του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Ο κινηματογράφος δεν είναι… παίξε γέλασε. Δεν είναι απλώς μια βιομηχανία θεάματος, δημιουργίας ειδώλων και πλουτισμού. Δεν είναι ούτε απλώς μια ακόμη μορφή «Μεγάλου Αδελφού» που –όπως κυρίως πλέον η τηλεόραση- λειτουργεί ως καθοδηγητής της νοοτροπίας, της συνείδησης και της συμπεριφοράς του πολίτη, της Κοινής Γνώμης γενικότερα. Είναι όλα αυτά. Αλλά είναι και κάτι περισσότερο: Είναι μια «μνήμη», μια αποθήκη ιδεών και συναρτήσεων υψηλού επιπέδου, μια «μήτρα» κατάθεσης σκέψεων, προβληματισμών και εξηγήσεων που όπως τα βιβλία – στα οποία άλλωστε έμμεσα βασίζεται- ρίχνεται το σπέρμα το οποίο δημιουργεί προτάσεις και απαντήσεις.
Και πάρτε ως τελευταίο παράδειγμα ένα τελευταίο άρθρο της αμερικανικής εφημερίδας –Wall Street Journal που μέσα στον οικονομικό της …συντηρητισμό ξεπερνά συχνά τις εμμονές της και φτάνει σε συμπεράσματα όπως ο τίτλος : «Οι Έλληνες βλέπουν την Ευρωζώνη σαν τη «Φωλιά του Κούκου».
Με εντυπωσίασε το δημοσίευμα, με εντυπωσίασε και η αναπαραγωγή του από ηλεκτρονικά ΜΜΕ και αφού σταθώ για λίγο σ αυτό, παρατηρώ – και χαίρομαι- αυτό που ακράδαντα πιστεύω: Ότι μια κινηματογραφική ταινία, επισημαίνει και διευκρινίζει έμμεσα σημαντικά ζητήματα αλήθειας της σημερινής επικαιρότητας, έστω κι αν γυρίστηκε το 1975.
Συνειρμοί και συμπεράσματα: Αναφορικά με την Ελλάδα και τους δανειστές, γιατρός και ασθενής είναι γνωστοί εδώ και πέντε χρόνια. Η γιατρειά όχι .H Wall Street Journal δεν διστάζει να καταθέσει αυτό που όλοι σχεδόν αναγνωρίζουν, χωρίς ίσως να παραδέχονται : τα μνημόνια απέτυχαν,, αλλά κανείς δεν συμφωνεί στο γιατί.
Διαβάζω : « Η Αθήνα και οι δανειστές απόλυτα διαφωνούν για τους λόγους που κάθε πρόγραμμα ( μνημόνιο- διάσωσης απέτυχε. Οι δανειστές θεωρούν ότι το σχέδιο διάσωσης ήταν και παραμένει σωστό, αλλά ότι η Ελλάδα απέτυχε να το ακολουθήσει. Ο Σόιμπλε βλέπει την Ελλάδα ως ασθενή που δεν έχει λάβει τα χάπια του, σε αντίθεση με άλλους που έχουν εισαχθεί στο ίδιο νοσοκομείο, όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία που κατάπιαν το ίδιο φάρμακο και γιατρεύτηκαν. Οι Έλληνες, πάλι, βλέπουν την Ευρωζώνη σαν ψυχιατρική κλινική – παρόμοια με τη «Φωλιά του κούκου» όπου η αυταρχική, ευτραφής νοσοκόμα ελέγχει τους τρόφιμους μέσω της τιμωρίας και της ταπείνωσης.
Η Ελλάδα – βλέπε κυβέρνηση Σύριζα- ΑΝΕΛ- έχει το ρόλο του επαναστάτη τρόφιμου Τζακ Νίκολσον που προκαλεί συνεχώς και ενθαρρύνει τους άλλους ασθενείς να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους». Συνιστώ να δουν όλοι οι «ενεχόμενοι» στη σύγχρονη «Φωλιά», την ιστορική ταινία. Ίσως….
