Αλεξάνδρα Χρηστακίδου, Άννα Ζανιδάκη, Χάρις Καρακατσάνη
του Θανάση Μουσόπουλου
Τρεις νέες ποιητικές συλλογές από τις Εκδόσεις Σπανίδη
(Παρουσίαση την Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015)
ΘΕΑΤΡΑΚΙ ΣΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Το Δίκτυο Λογου και Πράξης έχει ως έναν από τους στόχους του να επιστρατεύει και να κινητοποιεί τους νέους επιστήμονες και δημιουργούς της περιοχής μας. Στη σημερινή παρουσία προβάλλονται νέες δημιουργοί / νέες ποιητικές δημιουργίες και παίρνουν μέρος δύο νέοι επιστήμονες – φιλόλογοι, ο Τατιανός Ιωαννίδης και ο Βασίλης Ιωαννίδης.
Πιστεύουμε ακράδαντα ότι η Λογοτεχνία, η Ποίηση έχει θεση στις Γιορτές Παλιάς Πόλης.
Μάλλον, η Ποίηση έχει θέση σε κάθε στιγμή της ζωής μας, σε χαρά ή σε λύπη, σε στιγμές αγώνα ή σε ξεκούραση.
Όπως γράφω στο ποίημα για την Ποίηση:
Άλλη ποίηση το βράδυ
Για νανούρισμα
Άλλη ποίηση το πρωί
Για τη ζωή
Ο καθείς
Και τα όπλα του.
Για μένα, σημαντικό είναι να αφήνουμε χώρο για την όποιας μορφή δημιουργία = ποίηση στη ζωή μας. Αν θέλετε, να επιδιώκουμε τη δημιουργία.
Στον Πρόλογο της ποιητικής συλλογής του Γιώργου Κωτούλα – συνιδρυτή του Δικτύου “Μεταξύ ακάθαρτου και γάργαρου” γράφω :
Η ποίηση είναι ένας ουρανός. Ένας κοινόχρηστος ουρανός. Μπορεί οκαθένας να πάρει όποιο κομμάτι θέλει. Μερικοί είανι αδιάφοροι. Άλλοι αφοσιώνονται, θαυμάζουν, ο ουρανός γίνεται ένα με το είναι τους.
Εννοώ ότι η ποίηση είναι κάτι που το ανακάλυψε ο άνθρωπος. Συνεπώς ανήκει σε όλους τους ανθρώπους. Κάποια στιγμή στην πορεία της ανθρωπότητας όλοι είναι ποιητές. Ή, όλοι μπορεί Να είναι ποιητές. Βαθιά στον άνθρωπο είναι φωλιασμένη η δημιουργικότητα. Απλώς, η παιδεία έχει έτσι αλλοιώσει την ανθρώπινη ύπαρξη, που οδήγησε τον άνθρωπο στην ιδέα ότι η τέχνη, η ποίηση είναι για τους λίγους από τους λίγους.
Αλεξάνδρα, Άννα και Χάρις.
Τρία ποιητικά ονόματα, διαχρονικά και πολύσημα. Ποα ανάγουν στην αναζήτηση, στην ευδαιμονία και στην αναζύμωση ονείρων και πραγματικότητας.
Όταν διαβάζεις ένα ποιητικό έργο – μικρό ή μεγάλο – αυτό που σου μένει είναι η ελπίδα ότι θα υπάρχει το επόμενο βήμα, ότι θα συναντήσεις την άλλη φωνή, ότι κάτι (τέλος πάντων) θα σε γρατζουνήσει την ψυχή.
Η ποίηση είναι ένα άλλο είδος τέχνης, γιατί το γρατζούνσιμα αυτό είναι ααριαίο και, συχνά, ανεπανάληπτο και απρόβλεπτο.
Η Αλεξάνδρα Χρηστακίδου μας έχει ξανααπασχολήσει – Το Ηλιόκρινο είναι η πρωτη της συλλογή.
Η Άννα Ζανιδάκη καταθέτει την πρώτη της συλλογή Ακριβοθώρητη
Η Χάρις Καρακατσάνη με το νέο της έργο Στο πιο βαθύ σκοτάδι πριν έρθει το φως συμπληρώνει τις δύο προηγούνες καταθέσεις της.
Ευγνώμονες στον εκδοτικό οίκο του Μιχάλη Σπανίδη για τις (άνευ capıtal control) συνδρομές στο κοινό ποιητικό ταμείο.
Επιθυμώ να κλείσω αυτό το χαιρετισμό με στίχους από τις τρεις νέες ποιητικές συλλογές, στίχους που μιλούν για το σήμερα.
Σελήνη της Αλεξάνδρας Χρηστακίδου
…………………………
Σελήνη μου φωτεινή
Γίνε ονειροπαγίδα
Να πιάσεις άσχημα όνειρα της ανθρωπότητας
Να τα ρίξεις σε μαύρη τρύπα να χαθούν ή
Σε ήλιο μακρινό ας καούν.
………………………………………………
Η κατάντια της Άννας Ζανιδάκη
Το τι σχολείο έβγαλες
δε με νοιάζει καθόλου
γιατί ‘ναι τα πτυχία πιά
σταλμένα στους διαόλου
………………………………….
Μα τότε φρόνημα σωστό
εξέφρασε μες στο πλήθος
αντάρτικο τους φάνηκε
μα γεμάτο πια με ήθος.
Στο πιο βαθύ σκοτάδι πριν έρθει το φως
της Χάρις Καρακατσάνη
Το φως που φώτιζε τη Γη δεν ήταν δεδομένο,
κάποια στιγμή απ’ το πουθενά,
σκοτείνιασε η πλάση.
……………………………………………………
Το φως που θα μας βγάλει απ’ το σκοτάδι,
είναι στα μάτια και στα μυαλά των νέων.
