Ο βουλευτής του ΠαΣΟΚ Ξάνθης Δημήτρης Σαλτούρος μίλησε στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης την περασμένη Τετάρτη. Στην ομιλία του ο Ξανθιώτης Βουλευτής έθεσε το θέμα του επονομαζόμενου «Ισλαμικού Κράτους»
Η ομιλία του κ. Σαλτούρου
Στη δεύτερη δεκαετία του τρέχοντος αιώνα και χιλιετίας, η διεθνής κοινότητα καλείται να αντιμετωπίσει φαινόμενα ακραίας, απάνθρωπης και φρικιαστικής βίας. Μιας βίας η οποία ξεφεύγει ακόμη και από τα όρια μιας άγριας πολεμικής σύρραξης καθώς ενσωματώνει στοιχεία απόλυτης μισαλλοδοξίας, απάνθρωπης μεταχείρισης και κονιορτοποιεί κάθε έννοια προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ακόμη και στην πιο βασική τους μορφή και υπόσταση. Πρόκειται κατά τη γνώμη μου για ευθεία επίθεση κατά των πανανθρώπινων κεκτημένων, για ευθεία επίθεση κατά της ανθρωπότητας. Κύριος εκφραστής της επίθεσης αυτής είναι σήμερα το επονομαζόμενο Ισλαμικό Κράτος, μια οργάνωση η οποία θεωρείται σαφώς τρομοκρατική – και είναι ασφαλώς – ωστόσο συναφή δραστηριότητα συναντούμε και αλλού. Πρόσφατη είναι η ανάλογη δράση της Μπόκο Χαράμ.
Πέρα από την αντανακλαστική αντίδραση της Ευρώπης αλλά και του υπόλοιπου κόσμου στα φαινόμενα αυτά, αντίδραση η οποία εκφράστηκε κατ’ αρχάς πολιτικά μέσω του ΟΗΕ αλλά πλέον και στρατιωτικά, είναι σαφές ότι η αποτελεσματική και μόνιμη αντιμετώπιση του φαινομένου πρέπει να εδράζεται στη μελέτη των βαθύτερων αιτίων εκδήλωσής του. Ο χώρος της μέσης ανατολής έχει ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ, σε βαθμό μάλιστα που ίσως να μην αντέχει περισσότερο. Και η δύση δεν είναι άμοιρη ευθυνών καθώς η συμμετοχή της στα εκεί τεκταινόμενα χαρακτηρίζεται συχνά από αποσπασματικότητα, από έλλειψη διορατικότητας αλλά και από τη συγκυριακή λογική. Είναι δε καθήκον της Ευρώπης, να αποτελέσει τον εγγύτερο και ωριμότερο αρωγό στην ομαλοποίηση της κατάστασης. Έτσι όχι μόνο θα ωφελήσει αλλά και θα ωφεληθεί, θωρακίζοντας ταυτόχρονα την ίδια την υπόστασή της.
Η επανίδρυση και εγκατάσταση ισχυρών κρατικών οντοτήτων, μπορεί να είναι πιστεύω ένας διαχρονικός στόχος. Για να είναι όμως ένα κράτος εσωτερικά ισχυρό και άρα σταθερό, πρέπει να είναι σε θέση να παρέχει στους πολίτες του τα στοιχειώδη τουλάχιστον ανθρώπινα αγαθά. Όπως επίσης θα πρέπει – στις εξωτερικές του σχέσεις – να τηρεί τους βασικούς κανόνες του διεθνούς δικαίου.
Ένας άλλος στόχος πρέπει να είναι η αντιμετώπιση των ακραίων φονταμενταλιστικών τάσεων – και δεν αναφέρομαι μόνο στον μουσουλμανικό φονταμενταλισμό – υπό το πρίσμα της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κυρίως με σεβασμό σε αυτά, ακόμη και εντός του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Και φυσικά καμία ανοχή σε φαινόμενα μισαλλοδοξίας, θρησκευτικού ή φυλετικού μίσους, νεοναζισμού κοκ. Πρέπει να δοθεί ένα σαφές και καθαρό μήνυμα, εντός και εκτός Ευρώπης. Κανείς δεν πρόκειται να θέσει σε κίνδυνο τις πολιτισμικές μας κατακτήσεις, την ισότητα, τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου, την διεθνή αλληλεγγύη.
Αυτήν τη στιγμή λοιπόν ένα τεράστιο μέρος του πληθυσμού της Συρίας και του Ιράκ βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο ζωής, κάτω από το σπαθί ενός αδίστακτου «εσωτερικού εισβολέα» θα έλεγα. Και είναι προφανές ότι ο εισβολέας αυτός έχει ισχυροποιηθεί γεωμετρικά την τελευταία διετία. Αυτό εντείνει τον κίνδυνο μιας ευρείας ανθρωπιστικής κρίσης. Το συμπέρασμα λοιπόν δεν μπορεί να είναι άλλο από ένα κάλεσμα προς την παγκόσμια κοινότητα για την άμεση ευρύτατη διεθνή συνεργασία υπό την αιγίδα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών ώστε να επιτευχθεί το συντομότερο δυνατόν μια αποτελεσματική λύση.
