«Ποιος είναι εκεί, επάνω στο σήμερα; Ποιος μαδάει φτερά και γελάει σαρδόνια;» Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να μιλάς με το έργο σου. Είμαι ένας από αυτούς που επιλέγουν να εκφράζονται με τον λόγο και τις πράξεις. Όπως και η εκλεκτή Ελένη Δημητριάδου Εφραιμίδου.
Στα χρόνια κατά τα οποία οι αρχές της αξιοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης υποχωρούν συνεχώς, η Ελένη φρόντισε να κρατά τα όνειρά της στα χαμηλά, παρά την ηφαιστειώδη αγανάκτησή της. Τι θα ανθίσει κάθε φορά δεν το ξέρεις. Στο πέρασμα λοιπόν του φθινοπώρου προς τον χειμώνα, εποχής για εσωτερική ανασκόπηση, διδάσκομαι για ακόμη μία φορά.
Ολόφρεσκη ποιητική άνθιση-κατάθεση από την αγαπημένη μου Ελένη, διατυπωμένη με μια μαχητική ενάργεια. Μια σταθερή συμβολή, ένας βαθύς στοχασμός, η Ελένη, εδώ και χρόνια στην Πόλη της Ξάνθης. Η Ελένη της Ξάνθης, η δικιά μας Ελένη.
Καθαρή ματιά, με οξυδέρκεια και εμβρίθεια. Μικρή νησίδα ουτοπίας ο λόγος της μέσα στο πέλαγος της απωθητικής πραγματικότητας. Και εγώ ταπεινός ναυαγός, μετέωρος ανάμεσα σε έναν καθρέφτη και ένα παράθυρο, σε ένα πλέγμα ελευθεριών και καταναγκασμών, ανασφάλειας και προσδοκίας, ναρκισσισμού και ματαίωσης, απαίτησης για δικαιοσύνη και πολιτικής αποστράτευσης.
ΔΩΡΙΕΙΣ ΚΑΙ ΞΥΛΟΚΟΠΟΙ
Ποιητικός καμβάς σιωπών και ελευθερίας, με ζηλευτή ειλικρίνεια, αμεσότητα και τρυφερότητα. «Όταν μιλάς, σαν να καλπάζεις μόνος, να σκέφτεσαι και μένα που υπάρχω εδώ ταΐζοντας πουλιά, χαράζοντας ονόματα σ’ αυτήν την ομίχλη». Κοπιώδης αλλά γοητευτική η πορεία της προς την καταστάλαξη και ωριμότητα, καθώς βγαίνει από τα σπλάχνα του ποιητικού της εργαστηρίου.
Η Ελένη, κατάφερε να χτίσει τα ποιήματά της να αντέχουν στις επιδρομές των εποχών, αλφαδιάζοντας με μαστοριά τις λέξεις. «Κράτησα την ποίηση για να μη μακρηγορώ. Ίσως για να είμαι απαρέμφατο του λακωνίζειν. Αφού τι να πεις από ένα ουρλιαχτό που δεν κοιμάται;».
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
Εκδότης-Βιβλιοπώλης
