Βγήκα από τον ηλεκτρικό στην ομόνοια της Αθήνας και αντίκρισα γύρω μου έναν κόσμο ολόκληρο. Ανεβαίνοντας τις ηλεκτρικές σκάλες με υποδεχτήκαν νέες κοπέλες με καπελάκια και μπλούζες της VODAFHONE που μοίραζαν διαφημιστικά φυλλάδια.
Παραδίπλα ο λαχειοπώλης φώναζε «Τζάκ Πότ» και ο κουλουρτζής διαφήμιζε τα κουλούρια του ψυρρή.
Διερχόμενοι μεταφέρανε τσάντες με τρόφιμα, έντυπα, εργαλεία και συνομιλούσαν με γνωστούς τους. Άλλοι διάβαζαν τους τίτλους των εφημερίδων στο περίπτερο, άλλοι έτρεχαν να προλάβουν το ηλεκτρικό, αλλοι γυρνούσαν από την δουλειά τους και άλλοι χάζευαν αργόσχολα.
Άνδρες, γυναίκες, Άγγλοι- Γάλλοι-Πορτογάλοι γύρω από την ομόνοια (που κάποτε στο κέντρο δέσποζε το γυάλινο άγαλμα του «δρόμεα», ενώ τώρα μεταφέρθηκε στο Χίλτον).
Άκουσα μια γνωστή φωνή (ενός παλιού μαυροσκούφη που είχα οδηγό ως επιτελάρχης στην Ταξιαρχία) και χάρηκα που μέσα στο χάος της Αθήνας συνάντησα ένα πρόσωπο μετά από παλιά χρόνια.
Ο Μάνος Βασιλάκης από τα Χανιά της Κρήτης κουβαλούσε ένα χαρτοκιβώτιο με πορτοκάλια και σταμνάγκαθα που τα έστειλε ο αδερφός του από την Κρήτη. Άνεργος με ένα παιδί, μένει στο σπίτι της πεθεράς του στα Πατήσια, όπου ζει με το επίδομα ανεργίας και τα 300 ευρώ που παίρνει η γυναίκα του ως καθαρίστρια σ ένα εργοστάσιο στο βοτανικό.
Μου θύμισε ο Μάνος παλιές εποχές, μιλήσαμε για τα γεγονότα που ζήσαμε τότε, εικοσάχρονος αυτός και πενηντάρης εγώ και στο τέλος μου είπε: «Δεν θα ξεχάσω κ. Επιτελάρχα αυτά που μου λεγάτε τότε, ότι «αυτός ο λαός τραβάει τον αραμπά και κάποια καλόπαιδα του Κολωνακίου κάνουν τον αμαξά και χτυπούν με το καμουτσίκι»!!!
Κάπως έτσι είναι τα πράγματα.
Νικόλαος Φωτιάδης
Επισκέπτης Αθηνών
