Το ψήφισμα της Πανδικαστικής Συνέλευσης της 16 Ιουνίου, των Δικαστικών Ενώσεων και της Ένωσης Συνταξιούχων Δικαστικών είναι το τελευταίο ισχυρό ράπισμα στην κυβέρνηση για την εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής των μειώσεων και της απαξίωσης της ελληνικής κοινωνίας.
Ναι, πρόκειται για αποδοκιμασία των αποφάσεων και εφαρμογών της φορομπηχτικής πολιτικής και της καταστροφής των εισοδημάτων κάποιων συγκεκριμένων κλάδων εργαζομένων βέβαια που «κάποτε» απολάμβαναν υψηλών αποδοχών αλλά το ψήφισμα έχει ιδιαίτερη σημασία για δυο λόγους:
- Εδώ μιλάμε για τους ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΥΣ, τους λειτουργούς δηλαδή της Τρίτης Εξουσίας της Ελληνικής Δημοκρατίας και
- Είναι καθρέφτης όλων αυτών που υφίστανται εκατομμύρια «απλοί πολίτες «, μισθωτοί, ελεύθεροι επαγγελματίες και συνταξιούχοι με την υπογραφή και τη συνηγορία -μεταξύ άλλων- της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, των Διοικητικών Δικαστών, του Συμβουλίου της Επικρατείας, του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους….. όλων αυτών των πυλώνων του Κράτους και της κοινωνίας μας.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα; Ότι μπορούν να πάρουν μέτρα και αποφάσεις; Όχι. Αλλά δεν είναι το ίδιο αγαπητέ αναγνώστη, υπάλληλε, συνταξιούχε, έμπορε, καταστηματάρχη η δική μου και η δική σου αντίδραση και διαμαρτυρία με την ισχύ και τη νομιμότητα της Δικαστικής Εξουσίας που σύσσωμη καταδικάζει τις μειώσεις, τη φτωχοποίηση και την απαξίωση της ζωής μας.
Και προσέξτε τι λένε αυτοί οι άνθρωποι που άσκησαν και ασκούν τη Δικαστική Εξουσία: «Εκφράζουμε την έντονη αντίθεση και διαμαρτυρία μας στα νέα μέτρα που επιφέρουν οι νόμοι 4387/2016 και 4389/2016 τα οποία θίγουν για μία ακόμη φορά κυρίως τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, ενώ πλήττουν ιδιαίτερα και καταφανώς άδικα τους δικαστικούς λειτουργούς και τους λειτουργούς του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους , εν ενεργεία και συνταξιούχους . Επισημαίνουμε ιδίως την περικοπή των συνταξιοδοτικών παροχών της ίδιας ομάδας θιγομένων για πολλοστή φορά, την δραματική μείωση των συντάξεων των δικαστικών λειτουργών και των λειτουργών του ΝΣΚ, τη μεταφορά τους στον ΕΦΚΑ, το πάγωμα των μισθολογικών ωριμάνσεων και μισθολογικών προαγωγών, την μεταβολή επί το δυσμενέστερο των συντελεστών υπολογισμού του φόρου εισοδήματος και την εκτίναξη της κλίμακας της εισφοράς αλληλεγγύης, καθώς και τη συνολική υποβάθμιση της δημόσιας υγείας».
Προσέξτε και κάτι άλλο: Οι δικαστικοί θίγουν άμεσα αποφάσεις και μέτρα που «πάσχουν» νομικώς : « Η αξιοποίηση από το Κράτος των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων για σκοπούς άσχετους με το φυσικό τους προορισμό, η εισφοροδιαφυγή, η μεγάλη έκταση της ανασφάλιστης εργασίας, η ανεργία και η διαρκώς μειούμενη κρατική χρηματοδότηση των ασφαλιστικών Ταμείων είναι οι παράγοντες που «υπονόμευσαν» διαχρονικά το Ασφαλιστικό Σύστημα ».
Και καταλήγουν οι νυν και τέως Λειτουργοί της Δικαιοσύνης : «Όμως για τις συνέπειες της υπονόμευσης αυτής δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, μεταξύ των οποίων και οι δικαστικοί λειτουργοί και οι λειτουργοί του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, οι οποίοι κατέβαλαν διαχρονικά και με συνέπεια τις προβλεπόμενες ασφαλιστικές εισφορές τους».
Σκέφτομαι τώρα εγώ που νομικός δεν είμαι αλλά θιγόμενος είμαι : Τι θα γινόταν αν – λέω απλώς «Αν»- όλοι αυτοί οι δικαστικοί λειτουργοί, δικαστές, εισαγγελείς, άριστοι νομομαθείς, αποφάσιζαν να καταθέσουν αγωγές, μηνύσεις και προσφυγές κατά του Κράτους, της Κυβέρνησης, των Υπουργών; Απλώς…. Σκεφτείτε το.
