Η συμβολή μας στην λογοτεχνία μέσα απο εορταστικά διηγήματα των
Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς, των Αγίων Θεοφανείων δια χειρός του
Σεφ μας Στέλιου Αρσενίου.
ΟΙ ΧΗΝΕΣ
Τους χειμερινούς μήνες, όταν τα χελιδόνια απουσιάζουν λόγω
μετανάστευσης σε χώρες με κλιματολογικές συνθήκες αντίστοιχες με την
άνοιξη και το καλοκαίρι, δίνουν τη θέση τους σε άλλους φτερωτούς
επισκέπτες.
Στους σπάνιους βιότοπους του Νομού μας, στο δέλτα του Νέστου, στο
Πόρτο – Λάγος, ξεχειμωνιάζουν πολλές κατηγορίες από μεγαλόσωμα σε
σχέση με τα χελιδόνια πουλιά. Ερωδιοί, πάππιες, χήνες, πελεκάνοι κ. α.
Οι μέρες που διανύουμε, οι συγγραφείς παιδικών παραμυθιών, διηγημάτων
έδωσαν στις χήνες έκφραση, έμφαση.
Ξεχωριστή θέση στις καρδιές των παιδιών, τα όνειρα, τις επιθυμίες τους
έχουν οι χήνες.
Έτσι τις βλέπουμε στην τηλεόραση ή τον κινηματογράφο να πετάνε πάνω
από βουνά και θάλασσες έχοντας στην πλάτη τους χαρούμενα παιδιά,
φωτισμένα προσωπάκια, ανοιχτές αγκαλιές.
Από τη μιά άκρη της Γης μέχρι την άλλη οι χήνες με τα παιδιά όλου του
κόσμου μιλάνε μιά άλλη γλώσσα, την οποία εμείς οι μεγάλοι αδυνατούμε
να καταλάβουμε.
Ίσως γιατί, η λέξη αθωότητα έγινε ξένη για μας.
Ίσως γιατί, το λευκό της ψυχής το χρώμα, το αποβάλαμε από το χρωματολόγιο.
Ίσως γιατί, ο γυάλινος κόσμος που μας περιβάλλει, αποτρέπει οτιδήποτε
φυσικό, ωραίο, αληθινό, μεγαλειώδες.
Κάνουμε προσπάθειες να υποκαταστήσουμε τα πάντα μέσα από την
τεχνολογία και τα τεχνολογικά προϊόντα. Μάταιος κόπος.
Άν κάτι δεν είναι αληθινό, δεν μπορεί να είναι ωραίο, να δώσει
υπόσταση, νόημα, έκφραση.
Έτσι, δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, όπως μας περιέγραψε ο
Κώστας Βάρναλης, είμαστε τυχεροί αν φτερουγίσουμε έστω τις μέρες αυτές
με τα μάτια των μικρών παιδιών, κοντά στις χήνες, στα ταξίδια τους,
στους καταυλισμούς τους, που δεν είναι άλλοι από τους βιότοπους
κυριολεκτικά, την ψυχική ευφορία μεταφορικά.
Οι χήνες είναι οι εφεδρείες του Άη – Βασίλη, όταν συμβεί να πάθουν
κάτι οι τάρανδοι ή τα ελάφια και δεν μπορούν να τον μεταφέρουν στο
μεγάλο του ταξίδι.
Οι χήνες είναι οι γιατρίνες, οι νοσηλεύτριες, οι γιατροί, οι
νοσηλευτές, οι οδηγοί των ασθενοφόρων, οι συνοδοί των ασθενών, όσον
καιρό τους συνοδεύει ο πόνος.
Απλώνουν στοργικά τα μεγάλα τους άσπρα φτερά, φιλάνε το πονεμένο μέρος
του σώματος, να γιάνει.
Άσπρα φτερά, άσπρες μπλούζες, άσπρα σεντόνια χειρουργείων, άσπρα
καράβια τα όνειρά μας, όπως τραγούδησε ο Μιχάλης Βιολάρης, όταν τα
τραγούδια ακόμα είχαν κάτι να μας πούνε, μυνήματα να μας μεταφέρουν.
Απεραντοσύνη του λευκού. Καλοσύνη. Ουράνια γαλήνη σε φουρτουνιασμένες
θάλασσες, ανθρώπους χειμαζόμενους όπως ο λαός μας τα τελευταία χρόνια.
Στα μάτια που βυθίζονται από τις κακουχίες, τις στερήσεις, την ανέχεια
μέσα στις κόγχες, φτερουγίζει μια άσπρη χήνα, παραδίνοντας στα
παγωμένα χέρια το υπερπολύτιμο συσσίτιο.
Η ίδια χήνα στη συνέχεια πετάει μακριά, να συντροφέψει τον νταλικιέρη
που οδηγεί ασταμάτητα, που κατέβηκε να βάλει αλυσίδες στις ρόδες του
αυτοκινήτου λόγω του πάγου, ή του χιονιά.
Όταν δει το αυτοκίνητο έτοιμο να συνεχίσει, φτερουγίζει ξανά και ξανά.
Πετάει κοντά στους φυλακισμένους, τους σκληρά δοκιμαζόμενους από την
όποια δοκιμασία, τους ανελέητα δαρμένους.
Αυτές τις επιλογές της κάθε χήνας, που σπεύδει αγόγγυστα όπου
εκδηλώνεται θλίψη και οδυρμός από την όποια αιτία, όσο μακριά και
νάναι, την οποιαδήποτε στιγμή, ύμνησε η παιδική φαντασία.
Της έδωσε ξεχωριστή θέση, δίπλα σε κάποιον άγγελο, στη δική μας πίστη.
Μιά χήνα πιθανότατα συνόδευε τον Οδυσσέα στα δέκα χρόνια των
περιπλανήσεών του μετά τον τροϊκό πόλεμο, μέχρι που έφτασε στην Ιθάκη.
Καμμιά όμως χήνα, από όλο το ζωϊκό βασίλειο δεν δέχτηκε να συνοδεύσει,
έστω και για μια στιγμή, τους τροϊκανούς και την τρόϊκα.
Στέλιος Αρσενίου
ΠΡΟΕΟΡΤΙΑ
Τη νύχτα απο τις 14 για τις 15 του μήνα που διανύουμε είχαμε τη
μεγαλύτερη πανσέληνο των τελευταίων εβδομήντα χρόνων.
Εφέτος η πανσέληνος του Ιουλίου μας βρήκε στο Πι των καπναποθηκών να
απολαμβάνουμε ξανθιώτες δημιουργούς στο τραγούδι, την ποίηση, τις
μελωδίες. Η πανσέληνος του Αυγούστου ήταν βραδυά ποίησης στον
αρχαιολογικό χώρο των Αβδήρων, στα χνάρια του αρχαίου λυρικού ποιητή
ΑΝΑΚΡΕΟΝΤΑ.
Η πανσέληνος του Νοεμβρίου ήταν έκπληξη πρώτου μεγέθους.
Όχι για το μέγεθός της.
Για όσα συνέβησαν στους κάμπους και τα βουνά της ΞΑΝΘΗΣ, 40 μέρες πριν
απο τη μεγάλη γιορτή των Χριστιανών, τα Χριστούγεννα.
Αργά το βράδυ, μια λάμψη μαγική με διάρκεια ως το πρωΐ, έκανε την
ΣΥΔΙΝΗ και τα γύρω Δημοτικά Διαμερίσματα να κοιτάζουν εκστατικά. Ο
χώρος γύρω απο το μουσείο παιδικής τέχνης ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ, όπου
φιλοξενούνται χιλιάδες ζωγραφιές απο τα παιδιά όλου του κόσμου, ήταν
το σημείο αναφοράς απο μυθικά πλάσματα των ημερών των Χριστουγέννων,
της Πρωτοχρονιάς, των Άγίων Θεοφανείων. Νεράϊδες, Ξωτικά, Αγερικά,
Ανεμικές, Ξωνέρια, Κυράδες, Καλομοίρες, Καλούδες, Νάνοι,
Καλικάντζαροι, Τελώνια έστησαν τρανό χορό, γλέντι τρικούβερτο, κάτι
που έκανε την Πανσέληνο να έρθει ακόμα πιο κοντά, να γίνει ακόμα πιο
μεγάλη, να φέγγει ακόμα περισσότερο, να γίνει ενα με αυτά τα πλάσματα.
Απο τις λιμνοθάλασσες του Πόρτο – Λάγος, τα Νεστοχώρια, τα
Πομακοχώρια, τους βιότοπους του Νέστου, τα στενά της Γαλάνης. το
Θρακικό πέλαγος, όλος αυτός ο μαγικός κόσμος των παιδικών ονείρων
ανέβλυζε όπως το κρυστάλλινο νερό απο τις πηγές του Παραδείσου που
σβήνει τη δίψα των κατοίκων της ΞΑΝΘΗΣ, της ΧΡΥΣΟΥΠΟΛΗΣ, όσων
κατοικούν τριγύρω.
Φτάνοντας στην επιφάνεια της Γης, έφευγαν κάθετα στον Ουρανό,
προσανατολίζονταν και σαν ταχυδρομικά περιστέρια έπαιρναν κατεύθυνση
προς ΣΥΔΙΝΗ.
Η ΟΝΕΙΡΟΥΠΟΛΗ στη ΔΡΑΜΑ δεν είχε ξεκινήσει ακόμα, ούτε είχε αφιχθεί
απο την Καισάρεια της Καππαδοκίας, ο Καππαδόκης ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ στο
Ακόντισμα της ΚΑΒΑΛΑΣ.
Κάτι τέτοιο στάθηκε αφορμή να συγκεντρωθούν ολα τα μυθικά πλάσματα στη ΣΥΔΙΝΗ.
Ήταν πολύ εύκολο να διαπεράσουν τους τοίχους του μουσείου ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ,
παρά το γεγονός ό, τι η κυρία που το επενόησε, η ΛΙΤΑ ΜΑΥΡΟΓΕΝΗ με
τους συνεργάτες της γνώριζαν, ήταν εκεί να ξεναγήσουν, να φροντίσουν
τους επισκέπτες, είχαν την πόρτα ανοιχτή, τα φώτα αναμμένα.
– Αφήστε εμάς που συνθέτουμε τον κόσμο των παιδικών επιθυμιών και
ονείρων σήμερα, στη μεγάλη γιορτή της Πανσελήνου να σας πούμε πολλά
που δεν γνωρίζετε, πολύ περισσότερα που θα κάνουν και εσας να
αισθάνεστε παιδιά έψαλαν οι νεράϊδες, γνέφοντας στη μεγάλη ακολουθία
να ξεχυθεί στις αίθουσες, τους χώρους του μουσείου.
Οι Καλομοίρες άνοιξαν τον υπολογιστή, έβαλαν αποδέκτες όλους τους
λαούς με πρώτο αυτό της Συρίας, στέλνοντας μηνύματα στοργής,
καλοσύνης, συμπαράστασης. Καλύτερα να πάψουμε να υπάρχουμε εμείς, παρά
να δώσουμε τη θέση μας σε αθλιότητες, στην κακομοιριά, τα δεινά για τα
παιδιά έγραψαν, στέλνοντας αγάπη σε κάθε σημείο της Γης.
Οι Κυράδες φρόντιζαν για τις ρακές, τις τσικουδιές, τα τσίπουρα, τους
μεζέδες, τα γλυκά.
Τα Αγερικά φρόντιζαν για καλό τραγούδι. Έγνεψαν στον ΟΡΦΕΑ να αφήσει
για ενα βράδυ τον Άδη. Του είχαν έτοιμη αρχαία λύρα, αυτήν απο το
Λαογραφικό Μουσείο της ΦΕΞ.
Όλοι και όλες συνέβαλαν στη μαγεία που στήθηκε μέχρι το πρωΐ.
Με το πρώτο φως, έφυγαν όπως ήρθαν.
Η Πανσέληνος, οι Νεράϊδες, τα Ξωτικά, τα Αγερικά, οι Ανεμικές, τα
Ξωνέρια, οι Κυράδες, οι Καλομοίρες, οι Καλούδες, οι Νάνοι, οι
Καλικάντζαροι, τα Τελώνια.
Ραντεβού σε 40 μέρες.
Στη ΣΥΔΙΝΗ, σε όλη τη Γη.
Στέλιος Αρσενίου
ΟΙ ΣΚΙΟΥΡΟΙ ΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ
Ο μήνας που διανύουμε ταυτίζεται με τις μέρες των Χριστουγέννων, της
Πρωτοχρονιάς, της ανανέωσης, της ελπίδας για καλύτερες μέρες.
Ετοιμαζόμαστε οι Χριστιανοί για την γέννηση του Θεάνθρωπου, ενω το
σύνολο των κατοίκων του πλανήτη μας για την έλευση του νέου έτους.
Πλάθουμε όνειρα, προσπαθούμε να γαληνέψουμε, να ανανεωθούμε, να
κάνουμε μια νεα αρχή για τις βλέψεις, τους στόχους, τα όνειρα, τις
φιλοδοξίες μας.
Κυρίαρχες μορφές που συνοδεύουν τις Άγιες αυτές μέρες οι τρεις μάγοι
με τα δώρα μπροστά στο νεογέννητο Χριστό, ο Άη – Βασίλης με δώρα για
μικρούς και μεγάλους, τα ξωτικά, οι νεράϊδες, ο μικρός τυμπανιστής,
άλλες μορφές ανάλογες με την ηθοπλασία του κάθε λαού. Λαός χωρίς κάτι
δικό του,ξεχωριστό, δεν υπάρχει. ΄Ολοι έχουν κάτι να επιδείξουν.
Οι περισσότεροι γνωρίζουμε τον Άη – Βασίλη με το έλκυθρο, τα δώρα,
τους τάρανδους, σε ενα ταξίδι του γύρου της Γης, ώστε να εξασφαλιστούν
δώρα για όλους. Κάτι λίγα πράγματα ξέρουμε για τα ξωτικά, αυτά τα
πλάσματα που διαφοροποιούν τα ήθη και τα έθιμα απο τόπου σε τόπο.
Σχεδόν τίποτα για τους σκίουρους της Ξάνθης.
Για αυτό το λόγο θα τους κάνουμε ενα αφιέρωμα σήμερα.
Οι σκίουροι της Ξάνθης είναι οκτώ λεπτοκαμωμένα συμπαθητικά ζωάκια.
Τέσσερις σκίουροι και άλλες τόσες σκιουρίνες. Τέσσερα ευτυχισμένα
ζευγάρια. Ζούνε στο περιαστικό άλσος της πόλης, σε τέσσερα γειτονικά
μεταξύ τους πεύκα. Πολλές φορές οι ταξιδιώτες, οι διερχόμενοι, τους
βλέπουν να διατρέχουν τους κορμούς, τα κλαδιά των δένδρων του
περιαστικού άλσους, με τις καλοχτενισμένες θυσανωτές ουρές τους.
Άλλοτε με καρύδια στα χέρια, άλλοτε χαιρετόντας στη δική τους γλώσσα,
αντιληπτή σε όσους συνηθίζουν να παρατηρούν, να συνομιλούν με τα ζώα.
Ποιοί είναι αυτοί;
Τα παιδιά.
Όλου του κόσμου τα παιδιά.
Έχουν δικό τους κώδικα επικοινωνίας τα παιδιά. Με τα μεγάλα η μικρά
όπως επι του προκειμένου ζώα.
Οι σκίουροι της Ξάνθης έχουν ξέχωρες αντιλήψεις για τη ζωή.
Κρίνουν πως πρώτιστα τα παιδιά, οχι λιγότερο όλοι οι άνθρωποι, μικροί
– μεγάλοι πρέπει να ζουν αρμονικά.
Στενοχωριούνται όταν μαθαίνουν απο τους υπολογιστές που διαθέτουν η τα
δίκτυα επικοινωνίας που έχουν με το ζωϊκό βασίλειο σε ολο τον κόσμο
πως η αγάπη, η καλοσύνη, δίνουν τη θέση τους σε βαρβαρότητες.
Τα παιδιά απο τη Συρία, τα παιδιά που ξενυχτούν μπροστά στους
αγκαθωτούς φράχτες που ορθώνουν οι διάφορες χώρες στα σύνορά τους μέσα
στις λάσπες, το κρύο, χωρίς τροφή, νερό, φάρμακα, κλινοσκεπάσματα,
στενοχωρούν αφάνταστα τους σκίουρους.
Στο πεύκο – φωλιά των δυο απο τους οκτώ σκίουρους της Ξάνθης, είναι το
στρατηγείο απο όπου γίνεται η επικοινωνία με ολα τα πουλιά και τα ζώα
του πλανητικού μας συστήματος.
Εφέτος, με κατεπείγουσα ανακοίνωση ζητήθηκε απο τους ερωδιούς, τα
φλαμίνγκος, τις χήνες, άλλους φτερωτούς κατοίκους διαφόρων χωρών να
συγκεντρώσουν οσα περισσότερα πούπουλα μπορούν.
Οι καλές νεράϊδες θα τα μετατρέψουν σε ζεστά παπλωματάκια.
Το σιτάρι θα το κάνουν αχνιστό ψωμί.
Το κρέας με τα κηπευτικά λαχταριστό φαγητό.
Την ζάχαρη θα την δώσουν μορφή γλυκών.
Αυτά ολα οι υπόλοιποι σκίουροι με τις κάτασπρες χήνες, τους
ταχυδρόμους των παιδικών ονείρων θα τα στείλουν παντού όπου τα παιδιά
με τους γονείς τους που δοκιμάζονται σκληρά, τα έχουν ανάγκη.
Μέρα και νύχτα δουλεύουν όλοι.
Σκίουροι, χήνες, ερωδιοί, φλαμίνγκος, ξωτικά, νεράϊδες.
Το περιαστικό άλσος της Ξάνθης θυμίζει αεροδρόμιο μεγαλούπολης.
΄΄ Η καρδιά, η ψυχή σας, είναι πολύ – πολύ μεγαλύτερη απο την ουρά σας
΄΄ σχολίασε πρόσφατα σε ανταπόκριση απο την Ξάνθη σχολιαστής μεγάλου
τηλεοπτικού δικτύου απο χώρα της Αμερικανικής ηπείρου.
΄΄ Αυτό είναι το πιστεύω μας, αυτή είναι η αποστολή μας, αυτός είναι ο
προορισμός μας ΄΄ η ομόφωνη απάντηση των σκίουρων της Ξάνθης, με τους
συνεργάτες τους. Καλές γιορτές στο ανθρώπινο γένος ΄΄.
ΝΕΡΑΙΔΟΧΩΡΙΑ
Τα Δημοτικά Διαμερίσματα, μπροστά απο τις Διοικητικές μεταρρυθμίσεις
λέγονταν χωριά.
Στις παρέες όταν δεν χρησιμοποιούσαν την έκφραση : απο που κρατά η
σκούφια σου, έλεγαν : ποιό είναι το χωριό σου;
Τα χωριά είναι σχεδόν πάντα με κάποιες εκατοντάδες κατοίκους. Όταν οι
κάτοικοι ξεπερνάνε τους 1.000 λέγονται κεφαλοχώρια. Όταν ξεπερνάνε το
1.000.000 όπως η Αθήνα λέγονται μεγάλα χωριά. Ο Λυγούργος Καλλέργης,
πρωταγωνιστής στην τηλεοπτική σειρά: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ του
Νίκου Καζαντζάκη κάθε φορά που πήγαινε την κόρη του τη Μαριορή – Κάτια
Δανδουλάκη – πάσχουσα απο φυματίωση για θεραπεία στους γιατρούς της
Αθήνας, αποκαλούσε το κλεινόν άστυ ΜΕΓΑΛΟ ΧΩΡΙΟ.
Στις μέρες μας υπάρχουν χωριά με ενα ή δυο ζευγάρια γερόντων, ή, με
καθόλου κατοίκους.
Ζωντανεύουν τα καλοκαίρια που τα επισκέπτονται οι κάτοικοί τους.
Στον τόπο μας, τα χωριά δίπλα ή κοντά στο Νέστο ονομάζονται ΝΕΣΤΟΧΩΡΙΑ.
Ο Τάσος Κοντογιαννίδης τα περιγράφει παραστατικότατα σε σύγγραμμά του
με τον ομόνυμο τίτλο.
Εμείς οι μπακλαβατζήδες, όπως και οι εξελιγμένοι λεκτικά Νεοέλληνες τα
λέμε ΝΕΣΤΟΔΗΜΟΤΙΚΟΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑ. Να μαθαίνουν οι φιλόλογοι να μη μας
βγαίνουν με κόκκινο.
Ενώ για τα ΝΕΣΤΟΧΩΡΙΑ έχουμε πολλά καταγεγραμμένα στοιχεία, δε
γνωρίζουμε πως τα χωριά αυτά λέγονται και ΝΕΡΑΪΔΟΧΩΡΙΑ. Τουλάχιστον
τις μέρες των μεγάλων Εορτών που μας έρχονται. Δεκέμβριο και Ιανουάριο
οι κάτοικοι που ζουν μόνιμα εκεί, οι ταξιδιώτες, οι επισκέπτες, εμείς
οι μεγάλοι και μικροί φίλοι των μύθων, των παραδόσεων, των θρύλων, των
περιπετειών, επειδή τρελαινόμαστε για κάτι τέτοια, θα μοιραστούμε μαζί
σας τις παιδικές μας φαντασιώσεις.
Απο το Παρανέστι μέχρι το Δασοχώρι τέτοιες μέρες όπως και νύχτες
ξωτικά πλασματάκια με σωματική διάπλαση σαν κι αυτή που έχουν οι
μπαλαρίνες, με φτερούγες διάφανες, γελαστές, αστραφτερές, πετάνε πάνω
απο τα ΝΕΣΤΟΧΩΡΙΑ.
Πρώτη τους μέριμνα να ενημερώσουν τα ΜΜΕ για τη μετονομασία των χωριών
σε ΝΕΡΑΪΔΟΧΩΡΙΑ.
Αμέσως μετά, πέφτουν με τα μούτρα στη δουλειά.
Με μεγάλη χαρά, με τραγούδια, κέφι, χορό, αστεία, ιστορίες για την
οροσειρά της παρακείμενης Ροδόπης, τις Αμαζόνες, τον Ορφέα, τη λύρα
του με την οποία εξημέρωνε τα αγρίμια, τα θηρία, το περιβάλλον, τους
ανθρώπους.
Άλλες απο τις νεράϊδες καθαρίζουν τις καμινάδες να τις βρει καθαρές ο
Άη – Βασίλης όταν θα έρθει να φέρει τα δώρα στα παιδιά.
Άλλες φροντίζουν να διώχνουν την ομίχλη απο τους δρόμους, για την
ασφαλή μετακίνηση των οδηγών.
Κάποιες συνοδεύουν το σιδηροδρομικό συρμό απο το Παρανέστι μέχρι τους Τοξότες.
Οι νεράϊδες φωσφορίζουν μέσα στη νύχτα όπως οι πυγολαμπίδες, είναι
ορατές μόνο απο όσους έχουν καρδιά καθαρή, συναισθήματα αγάπης,
νοσταλγίας, προσφοράς στο συνάνθρωπο.
Έρχονται στα όνειρα των παιδιών να γλυκάνουν τον πόνο, να σβήσουν τις
κακκές στιγμές, να φέρουν τα μικρά δώρα, μιας και τα μεγάλα θα τα
φέρει λίγες μέρες μετά ο Άη – Βασίλης.
Οι νεράϊδες ύμνησαν τον Αλέξανδρο Μπαλτατζή, συχνάζουν στο μουσείο που
έγινε προς τιμήν του στο ΝΕΟΧΩΡΙ. Γιορτάζουν ξεχωριστά την προσφορά
του Τάσου Κοντογιαννίδη απο τα ΚΟΜΝΗΝΑ στους αριστούχους μαθητές.
Πηγαίνουν στις παιδικές κατασκηνώσεις της ΔΡΥΜΙΑΣ που έκανε ο
Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κκ Παντελεήμων. Στήνουν γλέντι τρικούβερτο
στα Δημήτρια του ΔΑΦΝΩΝΑ το καλοκαίρι. Ακολουθούν σε όλη τη διαδρομή
των 100 μιλίων τους δρομείς στο δασικό χωριό του ΛΙΒΑΔΙΤΗ, στις
ατέλειωτες διαδρομές της ΧΑΫΝΤΟΥ. Βοηθάνε αθέατες τις νοικοκυρές της
ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΗΣ στη γιορτή της χωριάτικης πίτας. Κρατάνε συντροφιά στην
καμήλα που εμφανίζεται την Καθαροδευτέρα για να συνεχίζονται τα ήθη,
τα έθιμα.
Μέρες που έρχονται, παρά τις μεγάλες, πολύ μεγάλες δυσκολίες που
αντιμετωπίζουμε, περισσεύοντας ψυχουλάκια καλοσύνης για το συνάνθρωπο,
οι νεράϊδες μας κάνουν την τιμή να μας κάνουν παιδιά.
Στέλιος Αρσενίου
ΚΑΣΤΟΡΕΜΑΤΑ
Είναι τα μαστορέματα του κάστορα.
Είτε είναι ένας, είτε περισσότεροι.
Οι κάστορες ήταν σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία τα αδέλφια της
ωραίας Ελένης. Δυο στον αριθμό. Ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης. Οι θεοί
τους έκαναν αστέρια που στολίζουν τον νυχτερινό ουρανό του βόρειου
ημισφαίριου. Κάποιοι κάστορες που δεν ήθελαν να αποχωριστούν τα
εγκόσμια έμειναν στη Γη. Ενδημούν στις λίμνες, τα ποτάμια.
Οι κάστορες ίσως να μην έχουν ομάδα στη σούπερ λίγκα, όπως παλαιότερα,
έχουν πάραυτα δική τους πόλη, την Καστοριά.
Απο τους πολλούς κάστορες που ζούσαν εκεί παλιά. Με το δέρμα τους οι
Καστοριανοί έκαναν τις καλύτερες γούνες του κόσμου.
Ένας κάστορας χαρακτηρίζεται εκτός απο το πολύτιμο δέρμα του, απο τους
δυνατούς κοπτήρες, με τους οποίους κόβει κορμούς δέντρων, κλαδιά και
σε τεχνητή λίμνη που γνωρίζει να δημιουργεί, κάνει τη φωλιά του. Ένας
ενήλικος κάστορας φτάνει κοντά το μισό μέτρο, ενω ζυγίζει γύρω στα 25
κιλά. Ζει απο 20 μέχρι 24 χρόνια.
Οι κάστορες δεν αναφέρονται πολύ στα διηγήματα των Χριστουγέννων,
χωρίς αυτό να σημαίνει ό, τι δεν έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο όπως οι
σκίουροι, τα ελάφια, οι τάρανδοι.
Εκτός αυτού, θέλησαν να γράψουν τη δική τους ιστορία. Να μην αντιγράφεται.
Ας δούμε τι ετοίμασαν εφέτος για τις μέρες των Εορτών που έρχονται
κάποιοι κάστορες κάτοικοι των Τοξοτών, της Γαλάνης, της Θαλασσιάς, της
Κρεμαστής, του Ερασμίου, του Δασοχωρίου, της Πασχαλιάς, του Νεοχωρίου,
του Δαφνώνα, της Σταυρούπολης, των Κομνηνών, δίπλα στην ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟ,
νότια των Τοξοτών.
Περνόντας απο τη γέφυρα του Νέστου, σε ελάχιστη απόσταση απο τις
βόρειες όχθες του ποταμού στήθηκε το ΚΑΣΤΟΡΟΧΩΡΙΟ. Το χωριό των
καστόρων.
Τι είναι το ΚΑΣΤΟΡΟΧΩΡΙΟ που θαυμάζουν οι διερχόμενοι οδηγοί,
επιβάτες, ταξιδιώτες.
Είναι όλες οι εξοχικές κατοικίες των καστόρων που κατοικούν κοντά στα
Δημοτικά Διαμερίσματα που βρίσκονται δίπλα ή κοντά στο ΝΕΣΤΟ ποταμό.
Όλες απο ξύλο δένδρων, πελεκημένο αριστοτεχνικά, δομημένο σε γειτονικά
διαμερίσματα, για να περνάνε τις μέρες των Εορτών μικροί και μεγάλοι
κάστορες με τους επισκέπτες τους. Οι κάστορες δεν έχουν εχθρούς στο
ζωϊκό βασίλειο. Έτσι στο ΚΑΣΤΟΡΟΧΩΡΙΟ θα δούμε αυτές τις μέρες χήνες,
ελάφια, σκίουρους, νεράϊδες, ξωτικά, κυράδες, ξωνέρια, καλούδες,
νάνους, ό,τι μπορεί να χωρέσει η φαντασία μικρών και μεγάλων παιδιών.
Το ΚΑΣΤΟΡΟΧΩΡΙΟ έχει σαν βάση, θεμέλια, χοντρούς κορμούς δέντρων.
Είναι ΠΛΩΤΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Αλλάζει θέσεις μέσα στο ΝΕΣΤΟ ανάλογα με τις
επιθυμίες όσων το κατοικούν. ΜΑΓΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Χρυσόσκονη στις στέγες,
φωτισμός με όλα τα χρώματα, μελωδίες, κάλαντα, τρίγωνα, μελομακάρονα,
μπακλαβάδες, κουραμπιέδες, ρακές, τσικουδιές, τσίπουρα, κρασί, τα
πάντα όλα.
Για όσους το κατοικούν, αλλά και τους επισκέπτες.
Δυο κάστορες μάστερσεφ υποδέχονται τους επισκέπτες έχοντας παραδίπλα
απο ενα σκίουρο. Σε ασημένιο δίσκο γεύονται οι μουσαφίρηδες
Καστοροποτό, Καστοροκαβουρμά, Καστορόμελο, Σκιουροκαρύδια,
Σκιουροφουντούκια.
Το ΚΑΣΤΟΡΟΧΩΡΙΟ φεγγοβολά αδιάκοπα απο τώρα που διαβάζετε αυτές τις
αράδες, μέχρι την επόμενη του Άη – Γιαννηού.
Στο βιβλίο των εντυπώσεων με τίτλο ΄΄ ΚΑΣΤΟΡΕΜΑΤΑ ΄΄ οι σκίουροι θα
χαρούν να διαβάσουν τις εντυπώσεις σας.
Όπως και των Δημάρχων Ξάνθης – Τοπείρου κκ Χαράλαμπου Δημαρχόπουλου –
Θωμά Μίχογλου.
Στέλιος Αρσενίου
ΤΟ ΓΥΜΝΟ ΦΛΑΜΙΝΓΚΟ
Αυτοκρατορικό ύφος.
Μπόϊ, χρώμα ροζ σε όλες τις αποχρώσεις, λίαν ελκυστική παρουσία, μας
κάνουν την τιμή τα φλαμίνγκος να τα παρατηρούμε ατέλειωτες ώρες στους
βιότοπους, τις λίμνες, λιμνοθάλασσες της πατρίδας μας.
Βαδίζουν στο ρυθμό του τανγκό, με ματιές που καθηλώνουν μικρούς – μεγάλους.
Απο τα αγαπημένα θέματα των ζωγράφων, των ποιητών, των λογοτεχνών.
Όσοι δεν είδαν τις αποικές των ερωδιών η των φλαμίνγκος λίγο πριν,
λίγο μετά το Πόρτο Λάγος, ας σπεύσουν στην πρώτη ευκαιρία να το
κάνουν. Θα αποζημιωθούν με το παραπάνω.
Ενα φλαμίνγκο έγινε στις μέρες μας viral.
Για όσους δεν γνωρίζουν τι είναι viral, να τους πούμε πως είναι
πρωτότυπο, αγαπημένο θέμα με δεκάδες χιλιάδες ενθουσιώδεις θεατές στο
διαδίκτυο, τα πολυμέσα ενημέρωσης.
΄Ηταν ενα φλαμίνγκο καλά ενημερωμένο για το τι γίνεται στον κόσμο, στη
Συρία, στην Ελλάδα.
Άριστος γνώστης των ηλεκτρονικών υπολογιστών, με ταμπλετ, κινητό
τελευταίου τύπου, σελίδα στο face – book, λογαριασμό στο twitter και
τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά.
Σε ενα καλάθι που προμηθεύτηκε απο Ρομά, τοποθέτησε μια σελίδα
τετραδίου γράφοντας με τις φτερούγες του το ακόλουθο μύνημα: ΄΄ Δεν
εχω χρήματα. Προσφέρω το φτέρωμά μου για τα παιδιά που τόχουν ανάγκη
΄΄.
Πότε στο ενα πόδι, πότε στα δυο, στάθηκε στο δίαυλο του λιμανιού του
Πόρτο – Λάγος, ώστε να είναι ορατό απο όλα τα πουλιά του διπλανού
άλσους, όπως και τους διερχόμενους ψαράδες, τραβόντας με το ράμφος του
το φτέρωμα, τα πουπουλά του, και τοποθετόντας τα στο καλάθι.
Ευτυχώς που δεν φύσαγε δυνατά να τα πάρει ο άνεμος.
Το φλαμίνγκο έβγαλε όλο του το φτέρωμα.
Κρύωνε, μα δεν τόδειχνε.
Έλαμπε απο χαρά.
Ήταν ευτυχισμένο. Το πρόσωπό του φάνταζε Άγιονόρος.
Σκέφτονταν τη χαρά των παιδιών με τα δώρα, τα παιχνίδια, το ζεστό
φαγητό όπως και τη ζεστή κουβερτούλα που θα τα σκέπαζε απο την πώληση
του φτερώματός του.
Έχω τις φτερούγες μου. Θα με βοηθήσουν να μην ξεπαγιάσω,να βγάλω το
Χειμώνα, σκέφτονταν.
Κάποια παιδιά, σε κάποια γωνιά δεν έχουν τίποτα. Έρχονται
Χριστούγεννα. Θα μοιραστώ μαζί τους το ροζ φόρεμά μου που όλοι
θαυμάζουν, την περηφάνεια μου.
Κάποτε έφερα κι εγω παιδιά στο κόσμο.
Ήταν τότε πολύ διαφορετικά. Είχαμε όλα τα αγθά. Δεν μας έλειπε τίποτε.
Μόνη μου φροντίδα να τα φροντίζω, να τα χτενίζω, να τα ντύνω με όλες
τις αποχρώσεις του ροζ, να μαθαίνουν γράμματα δίπλα στα καλύτερα
φλαμίνγκος της χώρας μας. Σήμερα προσελκύουν επισκέπτες σε όλους τους
βιότοπους του κόσμου. Μιλάμε μέσω skype κάθε μέρα.
Πολίτες του κόσμου και τα παιδιά μου, κι εγω.
Πολίτες του κόσμου, τα παιδιά όλου του κόσμου.
Είναι απαράδεκτες οι διακρίσεις.
Ελάτε κύκνοι, πάρτε το καλάθι κι αμέτε να κάνετε το φτέρωμά μου
ισοδύναμα αγαθά για τα παιδιά. Μικρά και μεγάλα παιδιά. Εκει που
περίσεψε ο πόνος, η αδικία, η ανέχεια.
Γιατί όπως είπε κάποτε και ο Μάνος Χατζηδάκις : Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ
ΔΕΝ ΦΑΝΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΤΑ ΦΟΝΕΥΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΝΝΟ ΣΕ ΚΥΝΗΓΙ. Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ
ΠΟΥΛΙΩΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΠΕΤΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ ΜΑΣ
ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ.
Καλές Γιορτές παιδιά!!!
Στέλιος Αρσενίου
ΤΑ ΞΩΤΙΚΑ
Κάθε πρωΐ, η μέρα μου ξεκινά απο το καφενείο της κυρα – Λεμονιάς, στην
οδό Δαγκλή.
Συγκεντρώνονται εκεί απο τις τέσσερις, οι διανοούμενοι του καφέ,
δεινοί ρήτορες. Άνθρωποι του πνεύματος και του οινοπνεύματος.
Ύστερα πηγαίνω στο εργαστήριο.
Εκεί ξεκινώ πάντα χτυπόντας μια μαρέγκα. Τις μέρες των εορτών, δυο μαρέγκες.
Πρώτα βγάζω μια selfie, με το καζάνι άδειο. Στη συνέχεια άλλη selfie
με το καζάνι γεμάτο.
Συνιστώ κάτι ανάλογο, στους συνεργάτες μου.
Selfie πρωτού ψηθούν τα παντεσπάνια, selfie αργότερα, όταν τα βγάλουμε
απο το φούρνο.
Το λένε ακόμα οι γιατροί.
Μια selfie πριν και μια μετά το φαγητό. Για σωστή θεραπεία.
Σελφοαναθρεμένη, ταμπλετοφορεμένη γενιά, τι να κάνουμε.
Πάνω που ετοιμαζόμουν για μια selfie με τον πολύ καλό μου φίλο Μιχάλη
Καμπά ο οποίος μου μεταφέρει τα παραλειπόμενα του καφενείου,γιατί
αποχωρώ λίγο μετά τον καφέ, τέσσερις σχηματισμοί με τρία ξωτικά ο
καθένας, παραβιάζοντας κάθε κανόνα εναέριας κυκλοφορίας, το FIR του
εργαστηρίου, ήρθαν και προσγειώθηκαν πάνω στο μίξερ, το φούρνο, τους
πάγκους εργασίας.
Τα ΄΄ σκασμένα ΄΄ σκέφτηκα, ποιός ξέρει απο που έρχονται.
Πάντως καλά θα κάνω να μην τα ΄΄ περιλάβω ΄΄ να μη βρεθώ πρωΐ – πρωΐ
μπροστά σε εκπλήξεις. Τα ξωτικά, πράσινα σαν την πρώτη μέρα της
άνοιξης, με τσαρούχια στριφτά, ζεστά καπελάκια, πειθαρχημένα, είπαν τα
κάλαντα, μας έδωσαν ευχές, είδαν το φλυτζάνι του καφέ, μας ρώτησαν για
τον Σαρή – Γιάννη πρωτοξαδέρφι τους, μας έδειξαν σε ταμπλετ εικόνες
απο τον ΧΥΤΑ που διχάζει τους Δημάρχους Ξάνθης – Τοπείρου, εκφράστηκαν
με τα καλύτερα λόγια για τον Φερτούν, Αντιδήμαρχο απο το Δροσερό.
Θέλετε ενα ζεστό καυτερό τραχανά, κουραμπιέδες η μελομακάρονα; τα ρώτησα.
Θέλουμε να γράψετε δυο λόγια για τα παιδιά τόσο εσύ μαστρο – Στέλιο,
όσο και ο Μιχάλης. Για τα παιδιά που περιμένουν λίγη αγάπη, ζεστασιά
απο όλους τους μεγάλους, αυτές τις προεκλογικές μέρες, τις οποίες
χωρίς ντροπή εσείς οι μεγάλοι αποκαλείτε ΑΓΙΕΣ. Που είδατε άγιους να
κραδαίνουν προεκλογικά συνθήματα, αφίσσες, ψηφοδέλτια, εξόντωση των
αντιπάλων; Είναι αντίπαλοι οι άνθρωποι της διπλανής σας πόρτας; Θα
ψάλετε ΑΓΙΑ ΝΥΧΤΑ μοιράζοντας ψηφοδέλτια; Θα υποδεχθείτε το νέο έτος
στα προεκλογικά κέντρα; Τι έχετε να πείτε; ΄΄ Εμωράνθη το άλας της Γης
΄΄ κυρ – μπακλαβατζή μας;
Με τις λέξεις αυτές, τα ξωτικά έκαναν κάθετη απογείωση, εξαφανίστηκαν
όπως ακριβώς μας ήρθαν.
Άφησαν να πλανάται το ερώτημα: ΄΄ Εμωράνθη το άλας της Γης; ΄΄
Στέλιος Αρσενίου
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΤΥΜΠΑΝΙΣΤΗΣ
Ημέρες ανάτασης, γαλήνης ψυχικής, προσδοκιών για κάτι καλύτερο οι
ημέρες που διανύουμε.
Οι Χριστιανοί, ατενίζουν στην Άγια Νύχτα της 24ης του μήνα, γεμίζουν
τις εκκλησίες την επόμενη ημέρα με την γέννηση του Θεάνθρωπου,
ανταλλάσσουν ευχές, δώρα, κάθονται στο τραπέζι από κοινού συγγενείς ,
γνωστοί και άγνωστοι, μικροί, μεγάλοι. Την ημέρα αυτή, έχοντες,
στερημένοι, άρχοντες, κουρελήδες μοιράζονται υλικά, πνευματικά αγαθά,
πλάθοντας με την φαντασία τον κόσμο των ονείρων, τον κόσμο που θα
μετουσιώσει σε πράξη κάποτε τις ευχές, ώστε από την νέα τάξη πραγμάτων
των ισχυρών της Γης, να πάμε στην νέα τάξη πραγμάτων που προετοιμάζει
ο Επουράνιος Πατέρας μας.
Λίγες ημέρες μετά, ανεξάρτητα από θρησκευτικά δόγματα, οι κάτοικοι του
πλανήτη μας, αποχαιρετούμε τον παλιό τον χρόνο, δίνουμε υποσχέσεις,
δίνουμε τα χέρια ο ένας στον άλλο για τον καινούριο. Τουλάχιστον την
πρώτη ημέρα, που είναι και οι κάμερες της τηλεόρασης παρούσες.
Εμείς οι Έλληνες κάνουμε κρυφά και την ευχή να δούμε τον Ολυμπιακό
στον τελικό του τσάμπιονς – λίγκ, Μύχιοι πόθοι. Άν ζούσαν σήμερα ο
Μάνος Χατζηδάκης και η Μελίνα Μερκούρη, κάπως αλλοιώς θα εξέφραζαν στο
πεντάγραμμο ΄΄ Τα παιδιά του Πειραιά ΄΄ .
Συχνά – πυκνά κοιτάζουμε και στον Ουρανό.
Ανάμεσα στους δορυφόρους και τα αεροπλάνα των διεθνών αερογραμμών
ψάχνουμε τον Άγιο των ημερών, τον Άη – Βασίλη με το έλκυθρο, τους
τάρανδους, τα δώρα για τα παιδιά.
Όχι πως οι μεγαλύτερης ηλικίας είναι αδιάφοροι. Αυτοί κι αν
περιμένουν, άλλο πως δεν το λένε.
Άν ο Άγιος των ημερών αρχίζει το ταξίδι του στη Γη, από την Λαπωνία, ο
μικρός του εγγονός, ο μικρός τυμπανιστής που βιάζεται να του μοιάσει,
με το τύμπανο του παππού, που κι αυτός μικρός έκανε τα ίδια, ταξιδεύει
επίσης τη Γη.
Ο μικρός τυμπανιστής δεν φέρνει δώρα. Μόνο μηνύματα και ευχές.
Ο μικρός τυμπανιστής δεν έχει ούτε σταθερό σημείο εκκίνησης.
Κάθε χρόνο ξεκινά το ταξίδι του από κάπου αλλού.
Από χώρους που ο ανθρώπινος πόνος, τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι.
Πριν από μερικά χρόνια, ξεκίνησε από τα Τέμπη.
Εκεί όπου μιά ολόκληρη τάξη από το Γυμνάσιο της Μακρακώμης, έξω από
την Βέρροια άφησε την τελευταία της πνοή, κάνοντας την χαρά της
εκδρομής, ποτάμι στεναγμών, ολοφυρμών, δακρύων.
Από τότε, ο ποταμός Πηνειός, ρέει παράλληλα με τον ποταμό ΄΄Στεναγμό ΄΄ .
Εφέτος ο μικρός τυμπανιστής ξεκίνησε από το Κοννέκτικατ των Η. Π. Α.
Το ανθρώπινο γένος ζει τις ώρες και ημέρες που διανύουμε στο
Κοννέκτικατ την παράνοια σε όλο της το μεγαλείο.
Δεν γνωρίζω άν, ίσως, πότε, σαν γένος εξαγνιστούμε ποτέ από παρόμοια
περιστατικά.
Δεν γνωρίζω άν, ίσως, πότε η τεχνολογία, τεχνογνωσία που αναπτύξαμε,
μας διαφυλάξει στο μέλλον από κάτι αντίστοιχο.
Ο άνθρωπος πάτησε στο φεγγάρι, έφτασε στον Άρη, κατάφερε να τισαθεύσει
τις μηχανές.
Δεν κατάφερε ακόμα να τισαθεύσει τον άνθρωπο. Αυτό το άφησε ίσως για
την επόμενη γενιά. Ο άνθρωπος, σύνθετη λέξη από την πρόθεση άνω και το
ρήμα θρώσκω που σημαίνουν κοιτάω ψηλά, αργεί να αρθεί στο ύψος των
περιστάσεων. Κάτι που θα το πληρώσει πολύ πιό ακριβά στο μέλλον. Οι
ήχοι από το τύμπανο του μικρού τυμπανιστή που έμεινε στο Κοννέκτικατ
πλάϊ στους μικρούς του φίλους και τους γονείς τους, ακούγονται σε όλη
τη Γη. Ανεβαίνουν στη στρατόσφαιρα, επιστρέφουν και σαν τις ΕΡΙΝΥΕΣ,
τις τύψεις συνείδησης των Αρχαίων μας προγόνων, βασανιστικά φωλιάζουν
στις ψυχές μας.
Εδώ δεν έχεις να κάνεις με το ημερολόγιο των Μάγια.
Εδώ δεν έχεις να κάνεις με τα λεφτά του Σόρος. Του κάθε Σόρος.
Εδώ δεν έχεις να κάνεις ,με φυγαδεύσεις κεφαλαίων. Είτε του Ντεπαρτιέ,
είτε των δικών μας ΄΄κρυπτοχριστιανών΄΄ .
Εδώ ήρθαν οι ΕΡΙΝΥΕΣ μαινόμενες. Βροντάνε για παραλήψεις, λάθη των
μεγάλων σε ηλικία, που γεννάνε την παράνοια.
Βροντάνε για ένα πλανήτη ολόκληρο, που συνεχίζει να πλανάται πλάνην οικτράν.
Ο μικρός τυμπανιστής ,συνεχίζει να τυμπανίζει.
Γνωρίζει πως πρέπει να πάει και αλλού. Στη Συρία, την Παλαιστίνη, την
Ελλάδα που τον περιμένει με λαχτάρα, μιας και βιώνει μια πρωτόγνωρη
για τα μεταπολεμικά δεδομένα ανθρωπιστική κρίση. Και αλλού. Και αλλού.
Σε όλες τις χώρες, σε όλα τα παιδιά του κόσμου.
Κάποια στιγμή, τις επόμενες ημέρες θα τον δούνε οι μικροί μας φίλοι.
Σε κάποια γωνιά, σε κάποια γειτονιά του Άη – Βασίλη, σε κάποια γιορτή,
κάπου οπουδήποτε. Δεν ξεχνά όπως και ο παππούς του, κανένα παιδί στον
κόσμο.
Η μόνη διαφορά με τον παππού, είναι πως ο μικρός τυμπανιστής αρχίζει
το ταξίδι του κάθε χρόνο, από κάπου αλλού.
Εφέτος, ξεκίνησε από το Κοννέκτικατ.
Καλό σου ταξίδι, μικρέ τυμπανιστή.
ΓΡΥΠΑΣ
ΝΕΡΑΙΔΕΣ ΚΑΙ ΞΩΤΙΚΑ
Το Σάββατο που μας πέρασε, της Αγίας Άννας, πήγα στο εργαστήριο πολύ
νωρίς το πρωΐ.
Έπρεπε να χτυπήσω στην αρχή δύο μαρέγκες, πριν καταπιαστώ αργότερα με
τα σιροπιαστά, τις ροδοσταλίδες,τα μελομακάρονα, την αρθρογραφία ίσως.
Συμβαίνει κι αυτό μερικές φορές. Βλέποντας τις πιρουέτες που κάνουν οι
λαμαρίνες μέσα στο φούρνο, μιας και είναι περιστρεφόμενος, εμπνέομαι.
Αφήνω για λίγο μετά τα παντεσπάνια και τρέχω να.. προλάβω την.. έμπνευση.
Εκεί στη δεύτερη μαρέγκα που βρισκόμουν το λοιπόν, γύρω στις 5, όταν
παλαιότερα ξεκίναγε από το ραδιόφωνο του ΑΝΤ1 η εκπομπή της Λίτσας
Θεοφάνους ΄΄Η πρώτη καλημέρα΄΄ ακούω να χτυπάνε το παράθυρο. Έτσι,
πολλοί μαζί.
Κοιτάζω να δω τί γίνεται, αλλά μέχρι να κοιτάξω, βρέθηκα να με
κοιτάζουν, να με έχουν περικυκλώσει πλάσματα των ημερών που διανύουμε.
Νεράϊδες, ξωτικά, τάρανδοι, ελάφια, παραδείσια πτηνά, πετεινά του
ουρανού. Λαμπερά σαν το βόρειο σέλας, χαμογελαστά, χαρούμενα.
Κάθισαν παντού, όπου βρήκαν. Πάνω στις λαμαρίνες, στο φούρνο, στη
βρύση, στους πάγκους εργασίας, μέχρι και πάνω στο ψηλό μου το καπέλο.
Κατάληψη μάστορα, σκέφτηκα. Τα μάτια σου δεκατέσσερα.
– Καλώς μου τα, καλώς μου τα, καλημερούδια. Χρόνια πολλά. Καλοτάξιδα.
Ποιός καλός άνεμος σας έφερε; Κοπιάστε, να ξαποστάσετε. Να σας
προσφέρω μπακλαβά, κουραμπιέδες, δίπλες, σάμαλι, νερό, αναψυκτικά.
Είπα να τα καλοπιάσω, μέρες που είναι.
Που ξέρεις. Αυτά είναι ικανά για όλα. Μέχρι και το ημερολόγιο των
ΜΑΓΙΑ μπορούν να ανατρέψουν.
Ένα ξωτικό, ανέλαβε να συνομιλήσει μαζί μου, για λογαριασμό όλης της παρέας.
– Ήρθαμε σαν φίλοι, εκφράζοντας το πνεύμα των ημερών. Μή φοβάσαι. Κάνε
μια ευχή, γνωρίζοντας ότι μπορώ να διαβάσω τη σκέψη σου.
– Την έκανα. Να σου την πώ;
– Πες την.
– Να πάω για shopping therapy με την μαμά του Τζάμπα. Να μου τα
αγοράσει όλα, τζάμπα.
– Πώ, πώ, αμαρτία από τον Θεό. Κοτζάμ παιδί χαζό. Πιστεύει στην
τηλεόραση. Ας είναι. Θα γίνει η επιθυμία σου. Κάνε ακόμα μία.
– Να δώ τη Ζέτα Μακρυπούλια στα καμαρίνια. Την ώρα που ντύνεται και στολίζεται.
– Αυτό δεν γίνεται.
– Άς είναι η Χρύσα Μανωλίδου.
– Ούτε αυτό. Χριστούγεννα έρχονται. Όχι Αποκριές.
– Να δώ όλους εσάς, να σκορπίζεστε στις συνοικίες της Ξάνθης, στα
χωριά, τα βουνά, τους κάμπους, όλο τον κόσμο, να μοιράζετε δώρα στα
παιδιά, ψωμί, φαγητά, γλυκά, φάρμακα, χαμόγελα, ελπίδα.
– Το λες με την καρδιά σου;
– Με όλη μου την καρδιά.
– Θα γίνει. Με έναν όρο. Τόσο εσύ, όσο και όλοι σαν εσένα, οι μεγάλοι
σε ηλικία, να γίνετε, να αισθανθείτε, παιδιά. Έστω τις μέρες αυτές.
Αυτό θέλουν οι νεράϊδες, αυτό θέλουμε εμείς τα ξωτικά, αυτό θέλουν τα
ελάφια,οι τάρανδοι. Έχω το λόγο σου;
– Τον έχεις καλό μου ξωτικό. Έλα. Πάρε και ένα κουραμπιέ, πιές κι ένα
ποτηράκι νερό. Να κεράσω και τους φίλους σου. Να σου πώ και κάτι
ακόμα. Τα πάς καλά με τους Καλικάντζαρους; Δε μπαίνεις στον κόπο να
πεις αυτού του Σόϊμπλε να δώσει την δόση να κάνουμε Γιορτές; Μετά
πάλι, βλέπουμε.
– Μία ευχή σου είπα, αράδιασες πέντε.
-Κοίτα να δεις καλό μου ξωτικό. ΄΄ Άμα βρεις παππά, θάψε καμμιά
δεκαριά ΄΄ λέμε εμείς .
– ΄΄ Κάθε που θα δείτε νεράϊδες και ξωτικά, βρείτε μέσα σας μια ζεστή
γωνιά, να φωλιάσουν ΄΄ λέμε εμείς. Γειά σου μάστορα. Καλές γιορτές.
Πάμε παιδιά.
Αυτό ήταν. Ένα σφύριγμα στις χαραμάδες των παραθύρων ακούστηκε. Έγιναν
όλα όπως πρώτα.
΄Ετοιμη και η μαρέγκα.
ΓΡΥΠΑΣ
ΟΙ ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΙ
Με τη λήξη του έτους, ο Αη – Βασίλης, τα ξωτικά, οι νεράϊδες τα μάζεψαν.
Έφυγαν αφήνοντάς μας την υπόσχεση να ξανάρθουν του χρόνου, να
γνωρίσουν και την νέα κυβέρνηση, τον νέο πρωταθλητή στη σούπερ λίγκα (
τρόπος του λέγειν ), νέες συνταγές, τίποτα παλιό.
Απο όλο τον υπέροχο κόσμο των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς, των
Θεοφανείων, μόνο οι Καλικάντζαροι έμειναν, για να φύγουν κι αυτοί με
τον καθαγιασμό των υδάτων.
Οι Καλικάντζαροι δεν πριονίζουν μόνο τον κορμό του δένδρου πάνω στο
οποίο στηρίζεται η Γη.
Κάνουν κι άλλες δουλειές.
Καταρτίζουν τον εκλογικό νόμο, προσλαμβάνουν η απολύουν διαιτητές
ποδοσφαιρικών αγώνων, προπονητές, καταστρατηγούν κοντολογής κάθε
έννοια δικαίου. Οι δουλειές αυτές, άγωστες στην πατρίδα μας, λέγονται
ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΙΣΜΟΙ.
Ο Καραγκιόζης τις λέει ΚΟΥΤΣΟΥΓΚΕΛΕΣ, κάτι επίσης άγνωστο σε μας τους Έλληνες.
Εμείς έχουμε το προνόμιο να ζούμε σε ενα κόσμο αγγέλων με κάτασπρα
φτερά, να μας ταξιδεύουν άσπρες χήνες, να μας περιβάλλει το απέραντο
λευκό.
Παραμονή των Θεοφανείων, όταν ήρθε στο εργαστήριο ο φίλος μου Μιχάλης
Καμπάς να μου πει με τη φυσαρμόνικα τα κάλαντα, στις 6 το πρωΐ, μας
βρήκε με τους Καλικάντζαρους να κοσκινίζουμε κουραμπιέδες, να κάνουμε
τεχνητές πίστες σκι με άχνη ζάχαρη, να βγάζουμε selfies, να
επιδιδόμαστε σε λογής – λογής καλικαντζαρισμούς.
Μια καλικαντζαρίνα με καυτό σούπερ μίνι, άρτι αφιχθείσα απο νυχτερινή
διασκέδαση, η εκπρόσωπος του Καλικαντζαρόκοσμου.
– Καλικαντζαροσύνη σου, που μας δέχτηκες, μπακλαβατζή.
– Με μεγάλη μου χαρά. Είμαι fun των Καλικάντζαρων.
– Μήπως κατάγεσαι και απο την Καλκάντζα;
– Οχι, απο την Κυψέλη.
– Κατεβαίνουμε στις εκλογές. Θα μας ψηφίσεις;
– Εσένα ναι. Δαγκωτό. Θα σε δουν και θα πάθουν ατύχημα. Άπαντες.
– Το μέλλον ανήκει στους Καλικάντζαρους.
– Ήσαστε και θα είσαστε κυρίαρχοι των πάντων. Το αποδείξατε, το
αποδεικνύετε κάθε στιγμή η ώρα.
– ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ. ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΙΣΜΟΥ.
– Άφερίμ.
Στέλιος Αρσενίου
