Γράφει ο Μητροπολίτης Ξάνθης κ.κ. Παντελεήμων
Τα λόγια του Χριστού στην σημερινή Ευαγγελική Περικοπή αποτελούν μέρος της συζητήσεώς του με το Νικόδημο, τον Ιουδαίο άρχοντα που ήλθε μία νύκτα κρυφά από τους ομοθρήσκους του να καταθέσει την προσωπική ομολογία του προς τον σταλμένο από τον Θεό διδάσκαλο που επιτελεί θαυμαστά έργα και σημεία, τα οποία μαρτυρούν ότι ο Θεός ενεργεί δι’ αυτού.
Ο Χριστός δέχεται την κρυφή ομολογία του Νικόδημου, βρίσκει ειλικρινείς τις προθέσεις του και του αποκαλύπτει μερικές βασικές πτυχές της διδασκαλίας Του που είναι συγχρόνως και υπόμνημα στο όλο έργο Του και στο σκοπό της ενανθρωπήσεώς Του.
Αφού του ομιλεί στην αρχή για την πνευματική αναγέννηση του άνθρωπου σαν προϋπόθεση κατανοήσεως και βιώσεως της βασιλείας του Θεού, φθάνει στο κέντρο της διδασκαλίας αλλά και της αποστολής Του: Στην ύψωσή Του στο Σταυρό που αποτελεί αποκάλυψη της αγάπης του Θεού για τον κόσμο. Και επειδή ο συνομιλητής του είναι Ιουδαίος, του δίνει έναν τύπο, μία προεικόνιση του κοσμοσωτηρίου αυτού γεγονότος από την ιστορία της Π. Διαθήκης: «Όπως ο Μωϋσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του Άνθρωπου, ώστε όποιος πιστεύει σ’ αυτόν να μη χαθεί αλλά να ζήσει αιώνια».
Αναφέρεται στο γεγονός εκείνο της ισραηλιτικής ιστορίας κατά το οποίο δηλητηριώδη φίδια εμφανίσθηκαν στο στρατόπεδο των Ισραηλιτών στην έρημο και σκόρπισαν το θάνατο στο λαό που γόγγυζε κατά του Θεού. Αλλά ο ελευθερωτής και σωτήρας Θεός δεν άφησε το λαό Του να χαθεί. Έδωσε εντολή στο Μωϋσή να υψώσει ένα χάλκινο φίδι μέσα στο στρατόπεδο, ώστε να τον βλέπουν οι προσβαλλόμενοι από φίδια και να διαφεύγουν τον θάνατο. Αυτό αποτελεί μία προτύπωση του Σταυρού του Χριστού.
Η αγάπη του Θεού που με ποικίλους τρόπους εκδηλώθηκε μέσα στην ιστορία των ανθρώπων αποκορυφώνεται στη θυσία του Σταυρού, όχι απλώς σαν ένα ιστορικό γεγονός, αλλά σαν πράξη υπέρτατης αγάπης του Θεού για την προσβλημένη από το φίδι της αμαρτίας και την καταδικασμένη σε θάνατο ανθρωπότητα.
«Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόλυται αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον». Ο θάνατος του Χριστού και η ανάστασή του δεν έχουν άλλο σκοπό παρά τη χορήγηση της ζωής στους ανθρώπους.
Είναι γνωστό σ’ όλους πόσο επιθυμούμε τη ζωή την ευτυχισμένη και όσο γίνεται πιο μακροχρόνια και πόσο ο φόβος του θανάτου μας παραλύει και μας δημιουργεί αγωνιώδη προβλήματα και ερωτήματα. Ο θάνατος του Υιού του Θεού πάνω στο σταυρό παρέχει ζωή αιώνιο.
