Νιώθαμε φίλε Ξανθιώτη ότι δεν πηγαίναμε καλά αλλά δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε πού πηγαίναμε!
Οι πολιτικοί επαναπαυμένοι στις δόξες τους δεν έδειχναν κανένα προβληματισμό για την πορεία που ακολουθούσαμε.
Αλλά όπως και να το κάνουμε ακόμη και αν δεν καταλαβαίναμε πολλά, έπρεπε να αφυπνιστούμε νωρίτερα, αφού με τη στάση μας εξυπηρετούσαμε κάτι τόσο στραβό!
Εμείς δεν είμαστε απλοί τουρίστες στη χώρα μας. Εδώ είμαστε όλοι παρόντες. Γιατί δεν μπορεί να μη σκεφτόμαστε ότι η χώρα ήταν αδύνατο να αυτοαναφλεγεί ερήμην των πολιτών της!
Εμείς το επιτρέψαμε να συμβεί. Εμείς αφήσαμε να μπει ακόμη και ο υπερκαταναλωτισμός στη ζωή μας ωσάν να μην υπήρχε το αύριο. Εκείνα τα δάνεια που έπαιρνε ο κάθε ξυπόλητος, λογικό ήταν ότι θα τα πληρώναμε όλοι μαζί…
Πόσοι μισθωτοί (εδώ Ξανθιώτες της διπλανής πόρτας) συμπεριφέρονταν ως κροίσοι με αβέβαιες τις πηγές των εσόδων τους; Έπαψαν να αγοράζουν αυτοκίνητο για να κάνουν τη δουλειά τους. Τώρα τα αγόραζαν για να κάνουν φιγούρα στο γείτονα.
Οι γάμοι των παιδιών τους γινόταν για επίδειξη πλούτου. Δεξιώσεις, σαμπάνιες χλιδάτες καταστάσεις.
Αυτά τα παιδιά που παντρεύτηκαν ως άρχοντες είναι σήμερα άνεργα!!! Οι τράπεζες σε κυνηγούσαν για να καλύψουν όλες τις φαντασιώσεις σου! Και συ έμπαινες στο πειρασμό να δανειστείς για να πας στις Μαλβίδες και όχι για να ρίξεις λεφτά στο μαγαζί σου, ούτε για να βοηθήσεις το παιδί σου να σπουδάσει.
Και το κράτος δεν σε απέτρεψε ποτέ. Ίσα- ίσα σε ενθάρρυνε για να καταστραφείς. Όλοι είμαστε ευτυχείς όταν κερδίσαμε βραβείο στη Γιουροβίζιον αλλά και όταν αναλάβαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες για τους οποίους ουδέποτε μας έδωσαν λογαριασμό! Αυτόν τελικά μας τον έστειλαν σήμερα…
