Πέρυσι ύμνησα το μίξερ. Φέτος υμνώ τους κουραμπιέδες. Με κάθε σεβασμό, στο σάμαλι, τις τουλούμπες και τα άλλα γλυκά.
ΟΙ ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΔΕΣ
Ιδανικοί για τσίπουρο, οι θαλασσομεζέδες,
όνειρο κάθε γλυκατζή, όμως, οι κουραμπιέδες.
Χαρίζουν στο λαρύγγι μας, λευκό που ξεχωρίζει,
σαν ψήνονται η γειτονιά, ευχάριστα μυρίζει.
Άχνη ζάχαρη απο πάνω, σαν το χιόνι απαλή,
έχουνε οι κουραμπιέδες, πρόκληση μοναδική.
Ποιητές και συγγραφείς, τους έχουνε υμνήσει,
ποιός παραδοσιακός Ρωμιός, κουραμπιέ δεν έχει τιμήσει.
Σ ενα μονάχα κουραμπιέ, δύσκολα μένουμε συνήθως,
δείχνουμε λιτοδίαιτοι, Έλληνες δίχως ήθος.
Χωρίς τριγλυκερίδια, πίεση και χολιστερίνη,
σα φαρμακεία δείχνουμε, με δίχως ασπιρίνη.
Παρασυρόμενοι λοιπόν, του δίνουμε να καταλάβει,
Σπεύδει ενίοτε το ΕΚΑΒ, κάποιους να παραλάβει.
Ασε δε που μοιάζουμε, φρεσκοασβεστωμένοι,
μέσα στην άχνη ζάχαρη, είμαστε βουτηγμένοι.
Λέγεται αδελφοποίηση, όταν οι ασπριτζήδες,
βρεθούν δίπλα να στέκονται, με τους κουραμπιετζήδες.
Πάραυτα την παγκόσμια, της ποίησης ημέρα,
τους κουραμπιέδες λεύτερα, χωρίς καμμιά φοβέρα,
τιμούμε SELFIES βγάζοντας, ζαχαροπλάστες – ποιητές,
μιας και συμβαίνει νάμαστε, όλοι μας καταναλωτές.
Στέλιος Αρσενίου
