Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι Κοινοβουλευτικός Εκπρόωπος της Νέας Δημοκρατίας- Βουλευτής Β’ Αθηνών
O Αλέξης Τσίπρας προκήρυξε εθνικές εκλογές για να δραπετεύσει από τα εσωκομματικά αδιέξοδα που η αλλοπρόσαλλη πολιτική του δημιούργησε. Σε αντίθεση όμως με τον Ιανουάριο προσέρχεται σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση τραυματισμένος.
Ο κ. Τσίπρας έχει να αντιμετωπίσει τρία μεγάλα προβλήματα:
Πρώτον, το κόμμα του έχει υποστεί μία βίαιη διάσπαση. Ο κ. Λαφαζάνης έχει κάθε δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι αυτός είναι ο πραγματικός θεματοφύλακας της ιδεολογικής παρακαταθήκης του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι βέβαιο ότι οι πρώτες δημοσκοπήσεις θα αποτυπώσουν το μέγεθος της ζημιάς. Το αντιμνημόνιο έχει βαθιές πολιτικές ρίζες. Ο κ. Τσίπρας εξάλλου έχει φροντίσει για αυτό. Εάν στο κόμμα του κ. Λαφαζάνη προσκολληθούν και στελέχη με αυτόφωτη δυναμική όπως η κυρία Κωνσταντοπούλου και ο κ. Βαρουφάκης, τότε ένα διψήφιο αποτέλεσμα στις εκλογές δεν θα είναι ανέφικτο.
Δεύτερον, η αδυσώπητη πραγματικότητα, αποτέλεσμα 6 μηνών μνημειώδους ανικανότητας, δεν μπορεί πια να κρυφτεί κάτω από το χαλί. Ο λογαριασμός της πολιτική ενηλικίωσης του κ. Τσίπρα είναι βαρύς. Εργαζόμενοι χάνουν τις δουλειές τους, υγιείς επιχειρήσεις χρεοκοπούν, συντάξεις κόβονται και φόροι αυξάνονται. Οι πολίτες μπορούν πια να συγκρίνουν αν ήταν καλυτέρα πέρσι ή φέτος. Ο κ. Τσίπρας εξακολουθεί να απολαμβάνει μιας σχετικά υψηλής δημοτικότητας αλλά αυτή δεν είναι αρκετή να επισκιάσει την κατάσταση στην πραγματική οικονομία. «It’s the economy stupid» που έλεγε και ο Bill Clinton…
Tρίτον και σημαντικότερο, ο κ. Τσίπρας προσέρχεται στις εκλογές χωρίς αφήγημα. Έχει υπογράψει μνημόνιο και έχει αθετήσει πλήρως τις προεκλογικές του δεσμεύσεις. Είναι προφανώς ακατάλληλος να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα στο οποίο δεν πιστεύει. Είναι ακόμα πιο ακατάλληλος να το επαναδιαπραγματευτεί καθώς όλοι οι Έλληνες βιώσαμε τα αποτελέσματα της διαπραγματευτικής του δεινότητας. Το να πιστεύουμε ότι κ. Τσίπρας μπορεί να υλοποιήσει με αποτελεσματικότητα ένα φιλελεύθερο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα είναι η απόλυτη ουτοπία. Πόσο μάλλον όταν ο κ. Τσίπρας δηλώνει ότι, σε περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές, θα επιδιώξει πάλι να συμμαχήσει με τον κ. Καμμένο. Αναρωτιέμαι τι τους ενώνει πια τώρα που δεν μας περισσεύουν μνημόνια για σκίσιμο.
Απέναντι σε ένα κ. Τσίπρα που πελαγοδρομεί η Νέα Δημοκρατία προσέρχεται σε αυτήν την αναμέτρηση με μια ξεκάθαρη στρατηγική. Να διεκδικήσει την πρώτη θέση έστω και με μία ψήφο διαφορά για να συγκροτήσει στη συνέχεια ένα ευρύ μέτωπο διακυβέρνησης της χώρας. Στο μέτωπο αυτό πρέπει να συμμετάσχουν όλες οι δυνάμεις που πιστεύουν ότι το τρίτο πρόγραμμα είναι η τελευταία ευκαιρία της χώρας να αποκτήσει επιτέλους μία ανταγωνιστική οικονομία και ένα λειτουργικό κράτος.
Δεν είχα κρύψει την επιθυμία μου να συγκροτηθεί ένα τέτοιο μέτωπο φιλελεύθερου πραγματισμού πριν από τις εκλογές. Από τη στιγμή που αυτό δεν κατέστη εφικτό, θα πρέπει να συγκροτηθεί μετά τις εκλογές. Αλλά για να γίνει αυτό είναι απαραίτητη η νίκη της Νέας Δημοκρατίας ώστε να καρπωθεί το μπόνους των 50 εδρών. Οι συζητήσεις όμως για τις προϋποθέσεις συγκρότησης ενός τέτοιου μετώπου μπορούν να ξεκινήσουν από τώρα ώστε να γνωρίζει ο Ελληνικός λαός ποιοι και πως θα τον κυβερνήσουν μετά τις εκλογές.
Προσωπικά, θα έθετα δύο βασικές προϋποθέσεις. Πρώτον, την απαρέγκλιτη εφαρμογή του προγράμματος, ειδικά στο σκέλος των διαθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Μόνο η πιστή εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων δημιουργεί προϋποθέσεις επαναδιαπραγμάτευσης στο δημοσιονομικό σκέλος, κάτι που θεωρώ απαραίτητο για να μειωθεί το ύψος της επιβαλλόμενης φορολογίας. Δεύτερον, και σημαντικότερο, τη στελέχωση της Κυβέρνησης αλλά και του κρατικού μηχανισμού με αξιοκρατικά κριτήρια, μακριά από ισορροπίες και μικροκομματικές διευθετήσεις. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι στο πολιτικό οικοσύστημα των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων υπάρχει πληθώρα στελεχών, κοινοβουλευτικών και μη, που έχουν τις ικανότητες και τη διάθεση να συνδράμουν την εθνική προσπάθεια ανάταξης της χώρας. Στους φραπέδες και τη λούμπεν γραφικότητα μπορούμε να αντιπαραθέσουμε τεχνοκρατική επάρκεια αλλά και πολιτικό θάρρος.
Ο κ. Τσίπρας έχει δίκιο να λέει ότι κάθε εκλογή δίνει την ευκαιρία στους πολίτες να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους. Η μεγάλη διαφορά από τον περασμένο Ιανουάριο είναι ότι τώρα πια τα παραμύθια τελείωσαν. Και ο κ. Τσίπρας καλείται να παίξει μπάλα στο γήπεδο του ρεαλισμού, που δεν του είναι καθόλου μα καθόλου οικείο…
