Από τις Ομάδες Κοινωνικής ΔράσηςΠολύς σάλος τον τελευταίο καιρό για τα κόκκινα δάνεια. Κόκκινα δάνεια καταναλωτικά, κόκκινα δάνεια επιχειρηματικά κυρίως όμως κόκκινα δάνεια α’ κατοικίας. Η πρώτη κατοικία είναι πράγματι λογικά, ηθικά και συναισθηματικά η πιο ευαίσθητη περίπτωση από όλα τα παραπάνω δάνεια.
Ειδικά εμείς οι Έλληνες που έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό νοικοκυριών με ιδιόκτητη πρώτη κατοικία, έχουμε ιδιαίτερη ευαισθησία γύρω από αυτήν. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι πολιτικάντηδες της “Δημοκρατίας” δηλαδή οι πολιτικοί, τα κοράκια των μέσων μαζικής επικοινωνίας (τηλεόρασης, ραδιοφώνων, κλπ.) και έχουν επενδύσει όλο τον λαϊκισμό τους για να “στηρίξουν” δήθεν την ιερή α’ κατοικία. Για να δούμε όμως αγαπητοί λαϊκιστές-κοράκια την όλη αλήθεια και συνάμα το δίκαιο.
Πρώτον, η πρώτη κατοικία την οποία αγοράζουμε και αγοράσαμε και εμείς με δανεικά δεν είναι ιδιοκτησία μας, μέχρι να γυρίσουμε τα λεφτά πίσω σε αυτούς που μας δάνεισαν. Εάν είναι να μην τα γυρίζαμε πίσω τότε δεν θα μιλάγαμε για δάνεια α’ κατοικίας αλλά για κλεψιμαίικα λεφτά ή επί το λαϊκότερον δωρεάν λεφτά από δωρητές με το ζόρι ή στην πιο λαϊκιστική της έκφραση κοινωνική πολιτική με ξένα κόλλυβα σε βάρος φτωχότερων ίσως συνανθρώπων της κοινωνίας μας.
Και λέμε σε βάρος της κοινωνίας γιατί τα λεφτά των δανείων που παίρνουμε από τις τράπεζες, δεν είναι λεφτά των κακών , ανάλγητων, τοκογλύφων τραπεζιτών αλλά είναι λεφτά του κοσμάκη. Τα λεφτά των τραπεζών είναι καταθέσεις των ασφαλιστικών ταμείων, των μικροαποταμιευτών και αν τα δάνεια δεν αποπληρωθούν θα καταρρεύσουν οι τράπεζες και θα χάσουν τα λεφτά τους οι μικρο-μεσαίο-μεγάλοι καταθέτες και τα ασφαλιστικά ταμεία.
Και αυτό αγαπητοί λαϊκιστές δεν είναι κοινωνική ευαισθησία αλλά κατάφορη κοινωνική αδικία. Για φανταστείτε κάποιο μικροκαταθέτη που έχει στην τράπεζα τις οικονομίες του και δεν πήρε α’ κατοικία με δάνειο και πληρώνει κανονικά, μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει , το ενοίκιο των 300 ή 400 ευρώ, έχει δεν έχει δουλειά, θέλει δεν θέλει, δανειζόμενος από τους συνταξιούχους γονείς του ή «τρώγοντας» σιγά-σιγά τις αποταμιεύσεις του. Να δούμε λοιπόν τί θα γίνει σε διάστημα 20 ετών που ο ένας συνάνθρωπός μας πήρε δάνειο αλλά και ο ένας που δεν πήρε.
Ο πρώτος πληρώνει αν είναι φιλότιμος τη δόση του, που είναι 400 ευρώ το μήνα και ο δεύτερος το ενοίκιό του. Ο πρώτος επειδή δεν μπορεί ή επειδή είναι πονηρός και λαμόγιο ενώ μπορεί δεν πληρώνει τη δόση του δανείου του. Την ίδια στιγμή ο δεύτερος για να μην βρεθεί στο δρόμο μπορεί δεν μπορεί πληρώνει το ενοίκιό του.
Στο τέλος της εικοσαετίας ο πρώτος ο πονηρός, θα έχει ζήσει σε ένα «ξένο σπίτι» χωρίς να πληρώσει μία και θα αφήσει στον γιό του ένα σπίτι για να συνεχίσει σαν ιδιοκτήτης πλέον, να ζει χωρίς να πληρώσει ούτε ενοίκια ούτε φυσικά δόσεις.
Αντίθετα ο δεύτερος στην εικοσαετία θα έχει πληρώσει, για να απολαμβάνει το αγαθό της κατοικίας, 12 μήνες x 400 ευρώ x 20 χρόνια = 96.000 ευρώ συνολικά. Στο τέλος δε της εικοσαετίας ο γιος του δεν θα είναι ο τυχερός, που θα έχει ένα σπίτι να μείνει χωρίς ενοίκιο και χωρίς να συνεχίζει να πληρώνει.
Δηλαδή κοινωνική πολιτική αλλά καρτ. Πληρώνουμε, επιδοτούμε, συνταξιοδοτούμε, παρέχουμε υπηρεσίες υγείας, παιδείας κλπ σε πονηρούς, λαμόγια που δεν συμμετέχουν πουθενά στο κόστος όλων των παραπάνω. Φορτώνουμε όλο το κόστος των παραπάνω σε κάποιους δυστυχώς όλο και λιγότερους συμπολίτες μας, που τραβάνε τον αραμπά της πραγματικής εργασίας, της δημιουργίας αγαθών και υπηρεσιών και της δημιουργίας πλούτου.
Αγαπητοί λαϊκιστές, κοράκια των ΜΜΕ, πολιτικοί, πολιτικάντηδες και λαμόγια αυτή η πρακτική δεν θα πάει μακριά, γιατί και ο εργαζόμενος μέρμηγκας νεοέλληνας , ο νεοέλληνας παρεξηγημένος «νοικοκύρης», όταν καταλάβει ότι τον εκμεταλλεύεστε κατ’ εξακολούθηση θα το παίξει και αυτός τζίτζικας και τότε θα βουλιάξουμε όλοι μαζί. Αφήστε λοιπόν τα περί κουρέματος, χαρίσματος, τα περί δήθεν προστασίας της α’ κατοικίας. Το δίκαιο και η κοινωνική ευαισθησία, απαιτούν ίση μεταχείριση σε όλους τους πολίτες αυτής της μπανανίας μας. Όσο λοιπόν ο δεύτερος του παραδείγματος πληρώνει το ενοίκιό του, οφείλει και ο πρώτος να πληρώνει τη δόση του ή τουλάχιστον δόση ίση με ανάλογο ενοίκιο.
Όχι πλαφόν στο ύψος των αντικειμενικών αξιών των κατοικιών. Δηλαδή τι σημασία έχει αν ένας έχει δάνειο για α’ κατοικία αντικειμενικής αξίας κάτω από 180 χιλιάδες ευρώ και άρα μένει στο απυρόβλητο, έχει δεν έχει εισόδημα, έχει δεν έχει άλλα ακίνητα ή καταθέσεις. Το μόνο κριτήριο για την όποια προστασία, πρέπει να είναι μόνο η πραγματική αδυναμία πληρωμής και όχι να δίνουμε άλλοθι σε πονηρούς να κρύβονται πίσω από αυτούς, που έχουν την ανάγκη της προστασίας μας σαν κοινωνίας. Γιατί αγαπητά λαμόγια, την κοινωνική προστασία σε όσους την έχουν πράγματι ανάγκη, την παρέχουμε εμείς σαν κοινωνία με τα δικά μας λεφτά, με τους δικούς μας φόρους και κανένας φιλεύσπλαχνος πολιτικός ή λαϊκιστής δημοσιογράφος ή άλλο λαμόγιο.
Εάν δεν μπορούν και οι δύο για λόγους πραγματικής ανεργίας, ή γιατί έπαθε η υγεία τους, πρέπει και οι δύο να βοηθηθούν. Ο πρώτος με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, με μείωση της μηνιαίας δόσης και ο δεύτερος με επιδότηση του ενοικίου του. Και οι δύο από το περίσσευμα κοινωνικής αλληλεγγύης όλης της κοινωνίας και όχι σε βάρος των δήθεν κακών τραπεζιτών. Τέτοιοι που να τους φορτώνουμε την κοινωνική μας πολιτική, δυστυχώς δεν υπάρχουν και αν ελάχιστοι υπάρχουν έχουν φροντίσει να προστατευθούν από τους «Λαϊκιστές προστάτες της κοινωνίας».
Αγαπητοί συνέλληνες, αν κάτι έλλειψε από την πατρίδα μας τα τελευταία 40 χρόνια αυτό δεν ήταν η κοινωνική προστασία, αντίθετα έλειψαν οι αξίες, τα ιδανικά, η διάθεση για δουλειά και δημιουργία. Και χωρίς αυτά δεν μπορεί να ξεφύγουμε από το βούρκο όπου μας έριξαν οι λαϊκιστές.
Για τις Ομάδες Κοινωνικής Δράσης Υπεύθυνοι θέματος
Τίνας Δήμος- Οικονομολόγος, Ιωάννινα
Κομνηνός Γιώργος- Οικονομολόγος, Ξάνθη
Παρχαρίδης Βασίλης- Οικονομολόγος, Καβάλα
