1
Ανύποπτα χαμένος
Θαμένος στις δάφνες κάτω
Ένωσες την καρδιά σου
Με τα χέρια του Σολωμού και του Κάλβου
Για να γραφεί το καινούριο θούριο
«για τη χαμένη τη γενιά του 73»,
Αν και πολύς ο κίνδυνος να γυρι –
στεί και σήριαλ…
2
Δεν βγήκα σήμερα έξω
Και πού να πάω
Μ’ αυτή την πληγή στο στήθος
Όλοι θα με κοιτάζουν
Μπορεί να πέσεις κάτω και νεκρός
Μπορεί να γίνεις ήρωας
Απ’ αυτή την ασήμαντη πληγή.
Εσύ γι’ άλλες πληγές πολέμησες
Κι αυτές δεν φαίνονται
Γιατί δεν βλέπουν τέτοιες πληγές
Οι άνθρωποι.
Ένα ραγισμένο κέλυφος ελπίδας
Δεν κάνει ήρωες, για τους ανθρώπους
Μόνο μια στο στήθος πληγή.
(το 1 + 2 από τη συλλογή “Ο Ήλιος σκιάδιο” 1978)
3
Μία ψυχούλα στα χέρια κρατάς
κοιτάς και ταχταρίζεις,
άκρη το δάκρυ της δεν έχει,
αρχή και τέλος μόνο
το δροσερό της το χαμόγελο ,
απλώνεται και στρώνει
έργα ανθρώπων
με δύοσμο και με μάραθο.
Και συ αναλογίζεσαι
κοιτάς και ταχταρίζεις,
άνθρωποι από δω – πέρα οι άλλοι:
«Από ποια μεριά θα σταθεί –
Από ποια φωτιά τα μάτια του θα λάμψει ».
ΥΓ
Συλλογίζεσαι τη γενιά του ‘73
Κι αναλογίζεσαι τη νέα αυτή ψυχή:
Παλεύεις πια για να παλέψει καλύτερα.
[2015, ανέκδοτο – για την εγγονή μου]
Θανάσης Μουσόπουλος
