Πώς να χαρακτηρίσει κανείς εκείνους που παίζουν με τον πόνο και τις δυσκολίες μας; Είναι άραγε έμπορος ελπίδας ο γιατρός που σου ζητάει φακελάκι για να κάνει τη δουλειά του; Μπορείς να πεις όχι όταν στο κρεβάτι του πόνου είναι το παιδί σου, η γυναίκα σου ή ο πατέρας σου; Μπαίνεις ή δεν μπαίνεις στη λογική πως αν δεν δώσεις φακελάκι δεν θα κάνουν το χρέος τους και θα χάσεις τον άνθρωπό σου; Και αν σκεφθείς να τιμωρήσεις τον άνθρωπο που εκμεταλλεύτηκε τη δυσκολία σου δεν θα σκεφθείς πως αν πέσεις κι άλλη φορά στα χέρια του είσαι χαμένος ή ότι και άλλοι γιατροί δεν θα σου συμπαρασταθούν αν μάθουν ότι κατέδωσες τον συνάδελφό τους; (την ίδια ώρα τεράστιες ελλείψεις υπάρχουν σε φάρμακα καρκινοπαθών στην Θράκη και κανείς δεν μιλάει, γιατί;)
