Κείμενο από τις Ομάδες Κοινωνικής Δράσης
Σαράντα χρόνια πέρασαν από την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967. Η χούντα των συνταγματαρχών, που για επτά χρόνια στέρησε από τον Έλληνα πολίτη κάθε πολιτικό και δημοκρατικό του δικαίωμα. Που φυλάκισε, εξόρισε και βασάνισε όποιον θεωρούσε αντίπαλό της. Αυτή η χούντα όταν έφτανε, μετά τα γεγονότα της Νομικής και του Πολυτεχνείου, στο τέλος της, επιτέλεσε και το τελευταίο και πιο επαίσχυντο έγκλημά της, την προδοσία της Κύπρου και την εισβολή του Αττίλα στις 20/7/1974.
Μετά την κατάρρευση του καθεστώτος στις 24 Ιουλίου 1974, η δημοκρατία αποκαταστάθηκε με την επάνοδο στη χώρα του αυτοεξόριστου, όχι από τη δικτατορία, Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Ανδρέα Παπανδρέου και των άλλων πολιτικών στελεχών που είχαν διαφύγει στο εξωτερικό ή είχαν εξοριστεί στα διάφορα ξερονήσια. Από τότε και για σαράντα συνεχή χρόνια η χώρα κυβερνήθηκε με πλήρη δημοκρατία, χωρίς δικτατορίες, κινήματα ή άλλες ανώμαλες καταστάσεις παρόμοιες του παρελθόντος πολιτικού και δημόσιου βίου της.
Οι πολίτες άσκησαν όλα τα δημοκρατικά τους δικαιώματα. Συνδικαλίστηκαν, εξέλεξαν τους συνδικαλιστικούς τους εκπροσώπους, αυτοδιοικήθηκαν με όλες τις δημοκρατικές διαδικασίες εκλογής της τοπικής αυτοδιοίκησης και κυρίως εξέλεξαν τις κυβερνήσεις τους με απόλυτα δημοκρατικό τρόπο. Το σύνταγμα της χώρας τηρήθηκε για όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο απαρέγκλιτα. Και μετά από σαράντα συνεχή χρόνια ομαλού πολιτικού και δημόσιου βίου, η χώρα έφτασε στη χρεοκοπία. Το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά 25%. Η ανεργία έφτασε στο ιστορικό ύψος του 30%, τα ασφαλιστικά ταμεία βρίσκονται σε κατάσταση κατάρρευσης και το δημόσιο χρέος, παρά το κούρεμα που υπέστη, βρίσκεται στο ύψος του 170% του ΑΕΠ.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες η χώρα αναγκάστηκε να ζητήσει τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, με συνέπεια να αναγκαστεί η κυβέρνηση να εφαρμόσει πολιτικές δυσβάστακτες για τους πολίτες (μειώσεις εισοδήματος, αύξηση φορολογίας κλπ). Να προβεί σε βίαιες μεταρρυθμίσεις οι οποίες έπρεπε να είχαν γίνει όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης, χωρίς τον εξαναγκασμό από τους εκπροσώπους των δανειστών.
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά με τη χώρα σε τραγική κατάσταση, η τηλεόραση της Βουλής προβάλει καθημερινά επετειακές εκπομπές για τα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης. Ντοκιμαντέρ από τη δίκη των πρωταιτίων της χούντας, από τη δίκη για την προδοσία της Κύπρου και από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου του Νοεμβρίου του 1973. Για τα εγκλήματα της, η χούντα καταδικάστηκε και οι ηγέτες της φυλακίστηκαν.
Όμως τόσο η Πολιτεία μας, όσο και η κοινωνία μας, κατά σύστημα αποφεύγουν να συζητήσουν για τις ευθύνες της μεταπολιτευτικής περιόδου που οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Η εξαγιασμένη και ηρωική γενιά του Πολυτεχνείου, που διαχειρίστηκε την εξουσία σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο και που σε μεγάλο βαθμό εξαργύρωσε τις ‘επιταγές’ των αγώνων της με υπουργικούς θώκους, βουλευτικές έδρες, αξιώματα και κυρίως παράνομο πλούτο, θα παραμείνει στα εικονίσματα της αγιοσύνης της, χωρίς να λογοδοτήσει ποτέ στη δικαιοσύνη και κυρίως στην κοινωνία, για τις δικές της ευθύνες που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία;
Η επταετής δικτατορία της χούντας των συνταγματαρχών είναι τελεσίδικα και αμετάκλητα καταδικασμένη στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Όμως το πέρασμά της από την πολιτική ζωή της χώρας, πριν από σαράντα χρόνια, δεν μπορεί να αποτελεί εσαεί το άλλοθι για την κάλυψη των εγκλημάτων που διέπραξε η σαραντάχρονη δημοκρατία και οι φορείς της (κόμματα, ηγέτες και στελέχη) σε βάρος της πατρίδας μας. Ούτε πρέπει, με την υπενθύμισή της, μέσω των επετειακών εκπομπών της Δημόσιας Τηλεόρασης, να επιδιώκεται ο αποπροσανατολισμός της ελληνικής κοινωνίας από το σημερινό κατάντημα της χώρας. Εκτός και αν η ευθύνη για ότι συνέβηκε στα σαράντα χρόνια της δημοκρατίας, καταλογιστεί στην ελληνική κοινωνία η οποία απολύτως δημοκρατικά και με την ψήφο της, επέλεξε τους πολιτικούς της εκπροσώπους και τους εμπιστεύτηκε. Αυτή είναι η εύκολη και βολική για όλους λύση.
Αν και ευθύνες μεγάλες έχει και ο λαός, που βολεύτηκε, παρασύρθηκε και παρασύρεται από τα μεγάλα λόγια. Έδειξε έτσι ότι δεν ήταν αντάξιος μιας δημοκρατίας, που απαιτεί ωριμότητα, αξιοπρέπεια, προσπάθεια και σοφία, στοιχεία που έλειψαν δυστυχώς από τον λαό μας.
Αποδείχτηκε έτσι οικτρά ότι η δημοκρατία από μόνη της δεν είναι πανάκεια για την λύση των προβλημάτων της κοινωνίας. Ίσως ένα νέο σύστημα επιστημονικής Διοίκησης-Διαχείρισης των κοινωνιών είναι αναγκαίο να βρεθεί για να ξεπεραστούν τα προβλήματα που είναι συνυφασμένα με την ίδια τη φύση της Δημοκρατίας.
| Για τις Ομάδες Κοινωνικής Δράσης |
| Υπεύθυνοι θέματος |
| Τίνας Δήμος – Οικονομολόγος, Ιωάννινα
Κομνηνός Γιώργος – Οικονομολόγος, Ξάνθη Παρχαρίδης Βασίλης – Οικονομολόγος, Καβάλα |
Όσοι συμφωνούν με τις Ομάδες Κοινωνικής Δράσης μπορούν να ενώσουν τη φωνή τους μαζί μας, στο 2541062619 ή στο e-mail: [email protected] ή στο facebook: Ομάδες Κοινωνικής Δράσης (Omades Kinonikis Drasis) ή στο http://omadeskinonikisdrasis.blogspot.gr/
Όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε μια πιο ανθρώπινη κοινωνία. Περιμένουμε τις ιδέες και τις απόψεις σας. Ευχαριστούμε.
