Η κυκλοφορία στην παλιά μας πόλη
Γράφει ο Βασίλης Παπαδόπουλος (*)
Ξεκίνησα πολλές φορές να γράψω κάποια λόγια σχετικά με το θέμα αλλά κάτι με σταματούσε. Τη μια φορά η σκέψη ότι ο κόσμος, που βρίσκεται σε τόσο ζόρι, πρέπει να έχει μια διέξοδο για να διασκεδάσει. Την άλλη φορά η ενθύμιση του ότι και εγώ είμαι ελεύθερος επαγγελματίας και κατανοώ απόλυτα την αγωνία όλων των υπολοίπων αν θα έχουν να πληρώσουν λογαριασμούς και προσωπικό στο τέλος του μήνα. Την παράλλη ότι η ανάπτυξη (…) είναι μία κατ’ αρχάς θετική έννοια, η εφαρμογή της οποίας επαφείεται στην “κουλτούρα” μας.
Όποτε γυρίζω νύχτα στο σπίτι και έχω την ατυχία να είμαι με το αυτοκίνητο λόγω δουλειάς, η Παλιά Πόλη είναι ένας (κυκλοφοριακός) εφιάλτης. Υπομονή μπόλικη, καλή διάθεση ακόμη και όταν σε βρίζουν, γιατί όχι και ένα χαμόγελο συγκατάβασης με απολογητική διθάθεση σε αυτόν που χρειάστηκε να μετακινήσει την καρέκλα του μερικά εκατοστά για να περάσεις. Ένα-ένα τα περάσματα κλείνουν. Πρώτη έκλεισε η οδός Κυβερνείου (δεν ξέρω πώς λέγεται επισήμως). Δικαίως, διότι πρόκειται για ένα σημαίνον σημείο της πόλης- εδώ κλείνει η Σμηναγού Μητράκη από λίγα φτωχά παπουτσάδικα. Έπειτα ήρθε η σειρά της Φ. Αμοιρίδη και της Ορφέως.
Τα στενότερα σημεία τους καθιστούν πράγματι απαγορευτική την κίνηση, όταν αυτή συνδυάζεται με πεζούς και καθήμενους και γι΄αυτό σωστά έκλεισε για όλα τα οχήματα, όπως τουλάχιστο επιβάλλει το σήμα στην αρχή τους.(Στο σημείο αυτό ας μου επιτραπεί και μία ρητορική ερώτηση προς τους αρμοδίους για τη ρύθμιση των σχετικών ζητημάτων: Οι “μόνιμοι” κάτοικοι, που επιτρέπονται, έχουν στενότερα αυτοκίνητα και προσεκτικότερους οδηγούς, άραγε;). Πρόσφατα έγινε δύσκολη η δίοδος στην αρχή της Πυγμαλίωνος Χρηστίδη. Λατρεύω το Ντίλι- Ντίλι και το Μαντζούνι (άπαιχτο…). Η αριστερή στροφή από τη Χασιρτζόγλου προς τη Χρηστίδη, ειδικά όταν είναι παρκαρισμένο όχημα μπροστά στο «Ψωμί και Σοκολάτα» είναι προτροπή για άθλο. Θα μπορούσε να γίνει κάλλιστα μέρος της εξέτασης υποψηφίων οδηγών σε περίπτωση που η Πολιτεία αποφασίσει να θεσπίσει έναν εύλογο τρόπο για να αναζητά πολλαπλά εξέταστρα. Τέλος, η συνταγή έδεσε με την είσοδο της Παλιάς Πόλης στην Πλατεία Αντίκα. Πολύς κόσμος στο “Αερικό”, πολλές μηχανές, όσες χωράνε, μερικά αυτοκίνητα – κι όλα αυτά σε ένα σημείο που συναντώνται τέσσερις δρόμοι και δύο κατεθύνσεις. Τα 30 μέτρα μπορεί να είναι υπόθεση αρκετής ώρας.
Θα μου πείτε – αφού υπάρχει και η Φιλίππου (είναι βέβαια, μονόδρομος, που σε επιτρέπει να βγείς αλλά όχι να μπεις – τουλάχιστον έτσι ισχύει αν κανείς λάβει υπόψη του τα σήματα). Για όσους έχουν τζιπ μπορούν να κινούνται και από την είσοδο της Ξανθίππης (ένα τελεφερίκ εκεί θα αποτελούσε, εκτός από λύση για κάποιους, και τουριστική ατραξιόν). Όλοι λοιπόν στα παπάκια. Γκρινιάξαμε για τα κολωνάκια, και με το δίκιό μας γιατί πέσαν πάνω σε αυτά μοτοσυκλετιστές και πεζοί τραυματίστηκαν μέσα στη νύχτα. Τα ξηλώσαμε (ή ξηλώθηκαν μόνα τους) και πλέον όσοι παρκάρουν για τον “Κήπο” ή απλά τη βόλτα τους κάνουν όσους πρέπει να μπουν από εκεί να παρακαλάνε να μην έρθει κάποιος από την αντίθετη κατεύθυνση, πίσω από το πάρκο. Νομίζω ότι εφόσον αποφασίσαμε, ως κοινωνία, ότι έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα, η Παλιά Πόλη πρέπει να κλείσει – τουλάχιστον από μία ώρα και μετά και τουλάχιστον για τους κεντρικούς της δρόμους. Και να κλείσει με έναν τρόπο που θα διασφαλίζει τη σωατική ακεραιότητα των ανρθώπων που τη χαίρονται (κατοίκων και επισκεπτών) και την ψυχική ηρεμία των αρχόντων μας. Νομίζω ότι αν καταφέρουμε να δούμε τον άλλο, τότε και ο άλλος θα γυρίσει να μας δει. Δεν χάθηκε να κάνουμε εμείς, προσωπικά, την αρχή. Τους ανθρώπους, την κίνηση, τα μαγαζιά, την πόλη μας, τη ζωή την ίδια, τα αγαπάω πολύ. Σε κάποιους η αγάπη είναι λύτρωση και σε άλλους βάσανο.
(*) Ο Βασίλης Παπαδόπουλος είναι ιατρός ειδικός παθολόγος
