Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Βλέπω στην τηλεόραση την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης. Έχω πολλές επαγγελματικές και κοινωνικές εμπειρίες αλλά και πολλές ιδιότητες συμπιεσμένες και προσπαθώ να αποσυμπιεστώ για να είμαι απόλυτα αντικειμενικός. Και για να χαρώ με τη χαρά τους των νικητών ενώ παράλληλα «μυρίζω», αφουγκράζομαι, νοιώθω το ψυχικό βάρος των ηττημένων.
Είναι πολύ δύσκολο. Οι σκέψεις χορεύουν πεντοζάλη στο μυαλό μου, οι λέξεις ανεβαίνουν χείμαρρος στο στόμα μου… πρέπει να μείνω ψύχραιμος για να είμαι εντάξει με την προσωπική μου ηθική.
Θέλω να πετύχει, απόλυτα και άμεσα η κυβέρνηση του Τσίπρα γιατί είμαι Έλληνας πολίτης που τον χτύπησε η κρίση, με δυο παιδιά που τα χτύπησε η κρίση, γιατί ζω στο «Τρίγωνο του Θανάτου» ( Πατησίων, Φωκίωνος Νέγρη, Αγίου Μελετίου) και βγαίνοντας από το σπίτι μου βλέπω κλειστά μαγαζιά της γειτονιάς και τα μόνα ανοιχτά να είναι τα σουβλατζίδικα.
Πρέπει να μείνω ήρεμος και ψύχραιμος, ύστερα από ένα φτωχικό προεκλογικό αγώνα προυπολογισμού 1300 ευρώ και με ένα αποτέλεσμα που μου πλημμύρισε με χαμόγελο την ψυχή, με μια έβδομη θέση στην Α΄. Αθηνών μέσα σ΄ ένα ψηφοδέλτιο ήττας αλλά με περίπου 9.000 σταυρούς αγάπης και συμπαράστασης.
Τα θέλω «μου» και τα πρέπει «μου» παίζουν μπουνιές μεταξύ τους. Βγαίνω στο δρόμο και οι γείτονες με κοιτούν γεμάτοι ερωτηματικά αλλά αποφεύγω ακόμη να κάνω σχόλια, αποτίμηση, πρόβλεψη, κριτική γιατί ξέρω αρκετά αλλά δεν τα ξέρω όλα, γιατί έχω πολλές θεωρίες αλλά όχι ΟΛΕΣ τις απαντήσεις και γιατί χρόνια διδάσκω τους μαθητές μου ότι στην κοινωνία, τη δημοσιογραφία και την πολιτική χρειάζεται πάντα η επαλήθευση, όπως στα μαθηματικά.
Αισθάνομαι ότι έχω πολλά να πω στο Σαμαρά , στη Μπακογιάννη , στον Κακλαμάνη, στον Καμίνη και στους υπεύθυνους της ΝΕΡΙΤ και στους καναλάρχες και στους εκδότες και στη νέα πρόεδρο της Βουλής, τη Ζωή, κόρη του φίλου Νίκου και της φίλης Λίνας αλλά μάλλον δεν θα τους τα πω ποτέ γιατί μάλλον δεν θέλουν να μ΄ ακούσουν.
Μπα. Δεν θα κάνω τίποτα. Θα πάω σπίτι. Θα κάτσω με τη γυναίκα μου να φάμε οι δυο μας αυτά τα υπέροχα λαχανικά που μαγειρεύει, καταπιέζοντας κι αυτή τις σκέψεις της ύστερα από χρόνια δικιάς μου καταπίεσης, θα παίξω λίγο με το σκύλο μας, το Λάκη, θα σκεφτώ τι δουλειά θα ψάξω να κάνω αύριο, θα σκεφτώ ποιον ειλικρινή φίλο θα βρω στο τηλέφωνο να τα πούμε λίγο και μετά θα χαθώ στα όνειρα.
Ναι. Ονειρεύομαι ακόμα.
