Ευρυβιάδης Μπαϊραμίδης λέγεται ο επικουρικός νευροχειρουργός του νοσοκομείου Μυτιλήνης που έκανε με απόλυτη επιτυχία εγχείρηση παράκαμψης εγκεφαλικών αγγείων (by pass). Φανταστείτε τι θα έπρεπε να πληρώσει ο ασθενής αν η έλλειψη εξειδικευμένου γιατρού τον οδηγούσε σε ιδιωτικό κέντρο. Ο νευροχειρουργός σπούδασε στην Ελλάδα, ειδικεύτηκε στην Ελλάδα και εφαρμόζει πολλές πρωτοποριακές μεθόδους σε ένα μικρό επαρχιακό νοσοκομείο: δεν μεμψιμοιρεί για τις υπαρκτές ελλείψεις σε εξοπλισμό, υλικά και γιατρούς, ούτε για το ότι παραμένει από το 2011 επικουρικός.
Μας δείχνει τι μπορεί πραγματικά να κάνει ο άριστα εκπαιδευμένος Έλληνας γιατρός, αυτός που την τελευταία 6ετία εκπαιδεύεται στην Ελλάδα και αναγκάζεται να φύγει μετανάστης στη Γερμανία ή αλλού. Η Ελλάδα ξοδεύει να τον σπουδάσει (και σωστά κάνει), αλλά η Γερμανία συνήθως καρπώνεται τη δουλειά του. Γνωρίζω προσωπικά πολλούς συμφοιτητές μου, που ακολούθησαν το δρόμο της ξενιτιάς και διαπρέπουν στο εξωτερικό. Γνωρίζω όμως και πολλούς γιατρούς σε διάφορες ειδικότητες και στο νοσοκομείο Ξάνθης, που δουλεύουν πρωτοπόρα στον τομέα τους, που δεν χάνουν ευκαιρία να επιμορφωθούν και να εξειδικευθούν, που προσελκύουν ασθενείς από άλλες πόλεις.
Αρκετοί έχουν τιμηθεί με επιστημονικά και άλλα βραβεία και συνεχίζουν να δουλεύουν εδώ στην ακριτική πόλη μας. Σε συνθήκες υπερ-εργασίας λόγω ελλείψεως προσωπικού, βάζουν πλάτη σε αυτό που λέμε δωρεάν δημόσια υγεία. Πρόσφατα ελευθεροεπαγγελματίες γιατροί, προς τιμή τους, προσφέρθηκαν να συνδράμουν στις εφημερίες του νοσοκομείου σε κρίσιμες συνθήκες (παιδιατρική από 7/2015-12/2015, και παθολογική τώρα). Όλα αυτά βέβαια δεν είναι παρά προσωρινές λύσεις.
Και όμως οι μήνες περνάνε και μόνο 1 παθολόγος έκανε αίτηση για διορισμό σε όλη την Βόρεια Ελλάδα, τα κενά παραμένουν, τα προβλήματα οξύνονται. Τι χρειάζεται λοιπόν για να κρατήσουμε εδώ τους νέους γιατρούς; Χρειάζεται η ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει! Ότι σύντομα θα πάρουν μια ανάσα. Όλοι οι άνθρωποι αποδέχονται τον βραχυχρόνιο πόνο, όταν προσμένουν βάσιμα το μακροπρόθεσμο όφελος. Χρειάζονται λοιπόν κίνητρα: π.χ. όποιος διοριστεί ως επικουρικός και ολοκληρώσει την 3ετή θητεία του στην επαρχία να του προσμετράται ως 5 χρόνια προυπηρεσίας, ενώ αν αποχωρήσει πριν τη λήξη της να προσμετράται ως μηδέν.
Έτσι ο διορισμός σε θέση επικουρικού στην επαρχία θα οδηγήσει αργότερα στην απόκτηση θέσεως μόνιμου γιατρού του ΕΣΥ. Χρήσιμο θα ήταν και το οικονομικό κίνητρο, με σταδιακή αύξηση του επιδόματος αγόνου περιοχής. Έτσι όταν έρθουν οι πρώτοι νέοι γιατροί και μπει νέο αίμα στο νοσοκομείο θα αλλάξει το κλίμα, θα αποφορτιστούν οι εξουθενωμένοι γιατροί και θα δημιουργηθεί ένα υγιές εργασιακό περιβάλλον, που στη συνέχεια θα προσελκύσει και άλλους. Απαραίτητη είναι φυσικά και η προκήρυξη θέσεων μονίμων γιατρών ΕΣΥ (άμεση αναγκαιότητα για παθολογική και καρδιολογική). Κάποιος βέβαια μπορεί να σκεφτεί και να προτείνει και άλλα κίνητρα. Το σίγουρο όμως είναι ένα: χωρίς ειδικά κίνητρα ελπίδα δεν υπάρχει.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΔΑΜΙΔΗΣ
ΜΕΛΟΣ ΓΕΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ
