Το μήνυμα της Κυριακής: Μια χαρακτηριστική εναλλαγή τόλμης και φόβου, εμπιστοσύνης και δισταγμού παρουσιάζει η περιπέτεια του αποστόλου Πέτρου μέσα στην ταραγμένη θάλασσα της Γενισαρέτ που περιγράφει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Πρόκειται για μια ψυχολογία τυπικά ανθρώπινη που μας βοηθά να κατανοήσουμε και εμείς κάτι περισσότερο από την πνευματική μας προσωπική περιπέτεια. Το πρώτο μέρος της Περικοπής είναι μια φάση αυθόρμητης πίστεως. Ο απόστολος Πέτρος, πλημμυρισμένος από αφοσίωση και εμπιστοσύνη, ζητάει να έρθει όσο το δυνατό συντομότερα κοντά στο Χριστό. Κύριε, αν είσαι Συ, τότε δώσε μου διαταγή να έρθω κοντά Σου πάνω στα κύματα. Τότε η σκέψη του Πέτρου ήταν επίμονα στραμμένη στον Χριστό.
Ένα άλλο στοιχείο είναι η τόλμη που αναπτύσσεται μέσα σ’ αυτήν την εμπιστοσύνη. Ανάμεσα στο μαθητή και τον Διδάσκαλο υπάρχουν τρικυμισμένα κύματα. Αλλά η εσωτερική βεβαιότητα του Πέτρου, δεν εξαρτάται από εξωτερικά στοιχεία. Εκείνο που βαρύνει δεν είναι η φουρτούνα, αλλά ο Ιησούς Χριστός που βρίσκεται κοντά του. Όποιος ατενίζει σταθερά το πρόσωπο του Χριστού, όποιος είναι έτοιμος να τον ακολουθήσει, να συσταυρωθεί με το Χριστό, είναι σε θέση να βαδίσει πάνω στις πιο αμφίβολες καταστάσεις, τις πιο αβέβαιες και τις πιο ρευστές ακόμη και πάνω στα ύδατα.
Ένα τρίτο στοιχείο είναι ότι ο Πέτρος ζητεί συγκατάθεση. «Κέλευσόν με προς σε ελθείν επί τα ύδατα». Δος μου την άδεια, δος μου την συγκατάθεση Σου, τη διαταγή να έρθω. Και τα πιο τολμηρά πνεύματα πρέπει πάντα να ζητούν τη συγκατάθεση του Χριστού στα σχέδιά τους και να περιμένουν το «ελθέ» του Κυρίου. Έτσι δείχνουν ότι όχι απλώς έχουν εμπιστοσύνη στον Χριστό, αλλά ότι εξαρτούν το παν από Εκείνον, ότι δεν τολμούν να προχωρήσουν χωρίς τη δική Του άδεια.
Τι όμως συνέβη και άλλαξαν στην συνέχεια τα πράγματα; Στην πρώτη περίπτωση ο Πέτρος είχε ένα ζωντανό διάλογο με τον Διδάσκαλο. Άκουσε τον Ιησού να λέει: «Θαρσείτε, εγώ είμαι, μη φοβάστε». Τότε ο μαθητής του ζήτησε να πάει κοντά Του. Περπατώντας όμως στα κύματα, διακόπτεται αυτή η ζωντανή επαφή και αρχίζει ένας παράξενος, μυστικός, σιωπηλός διάλογος με τον ισχυρό άνεμο, με τα στοιχεία της φύσεως. Έτσι το κέντρο βάρους της προσοχής του μετατοπίζεται προς τον κίνδυνο τον οποίο διατρέχει και η ισορροπία καταστρέφεται. Παύοντας ν’ ατενίζουμε στην ζωή μας το Χριστό κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Τότε γλιστράμε στην ανησυχία και την ανασφάλεια. Πέφτουμε στο φόβο του φυσικού και αρχίζει ο καταποντισμός.
