Γράφει ο Μητροπολίτης Ξάνθης
Πολλοί άνθρωποι φροντίζουν επιμελώς να προσεγγίζουν πρόσωπα με θέσεις και αξιώματα, τα οποία κάποτε μπορεί να χρειαστούν, και από την άλλη μεριά αποφεύγουν τους ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί να τους χρειάζονται. Η ζωή του Κυρίου υπήρξε μια διαμαρτυρία σ’ αυτή την τακτική, μια επανάσταση για την κλασική λογική της εποχής Του- και της εποχής μας. Την προσοχή Του μαγνήτιζαν οι άνθρωποι που είχαν ανάγκες, οι ταπεινοί, οι πονεμένοι.
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας υπενθύμισε ένα από τα περιστατικά, που αναφέρονται σ’ αυτή τη στάση του Κυρίου. Ανεβαίνοντας για την Ιερουσαλήμ έπρεπε να περάσει από την Ιεριχώ. Έξω από αυτή την πόλη είχε καθίσει κάποιος τυφλός, ζητώντας τη βοήθεια των περαστικών. Σαν άκουσε να διαβαίνει τόσος λαός από κει, ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει. Του είπαν ότι περνάει ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Γεμάτος προσδοκία ο τυφλός τότε φώναξε: «Ιησού, υιέ Δαυίδ, ελέησόν με». Οι γύρω του διαμαρτυρήθηκαν λέγοντάς του να σωπάσει. Αλλ’ εκείνος ακόμη ζωηρότερα συνέχισε: «Υιέ Δαυίδ, ελέησόν με». Ο Ιησούς συνομιλούσε με τους γύρω του και δίδασκε. Αλλά στην κραυγή του τυφλού σταμάτησε. Μπροστά στις άμεσες ανάγκες των ανθρώπων η ομιλία διακόπτεται κι αρχίζει η πράξη. Ο Κύριος δεν αγνοεί τον άνθρωπο που του ζητά βοήθεια. Στέκεται, συζητεί μαζί του, του δίνει αυτό που χρειάζεται.
Στην πορεία μας στη ζωή, στις διάφορες φάσεις της δουλειάς μας, παρουσιάζονται άνθρωποι με λογιών λογιών ανάγκες. Άλλοτε η φωνή τους είναι σαφής, άλλοτε η ικεσία τους είναι μυστική, άφωνη από συστολή. Ας μη κλεινόμαστε στις απασχολήσεις μας, στον εαυτό μας. Ας γίνουμε ευαίσθητοι στις ανάγκες των άλλων.
Ο τυφλός επίσης λαχταρούσε να αναβλέψει, γι’ αυτό αμέσως άρπαξε την ευκαιρία που διάβαινε εμπρός του. Με μια επιμονή ζηλευτή. Μ’ ένα πάθος αξιοθαύμαστο.
Οι ευκαιρίες δεν χρονοτριβούν. Η ζωή στις περισσότερες μορφές της παρουσιάζει μια αδιάκοπη ροή. Η ευκαιρία που δεν αξιοποιείται χάνεται. Γι κάθε άνθρωπο υπάρχει μια κρίσιμη στιγμή, η ώρα της ζωής του, που πρέπει σωστά να τη χρησιμοποιήσει.
Η ιστορία δε σταματά στο γεγονός ότι ο τυφλός «ανέβλεψεν». Ολοκληρώνεται στο τι έκανε μετά τη δωρεά που έλαβε. Η νέα όραση ζητά από τον άνθρωπο να σηκωθεί, να εγκαταλείψει την ψάθα του επαίτη και ν’ ακολουθήσει τον Ιησού, να γίνει μαθητής Του. Να εγκαταλείψει τον παλιό ρυθμό ζωής, τις παλιές ασχολίες του, τις κακές σχέσεις και δεσμεύσεις του και να προχωρήσει πίσω από τον Ιησού, σε μια ζωή εσωτερικής ελευθερίας, χαράς και θυσίας.
