Στον αρχαιολογικό χώρο των Αβδήρων θα απαγγείλλουμε εφέτος οι ποιητές και ποιήτριες, υπο το φως της αυγουστιάτικης πανσελήνου. Στο παρελθόν ύμνησα το μίξερ, τους κουραμπιέδες, τις λαμαρίνες. Φέτος υμνώ το: ΜΑΛΛΙ ΤΗΣ ΓΡΙΑΣ. Η συμβολή ενος μπακλαβατζή παρα ζαχαροπλάσταις, τρομάρα μου, στη λόγια έκφραση.
Βαμμένα κόκκινα μαλιά, έχουνε οι Ρωσίδες.
Τα πλέκουνε περίτεχνα, γουστόζικες κοτσίδες.
Τα βλέμματά μας προκαλούν, έχουμε παραισθήσεις,
στο δρόμο μας ενίοτε, με τέτοιες συναντήσεις.
Οι Μοίρες το θελήσανε, το κόκκινο το χρώμα,
κυρίαρχο για να γενεί, στο κόμμα και το στρώμα.
Πολλές κρεββατοκάμαρες, δίχως φως είναι διότι,
οι σύζυγοι δίπλα τους έχουνε, κόκκινο σηματοδότη.
Απο την ίδια τη βαφή, ασπριτζήδες με πινέλλα,
βάψανε όλη τη χώρα, βάζοντας παντού φουρνέλα.
Κι άντε νάχουν κόκκινα μαλιά, οι νέες το καταλαβαίνω.
Να… ξεσαλώσουν οι γριές, στο νόημα δεν μπαίνω.
Κόκκινο μαλί γριάς, στα πανυγήρια, στις γιορτές,
να γλείφεσαι όταν το τρως, φωνάζουν οι πραματευτές.
Γνήσιο παραδοσιακό γλυκό, μπροστά πολύ απ τις Ρωσίδες,
είναι το κόκκινο μαλί, γνωστό απ τους πανυγηρτζήδες.
Μάλιστα αφ ότου γίναμε, πολίτες της Ευρώπης,
ώστε να γίνεται παντού, απ ό, τι λεν της… Πόπης…
συσκευασμένο το μαλί, είναι σε προθήκες μέσα,
γιατί η άτιμη γριά, ποτέ δεν είχε… μπέσα.
Στα πρότερα και στα στερνά, υπερ το δέον ζωηρή,
αν τύχει νάναι η γριά, νόστιμο είναι το μαλί.
Αντίθετα δεν τρώγεται, ούτε κι απο… αρχιαποστάτη,
όταν διαπιστώνεται, διαγωγή ΚΟΣΜΙΩΤΑΤΗ.
Στέλιος Αρσενίου
