Η ευχή της μάνας, ο σοβαρός τραυματισμός του και πώς δέχτηκαν οι τραυματίες όταν γύρισαν στον Πειραιά, πριν από 65 χρόνια τα ειρωνικά σχόλια υγειονομικών!
Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
Στις αρχές τη δεκαετίας του ’50, όταν κυριαρχούσε ο Ψυχρός, ξέσπασε και ο… θερμός πόλεμος, μεταξύ Βορείου και Νοτίου Κορέας, ενταγμένες, η πρώτη στο Κομμουνιστικό μπλοκ, η δεύτερη στο Δυτικό. Εκείνο το διάστημα στην Αθήνα, η μία κυβέρνηση διαδεχόταν την άλλη και δύο πρωθυπουργοί, οι Βενιζέλος και Πλαστήρας αποφάσισαν να μετάσχει η Ελλάδα στον πόλεμο της Κορέας, στέλνοντας στρατιωτικές δυνάμεις κάτω από την ομπρέλα του ΟΗΕ, για να πολεμήσουν στο πλευρό των Νοτίων.
Το Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδος, ένα τάγμα 1000 ανδρών, πολέμησε γενναία μαζί με την αεροπορία μας, είχαν μεγάλες πολεμικές επιτυχίες και στη διάρκεια της τετραετούς παραμονής τους είχε 186 νεκρούς και 566 τραυματίες. Ανάμεσα στους τραυματίες ήταν και ο Ευθύμιος Πολατίδης, από τους Τοξότες Ξάνθης, που ίσως σήμερα, να είναι ο μοναδικός, ή από τους ελάχιστους εν ζωή τραυματίες, εκείνου του πολέμου.
Όταν ο επιλοχίας Πολατίδης έφευγε την άνοιξη του 1951από την Ελλάδα για την Κορέα, η μητέρα του Ευρώπη που πάτησε στη ζωή της σε τρείς διαφορετικούς αιώνες (Σαμψούντα Πόντου 1897- Τοξότες Ξάνθης 2007), του έδωσε την ευχή που έδιναν οι Πόντιες μάνες στα παιδιά τους που πήγαιναν στον πόλεμο: «Σον πόλεμον , ν’ ακούσ’ τη τρανοίν’τς, κάθαν βραδύν να εφτάς την προσευχή σ’ και με την ευ’σή μ’ να κλώσκεσαι γερός». ( Στον πόλεμο να ακούς τους ανωτέρους σου, να κάνεις κάθε βράδυ την προσευχή σου και με την ευχή μου να γυρίσεις πίσω δυνατός).
«Όταν φτάσαμε με το καράβι στην Κορέα, μας υποδέχτηκαν μαθητές με τραγούδια. Τις επόμενες μέρες μας τοποθέτησαν σε λόχους και μας προώθησαν στο Πουσάν. Είδα εκεί τους στρατιώτες μας σε άσχημη κατάσταση και είπα «δεν θα την βγάλουμε καθαρή». Διοικητής μας ήταν ένας γενναίος αξιωματικός ο φίλος μου Διονύσιος Αρμπούζης και στα μέσα Οκτωβρίου 1951, λάβαμε μέρος στη σκληρή μάχη κοντά στην πόλη Τσορβόν της Βορείου Κορέας, στο ύψωμα 312 Σκότς μαζί με το Α΄ Αμερικανικό Σύνταγμα. ΄Ημουν επιλοχίας και πήρα διαταγή να προχωρήσουμε στο ύψωμα και ακροβολιστήκαμε. Τότε άρχισε η ομοβροντία του εχθρικού πυροβολικού. Εμένα με βρήκε το βλήμα στο χαράκωμα…»
Ηταν 21-10-1951, η έκρηξη ήταν ισχυρή, κοντά του τραυματίσθηκε ο στρατιώτης Ιωάννης Ασημακόπουλος, πιο πέρα άλλοι, ενώ 6 βρήκαν το θάνατο.
«Εκείνο που χαράχτηκε ση μνήμη μου τότε, ήταν ο ισχυρός κρότος της έκρηξης. Ξύπνησα την επομένη σε κρεβάτι του αμερικανικού Νοσοκομείου, τυλιγμένος με γάζες και μια κορεάτισσα νοσοκόμα να με φροντίζει… Υποβλήθηκα σε 6 με 7 εγχειρήσεις για να γλυτώσω το πόδι μου…»
Στο κατώφλι των 90 χρόνων, ο Πολατίδης που άφησε το δεξί του χέρι στην Κορέα και πότισε με το αίμα του τα χώματα της μακρινής αυτής χώρας για τη λευτεριά της, στέκεται όρθιος, με σακατεμένο όμως τα δεξί του πόδι. Το κορμί του γεμάτο από τα θραύσματα της οβίδας των Κινέζων, ενώ τον πνίγει το παράπονο για ένα γεγονός που συνέβη στον Πειραιά…
« Την άνοιξη του 1952 με ασθενοφόρα μας μετέφεραν στο πλοίο που είχε μέσα νοσοκομειακή πτέρυγα και ξεκινήσαμε το μακρινό ταξίδι για την Ελλάδα. Φτάσαμε στον Πειραιά και ακούσαμε την φιλαρμονική να παιανίζει για εμάς. Εκεί συναντήσαμε την απαράδεκτη συμπεριφορά δυο νοσοκόμων του Υγειονομικού σε αντίθεση με την εξαίρετη συμπεριφορά που είχαμε ως τότε από όλους. Καθώς μας μετέφεραν από το πλοίο, άρχισαν να μας χλευάζουν και να ειρωνεύονται με λόγια που δεν θα ξεχάσω ποτέ! « ΄Ελα μωρέ, τι τραυματίες, δεν έχουν τίποτα… Κάτι γρατζουνιές, μια χαρά είναι…» ΄Ενας από εμάς δεν άντεξε και τους είπε, «αφήσαμε χέρια και πόδια πίσω στις μάχες, τι θέλατε, να αφήναμε και τα κεφάλια μας;» Ένοιωσα τόσο άσχημα που αν με πέταγαν στη θάλασσα, όχι δεν θα έλεγα, για να μη νοιώσω τέτοια προσβολή. ΄Οσο κράτησε η τελετή με τους επισήμους είχαμε κατεβασμένα κεφάλια, χωρίς ψυχικό σθένος να παρακολουθήσουμε…»
Τα ασθενοφόρα τους μετέφεραν από τον Πειραιά στο 430 Στρατιωτικό Νοσοκομείο όπου έμειναν αρκετό διάστημα για να κλείσουν οι πληγές τους. Κάποια μέρα ήρθε η σύζυγός του Κεράσα και συγγενείς του, τον πήραν και τον μετέφεραν στην Ξάνθη, μέσα στη θαλπωρή της οικογένειας του… Ευχές να είναι δυνατός και όρθιος!
Λεζάντες φωτογραφιών: 1) Ο Ευθύμιος Πολατίδης με την Κεράσα, που του στάθηκε εκτός από σύζυγος, νοσοκόμα, γιατρός και οδηγός του. 2) Ο Πολατίδης στο κρεβάτι του πόνου στην Κορέα 3) Πάνοπλος στην πρώτη γραμμή 4) στα χαρακώματα με στρατιώτες της ειρηνευτικής δύναμης 5) Ο Πολατίδης δεξιά, λίγο πριν αναχωρήσουν από την Κορέα για τον Πειραιά.
