Έξι- επτά ανεξάρτητες «ανθρώπινες ιστορίες» που εξελίσσονται στην Έλλάδα του 2014-2015 , των Μνημονίων και της αποδόμησης των πάντων , στην μεταμορφωμένη Αθήνα, αποδεικνύεται ότι συνδέονται άμεσα μεταξύ τους και αλληλο- επηρεάζονται. Σε μια μεταλλαγμένη κοινωνία όπου κυριαρχεί το «κόλπο», η «μίζα» και η έλλειψη ποιοτικής επικοινωνίας, κάποια στιγμή όλα ισοπεδώνονται. Όλα μένουν «στον αέρα». Ό πιο καταφερτζής, επιβιώνει.
Το “Ασπρο Πουκάμισο και Κόκκινα Παπούτσια” είναι ένα μυθιστόρημα, βασισμένο σε μιαν αληθινή , προσωπική μου ιστορία και μια περιπέτεια υγείας που αποκαταστάθηκε χάρις στον εξαίρετο χειρουργό που με ανέλαβε και το προσωπικό του νοσοκομείου που φυσικά καμία σχέση με το “μύθο” που αναπτύσσεται δεν έχουν.
Όι χαρακτήρες και τα πρόσωπα που περιγράφονται στο βιβλίο είναι φανταστικοί και δεν έχουν καμία σχέση με πραγματικά πρόσωπα.
– Αύγουστος του 2014 και λίγες μέρες πριν από την ορκωμοσία μου στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας, διαγνώστηκα με καρκίνο στο νεφρό. Πηγαίνοντας στο Νοσοκομείο για να αποφασίσουμε με το γιατρό τι θα κάνουμε και περπατώντας στην Πλατεία του Αγίου Θωμά ντυμένος σαν… καλοκαιρινός γαμπρός ,με κατάλευκο λινό πουκάμισο και κόκκινες εσπαντρίγιες, σαν τη …μύγα μες΄στο γάλα, διαπίστωσα ότι όλος ο κόσμος με κοιτούσε. Έξω από την εκκλησία, στα παγκάκια του πάρκου, περνώντας δίπλα από μια Λαική και 2-3 καφενεία, με κοιτούσαν, με σχολίαζαν, με χαιρετούσαν μιας και η «φάτσα» μου είναι και γνωστή.
Αρκετοί μου μιλούσαν, κυρίως για να μου απευθύνουν τα γνωστά ερωτήματα της εποχής: « Που πάμε;» και «Τι θα γίνει;» και «πέστε μας εσείς που ξέρετε….». Ένας Αθηναίος αστός που είχε περάσει κι απ΄τη Βουλή, πήγαινε στο Νοσοκομείο χωρίς ναξέρει πόση ζωή του απέμενε και ο απλός πολίτης του απηύθυνε ερωτήματα ζωής. Κι εγώ δεν είχα απαντήσεις. Μόνο ευθύνες. Ήταν ήδη μια ιστορία. Κι έπρεπε να τη γράψω, ΑΝ με βοηθούσε ο Θεός. Και ο γιατρός που με ανέλαβε και μου έσωσε τη ζωή. Και με βοήθησαν. «Όργάνωσα» τη δομή του μυθιστορήματος πάνω και σε πραγματικά γεγονότα εγχειρισμένος, μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου.
