Ο Λορέντζος (Λαυρέντιος στα Ελληνικά) Μαβίλης, παιδί αριστοκρατικής οικογένειας, πήρε το όνομα του παππού του, Ευπατρίδη Ισπανικής καταγωγής.
Γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου του 1860 στην Ιθάκη, όπου ο πατέρας του Παύλος υπηρετούσε ως Πρόεδρος των δικαστηρίων της Ιονίου Πολιτείας, ένας δικαστής αυστηρός και δίκαιος. Η μητέρα του Ιωάννα Καποδίστρια – Σούφη, ανιψιά του Έλληνα Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, τον οποίο Έλληνας δυστυχώς δολοφόνησε στο Ναύπλιο, ήταν ενάρετη αλλά και πανέμορφη Κερκυραία, με κορμοστασιά και κατατομή Καρυάτιδας.
Οι γονείς του Λορέντζου τον γαλούχησαν με αρχές αυστηρές αλλά τον δίδαξαν και την αγάπη για τον άνθρωπο και την ομορφιά της φύσης, δύο αδυναμίες του τις οποίες ο ποιητής αργότερα ύμνησε , με τον δικό του ποιητικό τρόπο.
Ο Μαβίλης το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το έζησε στην Κέρκυρα, το νησί της καταγωγής των γονέων του, όπου τελείωσε τις Γυμνασιακές του σπουδές, έγινε μέλος της “Αναγνωστικής Εταιρείας” και γνωρίστηκε με τον Ιάκωβο Πολυλά, κριτικό της Επτανησιακής Σχολής, πολιτικό και λόγιο, μεταφραστή του Ομήρου και τον Σαίξπηρ και βιογράφο του Εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού.
Έμαθε Ιταλικά, Ισπανικά, Αγγλικά, Γερμανικά και Ινδικά, γιατί από μικρός διαισθάνθηκε την ανάγκη της άμεσης επικοινωνίας με την “πνευματική” Ευρώπη και αργότερα με την Ινδική φιλολογία.
Μετά από ένα χρόνο φοίτησης στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών πήγε στην Γερμανία όπου συνέχισε τις σπουδές του στα Πανεπιστήμια του Μονάχου και του Φράϊμπουρκ.
Με την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1890, όπου η προσπάθεια της απελευθέρωσης των αλύτρωτων Πατρίδων(Κρήτης, Ηπείρου και Μακεδονίας) απασχολούσε όλους τους φλογερούς πατριώτες, ο Λορέντζος μαζί με τον φίλο του Κωνσταντίνο Θεοτόκη πήγε εθελοντικά στην Κρήτη και πολέμησε στο πλευρό των ανταρτών για την απελευθέρωση του Νησιού από τον Τουρκικό ζυγό.
Όταν το 1897 ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος (με προπαρασκευασμένη την ήττα της Ελλάδος από του “συμμάχους”, κυρίως από τον Κάϊλερ Γουλιέλμο Β΄ της Γερμανίας), ο Λ. Μαβίλης δεν ήταν δυνατόν να μείνει αδρανής. Οργάνωσε με δικές του δαπάνες ένα τμήμα 70 ανδρών (όλοι εθελοντές Κερκυραίοι) και έσπευσε στο μέτωπο της Ηπείρου. Κατά την φονική μάχη στα “Πέντε Πηγάδια” τραυματίστηκε και μεταφέρθηκε σε χειρουργείο, όπου παρέμεινε αρκετό χρονικό διάστημα.
Το 1910 εκλέχθηκε Βουλευτής του Κόμματος των Φιλελευθέρων του Ελευθέριου Βενιζέλου και αγωνίσθηκε με πάθος για την “Δημοτική” γλώσσα και την κάθαρση της πολιτικής από την “Ρουσφετολογία”.
Στις 5 Οκτωβρίου του 1912 ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος κήρυξε τον πόλεμο των συμμάχων της Ελλάδος εναντίον της Τουρκίας και άρχισε ο ένδοξος Ελληνικός Στρατός να προελαύνει από το Σαραντάπορο προς την Μακεδονία. Ο Λ. Μαβίλης, ο οποίος ξεπέρασε τα 52 χρόνια, μη έχοντας οικονομικές δυνατότητες να οργανώσει στρατιωτικό τμήμα(τα πρόσφερε όλα στην Κρητική Επανάσταση και στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897), κατατάχθηκε εθελοντής στο Σώμα των Γαριβαλδινών, που διοικούσε ο Αλέξανδρος Ρώμας, ο οποίος τον έπεισε να δεχθεί τον βαθμό του έφεδρου λοχαγού και να αναλάβει την διοίκηση Λόχου Γαριβαλδινών, που ήταν όλοι νέοι κάτω των30 ετών.
Πεζός πάντοτε(δεν χρησιμοποιούσε το άλογο που είχε στην διάθεσή του), διέσχισε την Θεσσαλία, την Μακεδονία και την Ήπειρο. Στις 29 Νοεμβρίου του 1912, ηρωικά μαχόμενος, δέχθηκε σφαίρα στο πρόσωπο, η οποία πέρασε και τις δυο πορείες. Ένα δεύτερο τραύμα (θανάσιμο αυτήν την φορά) έκοψε την ανάσα του ήρωα. Πριν ξεψυχήσει είπε τα παρακάτω συγκινητικά λόγια:«Επερίμενα πολλές τιμές από τούτον τον πόλεμο, αλλά όχι και την τιμή να θυσιάσω τη ζωή μου για την Ελλάδα μου».
Ο Λορέντζος Μαβίλης, ο εκλεκτός αυτός Έλληνας πατριώτης, έπεσε σε ηλικία 52 ετών ηρωικά μαχόμενος στο Δρίσκο, βουνό της θρυλικής Ηπείρου και γράφτηκε στο Πάνθεο των Ελλήνων Ηρώων.
Το πνευματικό του έργο, με τα χαρακτηριστικά της Επτανησιακής Σχολής(ακολούθησε τις ανησυχίες του μεγάλου Διονυσίου Σολωμού), είναι κυρίως ποιητικό όπου υμνεί την Πατρίδα, την μητέρα Ελλάδα(“Πατρίδα” Σονέτο του 1888), αλλά διακρίθηκε και στην Πεζογραφία και τις μεταφράσεις αριστουργημάτων της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Λορέντζος Μαβίλης. Μια ξεχασμένη Ιστορική μορφή, φωτεινό παράδειγμα για τους νέους μας, που δυστυχώς δεν τον γνωρίζουν, όπως δεν γνωρίζουν και άλλους εκλεκτούς, άξια τέκνα της Πατρίδος!
Αντγος Ε.Α
Νικόλαος Φωτιάδης
