Οι συνεχώς αυξανόμενες τιμές των λογαριασμών της ΔΕΗ είναι ένας βραχνάς, τον οποίο υποφέρουν, τόσο τα νοικοκυριά, όσο και οι επιχειρήσεις. Το αξιοπερίεργο είναι, πως η σχετικά “φθηνή”, έστω ρυπογόνα πηγή της ηλεκτρικής ενέργειας, στην οποία στηρίζεται εδώ και δεκαετίες η ΔΕΗ με τεράστιες επενδύσεις, ο λιγνίτης, υποτίθεται ότι θα εξασφάλιζε μια πιο “φιλική” προς τους δοκιμαζόμενους καταναλωτές επιβάρυνση μακροπρόθεσμα. Τα νέα για αυξήσεις όμως έφθασαν και ο κος Νικολόπουλος κατέθεσε προς τα τέλη Ιουνίου ερώτηση στον αρμόδιο Υπουργό, ρωτώντας την αιτία των αυξήσεων αυτών.
Η απάντηση του Υφυπουργού Περιβάλλοντος Ενέργειας & Κλιματικής Αλλαγής, κου Παπαγεωργίου, προξενεί αρκετές απορίες και ερωτηματικά. Φυσικά, για τις αυξήσεις που έρχονται, ουδέν σχόλιο. Σιγή ιχθύος! Ούτε καν μια δήλωση περί του ότι “δεν θα προκύψουν”! Αντίθετα, ξαφνιάζει η αναφορά στην απάντηση του κου Υπουργού περί “ανταγωνιστικού σκέλους(!) των τιμολογίων”, εννοώντας την τιμολόγηση καθαυτής της κατανάλωσης ρεύματος. Διαπνέεται ο λόγος του κου Υπουργού από ένα πνεύμα απόλυτης εμπορευματικοποίησης του αγαθού εκείνου, χωρίς το οποίο η ζωή στις μέρες μας είναι αδύνατη. Το προστατευόμενο από το Ελληνικό Σύνταγμα Εθνικό Αγαθό της Ενέργειας, άραγε, “πως” και με “ποιες” αλχημείες έγινε ξαφνικά αντικείμενο εμπορικού ανταγωνισμού?
Διαπιστώνουμε, λοιπόν, μια τραγική αντίφαση: από τη μια να αναγνωρίζεται η αυτονόητη ευνοϊκή μεταχείριση των νομικών προσώπων προνοιακού χαρακτήρα (Εκκλησία, φιλανθρωπικά ιδρύματα, πολύτεκνοι κλπ) και από την άλλη: “πρέπει να αποφεύγονται”, λέει, οι “σταυροειδείς επιδοτήσεις”, δηλαδή οι ειδικές ευνοϊκές χρεώσεις στις χαμηλές καταναλώσεις, τις καταναλώσεις των φτωχών. Θυμίζουμε, ότι τις χαμηλές καταναλώσεις επί το πλείστον τις έχουν χαμηλόμισθοι και μοναχικοί συμπολίτες μας, που ζουν πολύ κοντά ή και κάτω από το όριο της φτώχειας. Κυρίως, δε, οι συνταξιούχοι μας, που εν μέσω κρίσης είναι επιφορτισμένοι με το μέγιστο ανθρωπιστικό καθήκον της υποστήριξης των άνεργων παιδιών τους, τα οποία είναι συχνά οικογενειάρχες, με τη σειρά τους… Λαμβάνετε, λοιπόν, ή όχι πρόνοια για τους δοκιμαζόμενους έλληνες, κε Υπουργέ? Μήπως μας δουλεύετε?
Γιατί και τις “Υπηρεσίες Κοινής Ωφελείας” (ΥΚΩ), που τις τιμολογείτε στα τιμολόγια για να καλύψετε ανάγκες πολυτέκνων ή καταναλώσεις σε άγονα νησιά κλπ, εμείς οι φορολογούμενοι τις πληρώνουμε, τελικά. Επικαλείται ο Υπουργός στην απάντησή του, ότι η χρέωση πρέπει να είναι ανάλογη της καταναλωτικής συμπεριφοράς. Και μας “φυτεύεται” στους λογαριασμούς η χρέωση “ΥΚΩ”, που μόνο σχέση με “αναλογικότητα” δεν έχει. Γιατί μας κοροϊδεύετε, κε Υπουργέ?
Ποιος είναι, άραγε, εκείνος που επιβάλει τέτοιες νοοτροπίες στον φορέα που διαχειρίζεται ένα Εθνικό Αγαθό? Ξεχάσαμε, άραγε, ότι υπακοή οφείλουμε πρώτα στο Σύνταγμα και τις ανάγκες των Ελλήνων δεινοπαθούντων? Γιατί σπεύδουμε να μην ξεφύγουμε από το γράμμα του Νόμου των Ευρωπαίων “Εταίρων”(?). Όσο εταίροι είναι, βέβαια, όταν έμμεσα μεθοδεύουν την εξόντωση των Ελλήνων χαμηλών εισοδημάτων! Φαίνεται, όλα αυτά είναι δευτερεύουσας σημασίας, όταν οι δανειστές μας “δίνουν” εντολές στα παραπαίδια τους, τον κο Σαμαρά & Βενιζέλο…
