Η ωραία παραβολή που διαβάζεται σήμερα στους Ιερούς Ναούς και που ονομάζεται συνήθως «παραβολή του ασώτου υιού», χαρακτηρίστηκε ως «μαργαρίτης μεταξύ των παραβολών». Η Εκκλησία μας, θέλοντας να προτρέψει τους πιστούς στην μετάνοια εν όψει της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, προβάλλει το παράδειγμα της Επιστροφής του Ασώτου Υιού.
Ο πρεσβύτερος υιός θυμίζει τον Φαρισαίο της σχετικής παραβολής. Επαινεί τον εαυτό του για την εργασία που προσφέρει, ζητεί την αμοιβή του και αισθάνεται υπεροχή απέναντι του ασώτου αδελφού και τελικώς δεν μετέχει στη χαρά του πατέρα για την επιστροφή και την μετάνοια του αδελφού του. Δεν είναι σε θέση να διακρίνει την αγάπη του Θεού που απευθύνεται προς όλους, ακόμη και προς τους αμαρτωλούς. Βέβαια η συμπεριφορά του εμπεριέχει κάτι πολύ ανθρώπινο. Εκφράζει την απαίτηση του ευσεβούς ανθρώπου να φέρεται ο Θεός με δικαιοσύνη, να τιμωρεί τον αμαρτωλό και να αμοίβει τον ενάρετο. Βρίσκεται όμως μακριά από την θρησκεία της αγάπης που αποκαλύπτει στον κόσμο ο Χριστός. Αυτήν την αγάπη ενσαρκώνει ένα πρόσωπο της παραβολής που δεσπόζει απ’ αρχής μέχρι τέλους της διηγήσεως, το πρόσωπο του καλού πατέρα. Μπορεί στο πρώτο μέρος να προέχει η μορφή του ασώτου που μετανιωμένος επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι και στο δεύτερο μέρος η μορφή του ενάρετου μεγαλύτερου παιδιού. Σε ολόκληρη όμως την διήγηση κυριαρχεί η μορφή του αγαθού και εύσπλαχνου πατέρα.
Στην αρχή της διηγήσεως ο πατέρας, σεβόμενος την ελεύθερη απόφαση του νεώτερου παιδιού του, ικανοποιεί το αίτημά του και του δίνει το μερίδιο της περιουσία που του ανήκει. Περιμένει την επιστροφή του παιδιού του. Κι όταν πρώτος αυτός το αντικρύζει να επιστρέφει, τρέχει να το προϋπαντήσει, το αγκαλιάζει και το «καταφιλεί».
Δεν συζητεί καν το αίτημα του παιδιού του να γίνει δούλος στο πατρικό του σπίτι, αλλά το αποκαθιστά στην προηγούμενή του θέση, το ντύνει, του βάζει δακτυλίδι στο χέρι και πανηγυρίζει χαρούμενος για την επιστροφή του, δίνοντας το σύνθημα ενός γενικού εορτασμού για το χαρούμενο γεγονός.
Την ίδια στοργή δείχνει στη συνέχεια και απέναντι του μεγαλύτερου παιδιού του που δυσανασχετεί για τον εορτασμό∙ το παρακαλεί με αγάπη να πάρει μέρος στη χαρά για την επιστροφή του χαμένου αδελφού του.
Η αγάπη του Θεού αποτελεί κίνητρο για τη μετάνοια του ανθρώπου και την επιστροφή του στην πατρική οικία, στην κοινωνία με τον Πατέρα και η χαρά για τη μετάνοια του αδελφού δείχνει το μέτρο της πνευματικής μας ωριμότητος.
