Σας παρουσιάζω σήμερα την τελευταία έμμετρη επινόηση του Στέλιου Αρσενίου που γράφτηκε για τη βραδυά ποίησης στο Μονοπάτι της Ζωής από το Δίκτυο Λόγου και Πράξης στα πλαίσια των γιορτών Παλιάς Πόλης.
Πρώτη μούρη στο ταψί, σε προφίλ είτε αν φας,
είναι ο περιβόητος , σε όλους μπακλαβάς.
Σε ρόμβο ή τετράγωνο, σχηματικά προβάλλει,
κι οι πέντε οι αισθήσεις μας, χορεύουν πεντοζάλι.
Ερίζουνε πολλοί λαοί, για την καταγωγή του μπακλαβά.
Στον πόλεμο ενεπλάκησαν, τα πνευστά με τα κρουστά.
Σίγουρο είναι μοναχά, η γεύση η μοναδική,
αιτία που μας οδηγεί, να αδειάζει όλο το ταψί.
Καθρέφτης πάντα γίνεται, απο τη βουλιμία,
το σκεύος με το πολυπόθητη, γλυκύτατη ΑΜΑΡΤΙΑ.
Ρυθμίζονται αυτόματα, βάρος – τριγλυκερίδια,
καθώς αναπαράγονται, όλα μας τα… λιπίδια.
Κατά τις παραδόσεις μας, ύστερα απο μπακλαβά,
πενιές θέλει ο οργανισμός, να ακούσει μπαγλαμά.
Ο μπαγλαμάς, ο μπακλαβάς, δυο – τρεις Ελληναράδες,
εύκολα το γυρίζουνε, το γλέντι σε… μπελάδες.
Με μέτρο πρέπει, λογική, σε όλες τις αισθήσεις,
μακριά απο διασυρμούς ή απο παραισθήσεις.
Έτσι και με το μπακλαβά, το φρόνιμο συνήθως,
είναι το ενα το ταψί, κάτι που δείχνει…ήθος.
Ήθος γαστρονομικό, ήθος γεύσεων, υγείας.,
μακριά απο υπερβολές, και ΜΠΑΚΛΑΒΑΔΟΛΑΤΡΕΙΑ.
Στέλιος Αρσενίου
