Γράφει ο Θανάσης Μουσόπουλος
Τα τελευταία χρόνια οι Γιορτές Παλιάς Ξάνθης και οι εκδηλώσεις του Δικτύου Λόγου και Πράξης μας δίνουν την ευκαιρία να γνωρίσουμε νέους και νέες δημιουργούς. Έτσι, ήδη από το 2012 ήρθα σε επαφή με την ποίηση της ξανθιώτισσας Χάρις Καρακατσάνη, που ζει στη Θεσσαλονίκη, έχει όμως στενούς δεσμούς με τη γενέτειρά της. Τότε κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Σπανίδη η πρώτη συλλογή της «Κύκλοι ζωής +έρωτα».
Φέτος, παρουσιάστηκε η δεύτερη συλλογή της στο Μονοπάτι της Ζωής, στο Θεατράκι. Μιλώντας στην εκδήλωση για την ποίησή της σημείωσα: «Πριν από δύο χρόνια, το 2012 από τις εκδόσεις Σπανίδη πάλι, εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή της Χάρις Καρακατσάνη με τον τίτλο «Κύκλοι ζωής + έρωτα». Με πολλή αγάπη διάβασα, μελέτησα, παρουσίασα και μίλησα για τη συλλογή αυτή. Θυμάμαι μάλιστα τη δική της συγκίνηση και τη δική μου συγκίνηση όταν τη μέρα της ποίησης το Μάρτη του 2013 πήγαμε στο γυμνάσιο που βρίσκεται απέναντι στο σπίτι που έζησε επί της Βελισσαρίου η Χάρις και εκεί κοντά έζησα και εγώ στην περίφημη «Πολυκατοικία» τον πρώτο χρόνο της ζωής μου.
Στα σαράντα ποιήματα εκείνης της πρώτης συλλογής βρήκα τη ζεστασιά της μάνας και την αρχοντιά της γυναίκας, συνάμα και τον προβληματισμό για τις μέρες μας. Μου είχε πει από τότε ότι ετοιμάζει τη δεύτερη συλλογή της – και να σήμερα – φρέσκια φρέσκια στα χέρια μας. Με έναν τίτλο παραστατικό και συνάμα επίκαιρο : «Ακροβατώντας σε διε – φθαρμένο σκοινί» Και τα τρία ονόματα το ένα πιο επικίνδυνο από το άλλο. Με τον ίδιο όμως τον τίτλο σκηνοθετείται και σκιαγραφείται και το περιεχόμενο των ποιημάτων.
Η Χάρις με τη νέα της ποιητική παρουσία καταθέτει την οργή και τον πόνο της, καταθέτει όμως και την ευαισθησία της μάνας και της γυναίκας. Τονίζω τη γενναιότητα και τόλμη της ποίησης που όχι μόνο νιώθει αλλά και αντιδρά με τον τρόπο της στα συμβαίνοντα δίπλα της, παραδίπλα της αλλά και πέρα από τον οικείο και καθημερινό χώρο. Γιατί και οι χώροι οι μακρινοί και πιο μακρινοί μας ακουμπούν. «Κι εγώ έχω ευθύνη για την πρόοδο του κόσμου» σημειώνει ο αγαπημένος μου δάσκαλος Νίκος Καζαντζάκης.
Η ποίηση της Καρακατσάνη και στις δύο εκδομένες συλλογές επικεντρώνονται στο ‘εδώ και στο τώρα’.
Δεν θα παραθέσω για επιβεβαίωση των λόγων μου εκδομένα ποιήματα, μα τρία ανέκδοτα που είχα τη χαρά να μου εμπιστευθεί.
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ
Το σύνθημα δόθηκε, η Πατρίδα σώθηκε!…
Τα μπαλκόνια γέμισαν σημαίες.
Παλούκια, σκουπόξυλα, πέτρες, συνθήματα.
Να ζήσουμε ή να πεθάνουμε.
Δεν είμαστε κατώτεροι των προγόνων μας.
γι΄ αυτό καταντήσαμε έτσι.
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει,
παρά μόνο παθαίνει.
ΑΤΙΤΛΑ
Μην κλαις, τα λουλούδια θα ανθίσουν ξανά!
Κοιτάζοντας στον καθρέφτη
Λουλούδια στην Αγάπη
Σπόρους στη Γη
Βλέπε πού περπατάς
Άκου τι λες.
Αφουγκράσου τον εαυτό σου.
Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ
Αποδημητικό πουλί που έφυγες στα ξένα
πότε θε να΄ ρθει η άνοιξη
να΄ρθεις κοντά σε μένα;
Μπορεί να είναι άνοιξη,
μπορεί και καλοκαίρι,
ίσως να΄ναι φθινόπωρο, ή βαρυχειμωνιά.
Μα ότι και να΄ναι θε ναρθείς
εγώ θα περιμένω,
την άνοιξη να φέρεις,
και την καλοκαιριά.
Είναι αισιόδοξο που μας δίνεται η ευκαιρία, μέσα από τις δραστηριότητες του Δικτύου Λόγου και Πράξης, να ανακαλύπτουμε ανθρώπους που δημιουργούν. Τους ευχαριστούμε για ό,τι προσφέρουν και δημιουργούν. Οι ποιητές είναι φορείς της άμεσης, συμμετοχικής, δημιουργικής δημοκρατίας όταν λειτουργούν στη βάση της αρχής hic et nunc, που τόσο έχουμε όλοι/όλες μας ανάγκη.
Ξάνθη, Σεπτέμβριος 2014
