Παραπολιτικά Τελευταία Νέα

Ελληνικά Πανεπιστήμια: Ή μια μέρα στην χώρα των βανδάλων

komnhnos

Πέρασα μια μεγάλη σιδερένια καγκελόπορτα κρατώντας την εγγονή μου από το χέρι. Βρεθήκαμε πάνω σε πλακόστρωτους διαδρόμους σκεπασμένους. Γύρω μεγάλα κτίρια και γύρω από αυτά κάποια ξέφωτα με δέντρα και κήπους. Η μέρα ήταν χειμωνιάτικη αλλά ηλιόλουστη και λαμπερή. Νέοι και νέες γύρω μας μαζεμένοι εδώ και κει έξω από ένα κτίριο.

Η μικρή, ενός έτους μόλις, έτρεχε εδώ και εκεί και με παρέσυρε να περπατάμε, να μπαίνουμε στα κτίρια και πάλι ξανά στους διαδρόμους ανάμεσα στα κτίρια.

Γύρω μας στους διαδρόμους, κρεμασμένα από κολώνες, πάνω στα κάγκελα ή αλλού λινάτσες κακόγουστες, κακογραμμένες με συνθήματα. Κυρίως συνθήματα αριστερά, αριστερίστικα, “προοδευτικά”. Όλοι οι τοίχοι, μα όλοι, αλλά και πέρα από αυτούς παντού, δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες μουντζούρες μαύρες, πράσινες, κόκκινες, κακογραμμένα γράμματα, λέξεις, συνθήματα πάντα σκόρπια, αντιαισθητικά, απεχθή. Συνθήματα λογής-λογής, πάντα αριστερίστικα, δήθεν επαναστατικά, δήθεν δημοκρατικά, πάντα όμως “προοδευτικά”.

Μέσα στα κτίρια η εικόνα χειρότερη. Σπασμένες, κατεστραμμένες πόρτες, κλειδαριές, τζάμια, πόμολα. Σπασμένα παράθυρα, οροφές, ψευδοροφές. Διακόπτες, πρίζες, φώτα σε κακό χάλι. Κάτι σαν θρανία ή γραφεία σπρωγμένα εδώ και κει σε πανάθλια κατάσταση και δυο τρία αγόρια και κορίτσια που έδειχναν να προσπαθούν κάτι να διαβάζουν ή να γράφουν.

Και ενώ έτρεχε η μικρή και εγώ παρατηρούσα τους κατεστραμμένους τοίχους, οροφές, πόρτες, παράθυρα μέχρι και πατώματα, προσέχοντας μην πέσει η μικρή, ακούστηκε ο ήχος μιας ντουντούκας που κι αυτή διαλαλούσε κάποια επαναστατικά συνθήματα.

Βγαίνοντας προς τα έξω ρώτησα σαστισμένος, μια κοπελιά που έτρεξε να παίξει τη μικρή.

-Τι είναι εδώ βρε κοπέλα μου;

-Το πανεπιστήμιό μας, μου απάντησε εντελώς φυσικά.

-Και πότε πέρασαν οι βάνδαλοι; Την ρώτησα με νόημα.

-Έχετε δίκιο μου είπε, μα τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, έτσι εννοούν κάποιοι τη διακίνηση των ιδεών.

Και εγώ με την εγγονή μου βγήκαμε, αλλά μέσα στο μυαλό μου έμειναν οι εικόνες των κακόγουστων συνθημάτων της λινάτσας, των κατεστραμμένων τοίχων και των βανδαλισμών των πάντων.

Από συγκυρία το επόμενο βράδυ βρέθηκα σε μια εκδήλωση σε κάποιο ΤΕΙ. Τώρα πήγαινα προετοιμασμένος, είχα πάρει ήδη το πρώτο μου μάθημα από το Ελληνικό Πανεπιστήμιο.

Η εικόνα ίδια, τα ίδια συνθήματα, μουτζούρες, οι σπασμένες πόρτες, οι ρημαγμένοι τοίχοι, παντού μια ακαταστασία.

Κάποια στιγμή ο προστάτης χτύπησε καμπανάκι (το συνηθίζει στους ηλικιωμένους), κι εγώ είχα το θράσος να ρωτήσω που είναι η τουαλέτα. Από ‘δω μου είπε κάποιος σπουδαστής. Κατέβηκα αρκετές σκάλες, ολίγον φωτισμένες, μέσα σε μισοσκόταδα καθώς οι περισσότερες λάμπες ήταν σπασμένες. Τελικά έφτασα στις μισοφωτισμένες τουαλέτες. Εδώ πια έμελε να πάρω το δεύτερο και τελειωτικό μου μάθημα περί βανδαλισμού. Πατώματα λερά, ρυπαρά, εδώ και κει ακαθαρσίες πάνω στα πλακάκια, σκατόχαρτα πεταμένα παντού. Είδη υγιεινής σπασμένα με βαριοπούλα θαρρείς, βρύσες ρημαγμένες, σπιράλ κομμένα, νιπτήρες και WC ξηλωμένα από τη βάση τους και φυσικά συνθήματα παντού στα πλακάκια στους τοίχους, επαναστατικά αντάμα με σεξιστικά, πορνό και άλλα.

Βγήκα κακήν-κακώς, αηδιασμένος και έτοιμος να ξεράσω!

Ανεβαίνοντας τις μισοσκότεινες σκάλες αηδιασμένος θυμήθηκα την κόρη μου. Μπαμπά μου είχε πει πριν μερικά χρόνια όταν τελείωσε το Πανεπιστήμιο της, τέσσερα χρόνια δεν πήγα ούτε μια φορά στην τουαλέτα του πανεπιστημίου.

Τέλειωσε η εκδήλωση και καθώς έβγαινα από την εξώπορτα του ΤΕΙ πήρα μια ανάσα καθαρό αέρα.

Πήρα το δρόμο για το σπίτι λυπημένος, αηδιασμένος, αγανακτισμένος. Αυτό, σκέφτηκα, δεν είναι το Ελληνικό Πανεπιστήμιο όπου πέρασαν οι Βάνδαλοι. Αυτό είναι “η χώρα των Βανδάλων”!

Έτσι στεναχωρημένος σκέφτηκα την Ελληνική παιδεία, τα λεφτά του Ελληνικού λαού, τα όνειρα των πατεράδων, το μέλλον αυτών των παιδιών και το μέλλον αυτής της χώρας!

Ναι αλλά, διακίνηση ιδεών σκέφτηκα, ανήσυχα νιάτα, επαναστατική νεολαία, αμφισβήτηση του υπάρχοντος για να βρεθεί ίσως το νέο, το καλύτερο.

Αλλά πάλι και οι ομάδες κοινωνικής δράσης για τα ίδια παλεύουν. Και έτσι πήρα το θάρρος να απευθυνθούμε, σαν πιο μεγάλοι, πιο ώριμοι, σαν αυτοί που περάσαμε από περισσότερες Ιθάκες κατά πως λέει ο Καβάφης, μια συμβουλή: ναι στην αμφισβήτηση αλλά, παιδιά μας, όχι στους βανδαλισμούς, υπάρχουν χιλιάδες άλλοι τρόποι να αλλάξουμε τον κόσμο!

Και ενώ ετοίμαζα τον επίλογο αυτής της αφήγησης, τρίτωσε το κακό (κατά τη λαϊκά ρήση). Βλέπω στην τηλεόραση ένα νέο φοιτητή, με μια μακριά κοτσίδα πεταμένη στην πλάτη, να ξεφορτώνει τα σκουπίδια μιας μεγάλης σακούλας πάνω στο γραφείο και πάνω στον αντιπρύτανη. Αντάμα με τα σκουπίδια ξεφορτώθηκαν απειλές, προσβολές, τραμπουκισμοί και τρομοκρατία.

Ε αυτό πια κι αν δεν είναι φασισμός!

 

Για τις Ομάδες Κοινωνικής Δράσης

Υπεύθυνος θέματος

Κομνηνός Γιώργος – Οικονομολόγος, Ξάνθη

 

Όσοι συμφωνούν με τις Ομάδες Κοινωνικής Δράσης μπορούν να ενώσουν τη φωνή τους μαζί μας, στο 2541062619 ή στο e-mail: [email protected] ή στο facebook: Ομάδες Κοινωνικής Δράσης (Omades Kinonikis Drasis) ή στο http://omadeskinonikisdrasis.blogspot.gr/

Όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε μια πιο ανθρώπινη κοινωνία. Περιμένουμε τις ιδέες και τις απόψεις σας. Ευχαριστούμε.

Σχετικά Άρθρα