Πάντοτε, ιδιαίτερα όμως στον καιρό μας, η λατρεία του «Εγώ» υπήρξε για πολλούς μια μυστική, ειδωλολατρική αίρεση. Αγαπούμε, εκτιμούμε, σκεπτόμαστε συνεχώς τον εαυτό μας. Βλέπουμε, κρίνουμε, αντιδρούμε με μέτρο τον εαυτό μας. Και τις σχέσεις μας με το Θεό τις χρησιμοποιούμε πολλές φορές για επενδύσεις καλής φήμης.
Κλινόμαστε στο οχυρό του «εγώ» μας για να είμαστε «ασφαλείς», και γινόμαστε απρόσιτοι, αιχμάλωτοι του εαυτού μας. Αγαπούμε τους άλλους μόνον εν σχέσει με το δικό μας συμφέρον. Η ιδιοτέλεια βρίσκεται στη ρίζα κάθε σχεδίου και ενεργείας μας. Ακόμη και το Ευαγγέλιο το περνούμε από το φίλτρο των δικών μας προτιμήσεων, κρατώντας ο,τι μας αρέσει και αφήνοντας για τους δήθεν υπερβολικούς τα πιο δύσκολα παραγγέλματα.
Ο Χριστός όμως εξακολουθεί να καλεί, όσους πραγματικά θέλουν να τον ακολουθήσουν, σε μια πορεία ελευθερίας. Ελευθερίας από την πιο άδηλη και συνεχή σκλαβιά. Τη δουλεία του εαυτού μας. Η πρώτη κίνηση για την κατάκτηση της προσωπικής ελευθερίας είναι να αρνηθούμε τον εαυτό μας. Δεν πρόκειται για μια αυτοσυγκράτηση, μια αποχή από κάποια ευχαρίστηση η πολυτέλεια, μια μικροασκητική. Αυτό που ζητείται είναι να αρνηθούμε τον ίδιο τον εαυτό μας∙ να γίνουμε ξένοι γι’ αυτόν, να έχουμε τη δύναμη να λέμε όχι στη φυσική του επιθυμία για άνεση, για αθέμιτη ηδονή, για πάθη που μολύνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια∙ να αρνούμεθα τη συνεχή απασχόλησή του με τα «δικά του».
Ο Χριστός μας καλεί να Τον ακολουθήσουμε. Που, Κύριε; Μέσα στους δρόμους των ανθρώπων ανάμεσα στους πονεμένους, τους φτωχούς, τους αρρώστους, τους παρεξηγημένους, κοντά σ’ όλους αυτούς που έχουν ανάγκη παρηγοριάς, καθοδηγήσεως, θεραπείας. Αποστολή μου είναι «να φέρω στους φτωχούς χαρμόσυνο άγγελμα, να γιατρέψω όσους έχουν συντετριμμένη καρδιά, να κηρύξω στους αιχμαλώτους απελευθέρωση, στους τυφλούς ανάβλεψη, να ελευθερώσω εκείνους που πιέζονται», λέει ο Χριστός. Η πορεία μας να είναι μια συνεχής διακονία ελπίδος, στοργής και φροντίδας για τους άλλους. Οι τρεις προστακτικές της διακηρύξεως του Χριστού, απαρνησάσθω/ αράτω/ ακολουθήτω, αλληλοσυνδέονται. Η μία φωτίζει και προσδιορίζει την άλλη∙ κι έτσι, σαν μια ενότητα πρέπει να τις στοχαζόμαστε. Δεν γίνεται να απαρνηθούμε τον εαυτό μας χωρίς συνεχή άρση του σταυρού μας. Όλ’ αυτά αλληλοπεριχωρούνται, καθορίζουν τριαδικά μια στάση ζωής, γεμάτης από τη χάρη του Θεού, ελευθερία, αιωνιότητα.
