Θεωρώ σημαντική την έκφραση «Δεν ξεχνώ», γιατί σημαίνει «σέβομαι τη θυσία των προγόνων, στηλιτεύω τις ενέργειες του τυράννου, αγωνίζομαι για να μη υπάρξουν νέα θύματα».
Αν και ο κόσμος μνημονεύει με πολλούς τρόπους τα Ολοκαυτώματα των Εβραίων και την πτώση του Ναζιστικού καθεστώτος, συνήθως δε λέγεται τίποτα για τη Γενοκτονία των Αρμενίων, των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, αποφεύγεται η αναφορά στο αίσχος των «πεπολιτισμένων» εις βάρος του Σερβικού Λαού, των Παλαιστινίων, των Κούρδων και άλλων Λαών που τον 21ο αιώνα υποφέρουν και συχνά η μάχη ανάμεσα στη μνήμη και τη λησμονιά μοιάζει άνιση.
Εμείς οι Έλληνες νοιώσαμε πολύ έντονα στο πετσί μας την αδικία, τον εξανδραποδισμό, την προσφυγιά και την αθλιότητα και είμαστε ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι σε αυτά που γίνονται γύρω μας.
Η Αρμενία αποτελεί σταυροδρόμι των Εθνών και πολιτισμών, γέφυρα ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, μάνα του Τίγρη και του Ευφράτη, πλούσια σε οπώρες πεδιάδες και τρεχούμενα νερά, μα συγχρόνως κατάσπαρτη από πέτρες- βράχους και τραχιά βουνά, όπου στο μέσον δεσπόζει το πάλλευκο σύμβολο του Αρμενισμού, το Αραράτ.
«Όμορφο που είσαι Αραράτ ψυχή μου,
σαν τ’ όνειρό μου άσπιλο και αιθέριο,
όμορφο πού ‘σαι πάτριο βουνό μου,
σαν την Πατρίδα μου αγνή κι αιώνια» (Οβανές Σιράζ)
Πριν από τη γενοκτονία που επιχείρησαν οι Νεότουρκοι εις βάρος του Χριστιανικού Αρμενικού Λαού το 1915, γεγονός που αποτελεί μία από τις μαύρες σελίδες τις Παγκόσμιας Ιστορίας, προηγήθηκαν άλλες «επιχειρήσεις αρετής» από τους Τούρκους εις βάρος των Αρμενίων. ‘Ήταν η εποχή του αιμοβόρου «Κόκκινου Σουλτάνου» Αμπντούλ Χαμιίτ. Οι δεκάδες θυμάτων του 1890, οι εκατοντάδες του 1894, oι χιλιάδες του 1895, οι μυριάδες του 1896, έγιναν τελικά εκατοντάδες χιλιάδες σφαγιασθέντων από τους Τούρκους κατά τη διάρκεια μεγάλων εκκαθαριστικών επιχειρήσεων τον Απρίλιο του 1909, οι Τουρκικές ορδές έσφαξαν άλλες χιλιάδες Αρμενίων αγωνιστών, εκτόπισαν αθώους και ερήμωσαν τη χώρα. Το Σιβάς, το Χαρπέντ, το Ντιαρμπεκίρ, το Ζητούνι, τα βόρεια της Κιλικίας, το Βαν, το Ερζερούμ, το Σασσούν, το Μπιτλίς δέχθηκαν τις επιδρομές του Στρατού και του όχλου που βρήκαν την ευκαιρία να επιδοθούν σε πρωτοφανείς σφαγές, καταστροφές και λεηλασίες.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, οι πρέσβεις της Αγγλίας και Γαλλίας διαμαρτυρήθηκαν έντονα και απαιτούσαν από την Τουρκία την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων.
Οι ωμότητες και αγριότητες ξεσήκωσαν ένα τεράστιο κύμα αγανάκτησης και έγιναν ογκώδεις διαδηλώσεις στο Παρίσι, στο Λονδίνο, τις Βρυξέλλες, τη Ρώμη, τη Βιέννη, ακόμη και στην Αμερική και στιγματίσθηκε σαν προσβολή για την παγκόσμια συνείδηση το όργιο αυτό του αίματος.
Η 24 Απριλίου του 1915 είναι η τραγικότερη σελίδα του Χρονικού του Αρμενικού Έθνους και μία από τις μελανότερες σελίδες της Παγκόσμιας Ιστορίας.
Την ημέρα αυτή άρχισε επίσημα με διαταγή της Τουρκικής κυβέρνησης ο αφανισμός του Αρμενικού Λαού, που ετοιμάστηκε από το Κόμμα «Ιττιχάν βετιρακί» (ενότητα και πρόοδος) που βρέθηκε στην εξουσία στις 23 Ιουλίου του 1908, ύστερα από στρατιωτικό πραξικόπημα.
Δεν έμεινε πιθαμή γης στο έδαφος της Αρμενίας που είχαν στην κατοχή τους οι Τούρκοι που να μη ποτιστεί με αίμα αθώων Αρμενίων. Δύο περίπου εκατομμύρια (2.000.000) Αρμενίων αφανίστηκαν από το μαχαίρι των δημίων.
Ο φοβερός αφανισμός τους Αρμενικού Έθνους με προγραμματισμό ομαδικών σφαγών από τους Νεότουρκους, απέβλεπε στο οριστικό ξεκαθάρισμα προβλημάτων εθνικών, εδαφικών και θρησκευτικών, εις βάρος του ριζωμένου στα πάτρια εδάφη Αρμενίων.
Οι αποφάσεις για τον αφανισμό των Αρμενίων πάρθηκαν σε μυστικές συνελεύσεις των Νεότουρκων την 10 Αυγούστου 1910 και το Οκτώβριο του 1911 στη Θεσσαλονίκη. Οι διαταγές που εκδόθηκαν για την εκτέλεση αυτής της θηριωδίας συνοψίζονται σε επτά εδάφια, τα οποία καταχωρήθηκαν στην «Χιλελέτ Αχμαρί» (Ερυθρά Ημισέληνος), επίσημο όργανο των «Ιπιχατιτών» που είναι τα εξής:
α. Σύμφωνα με τους νόμους της φύσης, οι κατώτερες φυλές πρέπει να καταστούν λεία των υπέρτερων φυλών.
β. Οι σφαγές αφορούν εκδήλωση οργής των ευγενών φυλών εναντίον των υποδεεστέρων, που θεωρούνται εχθροί επικίνδυνοι.
γ. Άπαξ και καταρτισθεί το σχέδιο των σφαγών πρέπει να εκτελεστεί ολοσχερώς, χωρίς κανείς να επηρεασθεί ή να παρασυρθεί από οποιοδήποτε συναισθηματισμό.
Διότι η εξόντωση δεν αφορά σκληρότητα, αλλά εκδήλωση της γενναιότητας του Πνεύματος της Ανωτέρας Τάξεως.
δ. Η χωρίς διάκριση ηλικίας και φύλου σφαγή αποτελεί στρατιωτική αναγκαιότητα.
ε. Η σφαγή νηπίων είναι προληπτικό μέσον εθνικής αμύνης.
στ. Τα νήπια αυτά είναι ανάξια να ζουν ακόμη και εις της κοιλίαν των μητέρων των, διότι δεν είναι γόνοι θεάρεστοι.
ζ. Η υπόσταση αυτής ταύτης της Αυτοκρατορίας εξαρτάται από την ισχύν του Κόμματος των Νεότουρκων και από την καταπολέμηση των αντιπάλων ιδεολογιών.
Με παρμένες οριστικά πλέον αυτές τις αποφάσεις οι Νεότουρκοι την νύχτα της 24 Απριλίου του 1915 άρχισαν τις συλλήψεις αρχικά των ηγετικών στελεχών των Αρμενίων, των διανοουμένων, των εκδοτών, δημοσιογράφων, εκπαιδευτικών, επιστημόνων, ιερωμένων και των υπολοίπων ανωνύμων Αρμενίων Πατριωτών.
Μετά τέσσερις ημέρες διαβιβάσθηκε στις κατά τόπους Τουρκικές Αρχές το εξής τηλεγράφημα: «προς τους αξιότιμους Κ.Κ. Νομάρχας, κ.κ. Έπαρχους και τας Σεβαστάς Κοινοτικάς Αρχάς. Απεφασίσθη να τεθεί τέρμα εις το ζήτημα των Αρμενίων, με εκτόπισίν των εις τας ερήμους και την εξόντωση αυτού του γενικού στοιχείου». Υπογραφές ΤΑΛΑΑΤ ΕΝΒΕΡ.
Ομοίως στις 23 Νοεμβρίου 1915 μεταξύ άλλων διαταγών στάλθηκε και το εξής τηλεγράφημα υπ’ αριθ. 691 «εξοντώσατε με κρυφά μέσα όλους τους Αρμενίους των Ανατολικών Επαρχιών». Υπογραφή Υπουργός Εσωτερικών ΤΑΛΛΑΤ.
Έτσι άρχισαν οι σφαγές και συνεχίστηκαν μέχρι και την Μικρασιατική καταστροφή.
Εξορίες, αφανισμοί καθ’ οδόν, στρατεύσεις Αρμενίων από 18 μέχρι 50 ετών, καταναγκαστικά έργα, σφαγές στην έρημο, κάψιμο ζωντανών γυναικόπαιδων, θάνατοι από την εξαθλίωση και την πείνα περιγράφονται σε επίσημα έγγραφα και αφηγήσεις αυτόπτων μαρτύρων στο έργο του Λόρδου Μπράις «Η μεταχείρηση των Αρμενίων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1915-16» (Κυανή Βίβλος που παρουσιάστηκε στην Αγγλική Βουλή), στο έργο του καθηγητού Άρνολντ Τόυνμπη «Αρμενικές σφαγές. Η δολοφονία ενός Έθνους» και σε πολλά άλλα έργα.
Όλα δε αυτά τα φρικιαστικά εγκλήματα έγιναν από την κάλυψη της ένοχης σιωπής των Χριστιανικών Κυβερνήσεων της «πολιτισμένης» Ευρώπης που μόνο αργότερα, μετά την ολοκλήρωση του οργίου του αίματος, των ατιμώσεων και των φοβερών συμφορών, εκδήλωσαν συγκίνηση και καθυστερημένο ανθρωπισμό.
Οι δε Τούρκοι προσπάθησαν, υποτιμώντας την νοημοσύνη όλων, να δικαιολογήσουν την διαπραχθείσα φρικιαστική γενοκτονία του Αρμενικού Λαού προφασιζόμενοι ότι: «Τα συμβάντα εις την Τουρκίαν εμεσολάβησαν εν καταστάσει πολέμου. Αν υπήρξαν πιέσεις απέβλεψαν εις την καταστολήν εσωτερικών αναταραχών και στάσεων και αν συνέβη να τιμωρηθούν άτομα, τούτο έγινε διότι εγκρίθησαν ως στασιασταί και επικίνδυνοι δια την ασφάλειαν της χώρας». Τέλος δε με θράσος διακήρυξαν διεθνώς ότι: «δεν έσφαξαν τους Αρμενίους οι Τούρκοι αλλά οι Αρμένιοι τους Τούρκους!!!».
Αν τα συμφέροντα και η υποκρισία των Μεγάλων είχαν επιτρέψει να επιβληθούν στη γενοκτόνο του Αρμενικού Λαού Τουρκία οι προβλεπόμενες κυρώσεις από το διεθνές Δίκαιο, από το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, τη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και απεδίδετο δικαιοσύνη στο μαρτυρικό Αρμενικό Λαό, όχι μόνον δε θα ενθαρρύνετο ο Χίτλερ να επιχειρήσει τη δεύτερη γενοκτονία του αιώνα μας, αλλά Θα αποφεύγονταν σι διώξεις των Βορειοηπειρωτών από τους Γκέγκηδες τους Εμβέρ Χότζα, των Κούρδων από τους απογόνους του Κεμάλ Ατατούρκ και ο εξανδραποδισμός του μαρτυρικού Παλαιστινιακού λαού από το Σιωνισμό. Έτσι η αποθρασυμένη από την ατιμωρησία Τουρκία, η οποία ούτε καν πιέστηκε να αναγνωρίσει τις σφαγές που διέπραξαν οι ορδές των βαρβάρων της (1915-1918) σε βάρος τους Αρμενικού Λαού, δε θα τολμούσε την εισβολήν της στην Κύπρο το 1974 και δε θα δημιουργούσε τη γνωστή σε όλους τους λαούς Κυπριακή τραγωδία.
Αυτά γράφονται για αυτούς που δε γνωρίζουν Ιστορία και για αυτούς που επιθυμούν να μάθουν την αλήθεια
Προτείνω να μελετήσουν οι ενδιαφερόμενοι το βιβλίο του Αρσαβίρ Σιρακιάν με τίτλο «Ο ΤΙΜΩΡΟΣ», όπου στα απομνημονεύματά του ο Αρμένιος πατριώτης εξιστορεί τα γεγονότα και αναφέρει πως ο Αρμενικός Λαός οργάνωσε τη δική του Νυρεμβέργη για του Τούρκους δημίους Ταλαάτ Πασά κύριο υπεύθυνο της γενοκτονίας, Τζιβανσίρ σφαγέα των Αρμενίων του Μπακού, Σαγίτ Χαλήμ Πασά πρωθυπουργού της Τουρκίας την περίοδο της γενοκτονίας, Μπεχαεντίν Σακήρ και Τζεμάλ Αλμί οργανωτών σφαγών και του Εμβέρ Πασά Νεότουρκου σφαγέα αθώων Αρμενίων.
* Το 1983 που αποφοίτησα από την Ανωτάτη Σχολή Πολέμου εκπόνησα διατριβή με θέμα «Το Αρμενικό Ζήτημα». Μεγάλη βοήθεια είχα στην προσπάθειά μου αυτή από τον καθηγητή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου κ. Ι. Χασιώτη και τον αείμνηστο δικηγόρο Αγκόπ Κασαπιάν,
Αντγος ε.α.
Νικόλαος Φωτιάδης
Επίτιμος Υδκτής Δ’ΣΣ
