα… και άλλοι πολλοί…οι πρωταγωνιστές. Μακριά απο
φανφάρες. Με πλήρη επίγνωση όσων επιτελούν.
Ηλικία; Μη ρωτάτε. Μέχρι τα βαθειά γεράματα.
Με τα εγγόνια και τα δισέγγονα να βλέπουν, να βοηθάνε, να καταγράφουν,
να παίρνουν τη σκυτάλη.
Είμαστε ο ενδιάμεσος κρίκος. Τίποτε περισσότερο. Τίποτε λιγότερο. Αν
τους ρωτήσετε, έτσι θα σας απαντήσουν.
Είναι ευχής έργο το γεγονός ό,τι σε κάθε Δημοτικό Διαμέρισμα, κατά τη
διάρκεια του ημερολογιακού έτους έχουμε τουλάχιστον μια εκδήλωση
εναρμονισμένη στα ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΑ. Σε ορισμένα και μια δεύτερη, ίσως
τρίτη.
Σε όλους εκείνους που υπηρετούν με τον όποιο τρόπο παρόμοια ιδανικά
καταθέτουμε την ευγνωμοσύνη μας.
Με Γιάννη Ρίτσο ξεκίνησα, με Χαράλαμπο Γαργανουράκη καταλήγω.
ΠΡΟΣΚΥΝΩ ΤΗ ΧΑΡΗ ΣΟΥ ΛΑΕ ΜΟΥ….
Στέλιος Αρσενίου
