Με αφορμή ένα μήνυμα που έγραψε φίλος μου στο FB, του αναφέρω την παρακάτω ιστορία. Πριν χρόνια στα χωριά όλης της Ξάνθη, για τις μετακινήσεις τους προς και από τις αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες, οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι παππούδες μας είχαν τα γαϊδουράκια. Μάλιστα όσοι ασχολούνταν με τον καπνό όπως και ο παππούς μου είχαν και κοφίνια. Οι καιροί άλλαξαν, οι συνθήκες διαφοροποιήθηκαν και τα γαϊδούρια εξαφανίστηκαν. Έμειναν, όμως, σε κάποια σπίτια τα σαμάρια, για να θυμίζουν εποχές και καταστάσεις. Όπως μου είχε πει ο παππούς μου «το σαμάρι χρησίμευε να μπαίνουν τα φορτία στην ράχη του ζώου, χωρίς να το πληγώνει το βάρος τους. Κι ήθελε μαστοριά μεγάλη το καλό σαμάρι, όπως και τέχνη μεγάλη το φόρτωμα του σαμαριού και εν τέλει του γάιδαρου»! Κάποιοι από την εμπειρία είχαν μάθει, όταν το ζώο αρνιόταν να προχωρήσει, να χτυπάνε δυο τρεις φορές το σαμάρι. Ο γάιδαρος ένιωθε ότι ερχόταν και η σειρά του και τότε ξεκινούσε να περπατά… (Από 1 η Ιανουαρίου λοιπόν… τέρμα το χτύπημα στα σαμάρια… έχουμε να ασχοληθούμε με γομάρια και η αντιμετώπιση θα είναι ανάλογη…).
