Είναι τρομερό να φανταστούμε για μια στιγμή τον εαυτό μας απομακρυσμένο από τους συνανθρώπους μας, χωρίς καμία δυνατότητα επαφής και συναντήσεως, με άρρωστο και φθειρόμενο σώμα, συνοδευόμενοι από την περιφρόνηση ότι η αρρώστια που μας ταλαιπωρεί αποτελεί τιμωρία για την αμαρτωλή ζωή μας. Και πόσο μπορεί να αλλάξει αυτή η διάθεση, όταν ξαφνικά μας πλησιάσει κάποιος, αψηφώντας τους κινδύνους, και δείχνοντας άφοβα και απεριόριστα την αγάπη του. Δεν θα αισθανθούμε άπειρη ευγνωμοσύνη γι’ αυτόν;
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή αναφέρεται σε μια τέτοια περίπτωση δέκα τραγικών ασθενών, των δέκα λεπρών, τους οποίους άγγιξε η σωστική χάρη και η θεραπευτική δύναμη του Χριστού. Η αγάπη του Θεού που ενσαρκώνεται μέσα στον κόσμο και αποκαλύπτεται με την ζωή και το θάνατό Του. Δεν γνωρίζει όρια κοινωνικά, φυλετικά η θρησκευτικά, αλλά αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους. Εκδηλώνεται σε δέκα βαρειά ασθενείς ανθρώπους που τους ένωσε ο πόνος της μολυσματικής αρρώστιας, μολονότι ο ένας από αυτούς ήταν Σαμαρείτης.
Και όμως η στάση του τελευταίου είναι αυτή που προκαλεί εντύπωση. Οι εννέα θεραπευμένοι, πλημμυρισμένοι από τη χαρά της υγείας και της συναντήσεως με τους συγγενείς και φίλους, βλέποντας δυνατό και καθαρό το σώμα τους, ξέχασαν να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους στον ευεργέτη Χριστό. Τυπικό παράδειγμα των ανθρώπων που επικαλούνται το Θεό στη θλίψη και τον πόνο άλλα τον παραθεωρούν στη χαρά, που νομίζουν ότι ο Θεός είναι το τελευταίο καταφύγιο στην ασθένεια όταν εξαντληθούν όλες οι ανθρώπινες δυνάμεις και όχι ο πρώτος φίλος στην υγεία και στην χαρά. Συνήθως οι εναγώνιες κραυγές βοήθειας που απευθύνονται στον Θεό είναι περισσότερες από τις προσευχές ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης.
Στη ζωή μας πολλά πράγματα τα θεωρούμε αυτονόητα, χωρίς να αισθανόμαστε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε κανέναν για τις καθημερινές δωρεές. Δύσκολα λέμε ένα ευχαριστώ, ενώ εύκολα απευθύνουμε κραυγές και επικλήσεις βοηθείας όταν βρισκόμαστε σε ανάγκη. Όταν περάσει η ανάγκη όχι μόνο ξεχνούμε την στιγμή της αδυναμίας η ντρεπόμαστε γι’αυτή. Η στάση αυτή είναι καθαρά ανθρώπινη και δείχνει την παγίδευσή μας στον εγωϊστικά σκεπτόμενο εαυτό μας. Όμως, η λυτρωτική αγάπη του Θεού μας περιβάλλει καθημερινά. Το άνοιγμα της καρδιάς μας στο Θεό είναι η απάντησή μας στις άπειρες δωρεές του Θεού, στο δώρο της ζωής που γενναιόδωρα μας προσφέρει, είναι το μεγάλο «ευχαριστώ» που του οφείλουμε.
