Καθώς κατηφορίζαμε σήμερα από την πλατεία Μητροπόλεως και το Καβάκι προς τη γέφυρα, στο Σαμακώβ, μετά από τη Θεία Λειτουργία των Θεοφανείων, για να «ρίξουμε» το Σταυρό στον Κόσυνθο, θυμήθηκα όλες εκείνες τις εικόνες που είχα από παιδί, όταν το Σταυρό ο παπάς τον έριχνε στο Νέστο ή σε μικρότερους οικισμούς στη στέρνα, στη μεγάλη ποτίστρα, στη δεξαμενή…..
Έθιμα που κρατήσαμε ζωντανά για αιώνες και διατηρούμε και εμείς για δεκαετίες, δίνοντας στα παιδιά και τα εγγόνια μας τη σκυτάλη. Είναι η ζωντανή ιστορία μας, οι συνήθειες και ο τρόπος λειτουργίας μας μέσα από το πέρασμα μια ολόκληρης ζωής, της οικογένειας και των αξιών της.
Η Βάπτιση λοιπόν σήμερα του Χριστού που έχει σαν αποτέλεσμα τον Αγιασμό των υδάτων και ουσιαστικά τον Αγιασμό και το φωτισμό όλης της φύσης ας φέρνει στο μυαλό μας ότι αυτό ταυτόχρονα σημαίνει και καταδίκη κάθε βεβήλωσης της φύσης και κάθε προσπάθειας υποταγής του κόσμου στις δικές μας ατομικές ανάγκες και επιθυμίες.
Είναι ίσως μια μοναδική ευκαιρία σήμερα, να διακρίνουμε πιο εύκολα το συλλογικό καλό, τις πράξεις εκείνες που μπορούν να εγγυηθούν τη σταθερότητα και τις πραγματικές αξίες της ζωής, το ανθρώπινο πρόσωπο, το σεβασμό, την εμπιστοσύνη, την αλήθεια, την απλότητα και να απομονώσουμε έμπρακτα την φαυλότητα, την εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων και ιδιοτελών σκοπών.
Στην φώτο: Θεοδωρος Δαγκοπουλος, Αλεξανδρος Κοντός εκδρομή τελειόφοιτων πρακτικού τμήματος Λυκείου Αρρενων Ξάνθης 1978
