Το «δεν με νοιάζει, δεν ενδιαφέρομαι» είναι γνώρισμα κοινωνιών που βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο της ζωής τους, το «καλά να πάθει» είναι γνώρισμα των κοινωνιών που έχουν ήδη πεθάνει και βρίσκονται στο στάδιο της αποσύνθεσης, που μυρίζει, που βρωμάει σαπίλα… Αυτό το σάπιο κάποιοι το επιζητούν. Το ζητούμενο όμως για όλους μας φίλε Ξανθιώτη είναι να μην αφήσουμε τα περιθώρια να συμβεί. Ο κρίκος που ενώνει τον έναν με τον άλλον και σχηματίζει την ανθρώπινη αλυσίδα δεν πρέπει να σπάσει, όσο και αν επιχειρείται από κέντρα και παράκεντρα.
Οφείλουμε να αντιδράσουμε, ακόμη και στην υπόνοια σχεδιασμού. Έχουμε χρέος να προστατέψουμε το αραγές. Η ενότητα είναι πολύ πιο δύσκολη υπόθεση από την διάσπαση και χρειάζεται μεγάλος αγώνας για να την επιτύχεις, όχι να την επιβάλλεις, να την επικοινωνήσεις ως τη μόνη αλήθεια μέσα στο ψέμα που ζούμε.
Φωνές θα υπάρχουν, πάντα υπήρχαν, σειρήνες το ίδιο. Αυτό το ταξίδι όμως με προορισμό την Ιθάκη μας, είναι δικό μας. Όσο μεγάλο και αν είναι, στο τέλος σίγουρα θα βρούμε το καταφύγιό μας μαζί με άλλους, όχι μόνοι μας, και τότε θα πούμε ότι το ταξίδι άξιζε γιατί σώσαμε την ανθρωπιά μας, την αξιοπρέπειά μας, το σεβασμό μας και την αλληλοεκτίμησή μας.
